Αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης και μια ιδιάζουσα κοινωνική ύπνωση;
Ζούμε νομοτελειακά σε μια συνεχόμενη κατηφόρα που οδηγεί σε κατρακύλισμα, με τραυματισμούς στη ζωή και το μέλλον;
Εάν τα δεχθούμε αυτά, τότε δεν απομένει τίποτα άλλο από το να κάνουμε μια προσευχή «για να πάνε καλύτερα τα πράγματα» και να συνεχίσουμε με το ίδιο σκηνικό. Το θέμα, βέβαια, είναι πως δεν πρόκειται για «σκηνικό», αλλά για τη ζωή μας.
Η οργή, όταν δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Από αυτό το σημείο μέχρι την απουσία οργής υπάρχει μια τεράστια απόσταση.
