Εν έτει 2012(και 2014 συμπληρώνω), διαπιστώνεται για µια ακόµη φορά πως, δυστυχώς, οι
νόµοι της φυσικής δεν ισχύουν για τον Μαλάκα. Κι έτσι, µόλις 38 έτη µετά
την πτώση της τελευταίας εν Ελλάδι δικτατορίας, διαβάζουμε σε
πρωτοσέλιδα εφημερίδων για «το πραξικόπημα που δεν έγινε» (εφημερίδα Το
Βήμα), ή για την ανάγκη «να βγει ο στρατός στο δρόμο»(εφημερίδα Πρώτο
Θέμα), πράγμα που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει γίνει, καθώς
στις τελευταίες στρατιωτικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου φήμες κάνουν
λόγο για την χρήση του στρατού σε περίπτωση που η αστυνομία δεν
καταφέρει να καταστείλει διαδηλώσεις, αλλά και κατά τη διάρκεια της
επίσκεψης της Γερμανίας Καγκελαρίου, Α.Μέρκελ, σε διάφορες φωτογραφίες
που αναπαράγονται εντός των ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης, στρατιωτικοί
με αυτόματα εμφανίζονται να αντικαθιστούν τον ρόλο της αστυνομίας.
Ακούμε συχνά για τα «παραμύθια του Πολυτεχνείου» (δήλωση του βουλευτή
Άδωνι Γεωργιάδη) που µάλιστα στη σηµερινή συγκυρία βρίσκουν υποστηρικτές
σε ένα διευρυνόμενο (ευτυχώς μειοψηφικό) μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Το κλισέ «ένας Παπαδόπουλος µας χρειάζεται» είχαµε συνηθίσει να το
ακούµε από γραφικούς παππούδες που νοσταλγούσαν τις µέρες που ήταν είτε
ρουφιάνοι, είτε βασανιστές, είτε ευνοούµενοι µε διάφορους τρόπους (όπως
θα δούµε παρακάτω) από το στρατιωτικό καθεστώς. Κανείς δεν έδινε
σηµασία, είτε διότι οι ιστορικές µνήµες της οδυνηρής επταετίας ήταν
πρόσφατες, είτε διότι η µετέπειτα κοινοβουλευτική δηµοκρατία άνοιξε τον
κρατικό µπουφέ για µεγάλο µέρος του πληθυσµού, δηµιουργώντας το ολοδικό
της πελατειακό κράτος, διεφθαρµένων υπερκαταναλωτών και χειροκροτητών
ψηφοφόρων.
