Αγαπητοί μου φίλοι,
ποιο θέμα, άραγε, θα
ευχαριστιόταν να διαβάσει ένας αναγνώστης σε μια στήλη πολιτιστικού
ενδιαφέροντος; Και σε ποιο βαθμό ενθουσιάζεται να ενημερώνεται για εκδηλώσεις
που αφορούν σε παρουσιάσεις ποιητικών ανθολογιών; Και πού θα άξιζε να εστιάσει,
όταν το ευρύτερο κοινωνικο-ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ζει, πλήττεται, τον τελευταίο
καιρό, από ορμητικές αλλαγές που κλωνίζουν το αίσθημα της «ασφάλειας»-όπως αυτό
έχει νοηματοδοτηθεί στη λογική και το συναίσθημα του μέσου πολίτη; Για ποίηση
να μιλούμε τώρα; Κι, όμως… Τώρα, σε εποχές που επιβάλλεται περισσότερο να μην
εφησυχάζουμε και να μην εκλαμβάνουμε τίποτε ως δεδομένο, είναι μια ευκαιρία να
αναγνωριστεί η αξία της ποίησης, και ευρύτερα της λογοτεχνίας, και ως προς την
αισθητική απόλαυση, αλλά, κυρίως, ως προς την ψυχαναλυτική και ψυχοθεραπευτική
δωρεά της, στο ευρύτερο κοινό. Η δημιουργία ποίησης είναι παγκόσμια και
διαχρονική και εντονότερη σε περιόδους «κρίσης». Ο ποιητής, όπως και ευρύτερα ο
καλλιτέχνης, διαβλέπει, πίσω από τα προφανή, την οιαδήποτε κρίση, διαχρονικά
και αδιαλείπτως. Την αισθάνεται στις καθημερινές του σχέσεις, όταν η πλειοψηφία
πιστεύει και δηλώνει: «Τι ωραία που περνάμε!». Την καυτηριάζει. Και, κυρίως,
όταν τολμά να μπήξει το μαχαίρι βαθιά στο μυαλό και την ψυχή τη δική του,
εφόσον, ίσως, έχει κατακτήσει ένα βαθμό αυτογνωσίας ή τουλάχιστον προσπαθεί και
αγωνιά γι΄αυτή τη δυσεπίτευκτη κατάκτηση. Αμφισβητεί και δρομολογεί στάσεις και
αντιστάσεις.
