Στις 2 Δεκεμβρίου του 1968 στην Αθήνα έγινε η πρεμιέρα της ταινίας του
Γιάννη Δαλιανίδη «Γοργόνες και Μάγκες». Οι 400 χιλιάδες -τόσα ήταν τα
εισιτήρια που έκοψε- θεατές της βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με
μία νέα... βιομηχανία: Τον τουρισμό. Οι σκηνές που εμφάνιζαν ένα καΐκι
γεμάτο με φτηνοτουρίστες οι οποίοι, αντί να αφήσουν τα λεφτά τους στο
κυκλαδίτικο νησί, προσπαθούσαν να μαζέψουν τα «προς το ζην» από τους
καλοκάγαθους νησιώτες, μπορούσε να ερμηνευτεί ως δεινό. Η άλλη απειλή
αφορούσε στην κερδοσκοπία της γης τόσο από τους Έλληνες κερδοσκόπους όσο
και από τους... Ελβετούς υποψήφιους αγοραστές, οι οποίοι εξαφανίστηκαν
πριν ακόμα φανούν.
Σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, η ιστορία αυτή έμελλε να περάσει
στην αληθινή ζωή και μάλιστα να μετατραπεί από την πολιτική ηγεσία του
τόπου σε σενάριο... επιτυχίας. Με βασικό επιχείρημα τα εκατομμύρια των
τουριστών που συρρέουν στην Ελλάδα, η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις
κινηματογραφικές πρακτικές του Δαλιανίδη (σκηνοθέτη της ταινίας),
προσπαθεί να πείσει ότι η χώρα είναι μισό βήμα πριν τη μεταμόρφωσή της
σε τουριστική Γη της Επαγγελίας. Αναδεικνύοντας με -ομολογουμένως-
άφθαστη υποκριτική δεινότητα τα μιλιούνια των τουριστών σε ανυπέρβλητο
κατόρθωμα, υποβαθμίζει τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν την πραγματική
ζωή:
