Τα τραγούδια είναι όλων, αλλά όχι όλα τα τραγούδια. Τα χρόνια περνούν, η ιστορία ξεθωριάζει, και ένα τραγούδι-σύμβολο μπορεί να τραγουδιέται και να χορεύεται παντού, ακόμα και σε «πριγκιπικούς γάμους». Τους ευχόμαστε από καρδιάς να ζήσουν και να ευτυχήσουν. Ομως, όσοι θυμούνται, όσοι γνωρίζουν, είναι αδύνατον να μη χαμογελάσουν πικρά. Η «Δραπετσώνα», βλέπετε, δεν είναι μόνο ένα τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι-σύμβολο που ο λαός σέβεται. Θυμάμαι ότι όταν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης ανέχειας παιζόταν στα μαγαζιά, νέοι και μεγαλύτεροι τραγουδούσαν όρθιοι αυτό το αδικαίωτο «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» σαν σύνθημα απέναντι στην εξουσία, στη μοίρα, στον Θεό. Είναι λογικό, τώρα, βλέποντας να το χορεύουν έτσι, να θλίβονται, να οργίζονται, να πικραίνονται. Ας χόρευαν το «Bamboleiro», θα το χόρευαν σωστά.
