«Χρόνια πολλά! Χριστός Ανέστη! Αληθώς! Γύρνα τώρα εσύ. Μύτη με μύτη. Κώλο με κώλο. Κέρδισα!».
Δεν έχει σημασία το ότι κατά την περίοδο των ημερών του Πάσχα όλα
επαναλαμβάνονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια, τόσο που φτάνεις σε
σημείο να μην ξεχωρίζεις αν μιλάμε για το περσινό ή το προπέρσινο ή το
πριν δέκα χρόνια Πάσχα. Το παθαίνεις αυτό κυρίως με τα ρεπορτάζ στην
τηλεόραση. Μα τω Θεώ, μια φορά θα κάτσω και θα μαγνητοσκοπήσω τα
πασχαλιάτικα δελτία τα φετινά για να τα βάλω και να τα δω του χρόνου,
έτσι, μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι δεν θα έχουν μεταξύ τους παρά
ελάχιστες διαφορές. Η έξοδος των εκδρομέων, το κόστος για το πασχαλινό
τραπέζι, η Βαρβάκειος αγορά, τα πατροπαράδοτα έθιμα, η έλευση του Αγίου
Φωτός με τιμές αρχηγού Κράτους, η νίκη της ζωής επί παντός θανάτου, ο
καλύτερος Χριστός του Τζεφιρέλι, το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως, η
πληρότητα των ξενοδοχείων, οι δημοφιλέστεροι τουριστικοί προορισμοί, τα
αυξημένα μέτρα της τροχαίας, το ποια ξωκλήσια επέλεξαν οι ηγέτες αυτού
του τόπου να πάνε να αναστηθούνε στα κρυφά, οι πιο μοδάτες οι λαμπάδες, η
επιστροφή των εκδρομέων, η αυξημένη κίνηση στα διόδια της Ελευσίνας, οι
στατιστικές συγκρίσεις με το πόσα χέρια γίνανε για μια ακόμη χρονιά
πυροτεχνήματα και σκάσανε στον ουρανό προσπαθώντας να πλησιάσουν τον
επουράνιο, πόσες οικογένειες ξεκληριστήκανε από τους ύπουλους τους
ελληνικούς δρόμους και που την ώρα της νεκροψίας βρέθηκε εντός τους να
βράζει ακόμα οβελίας ζεστός, διαλεχτής ποιότητας, και με τα δάχτυλά τους
να κρέμονται βαμμένα κόκκινα από αίμα και από αβγά σπασμένα. «Και του χρόνου!».
