Κρατήρας 31 χλμ. κάτω από τους πάγους της Γροιλανδίας από πτώση μετεωρίτη πριν από 58 εκατ. χρόνια

Ένας γιγάντιος κρατήρας θαμμένος κάτω από τους πάγους της βορειοδυτικής Γροιλανδίας είναι πολύ παλαιότερος από ό,τι είχε υποτεθεί έως τώρα. Σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις Σκανδιναβών επιστημόνων, εκτιμάται ότι δημιουργήθηκε από πτώση ενός μεγάλου μετεωρίτη διαμέτρου 1,5 έως 2 χιλιομέτρων πριν περίπου 58 εκατομμύρια χρόνια. Δηλαδή περίπου 8 εκατομμύρια χρόνια αφότου ένας ακόμη μεγαλύτερος μετεωρίτης 10-12 χιλιομέτρων είχε πέσει στη χερσόνησο Γιουκατάν του σημερινού Μεξικού πριν 66 εκατ. χρόνια, είχε δημιουργήσει έναν κρατήρα 200 χιλιομέτρων (τον Τσιξουλούμπ), 6,5 φορές μεγαλύτερο από εκείνον της Γροιλανδίας, και τελικά είχε οδηγήσει στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων.

Χάθηκαν 28 τρισ. τόνοι πάγου μέσα σε 30 χρόνια

Οπως ανακοίνωσε ομάδα επιστημόνων με έδρα τα πανεπιστήμια Λιντς και Εδιμβούργου, από το 1994 μέχρι τώρα συνολικά έχουν χαθεί 28 τρισεκατομμύρια τόνοι πάγου από την επιφάνεια της Γης.

Αυτό είναι το σοκαριστικό συμπέρασμα έρευνας που βασίστηκε σε δορυφορικά δεδομένα από τους πόλους, τα βουνά και τους παγετώνες, για να μετρηθεί το στρώμα πάγου που χάθηκε από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι επιστήμονες χαρακτήρισαν την απώλεια «ιλιγγιώδη» και προειδοποίησαν ότι, σύμφωνα με την ανάλυσή τους- η άνοδος της στάθμης της θάλασσας από το λιώσιμο του πάγου μπορεί να φθάσει και το ένα μέτρο μέχρι τα τέλη του αιώνα.

Γροιλανδία: Καταστροφή χωρίς «επιστροφή»

Μια είδηση που διάβασα το πρωί στα διεθνή πρακτορεία μου έκανε μεγάλη εντύπωση -τη μοιράζομαι μαζί σας.

Σε άρθρο ομάδας επιστημόνων με επικεφαλής τη γεωγράφο Μιχαλία Κινγκ, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Communications Earth & Environment (παρακλάδι του φημισμένου Nature), αναδεικνύεται ότι το λιώσιμο των πάγων στην Γροιλανδία έφτασε πλέον στο σημείο χωρίς επιστροφή. Δεν χρησιμοποιώ τη φράση για εντυπωσιασμό: ακόμα και αν σταματούσε σήμερα η αύξηση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας, καταλήγει η έρευνα, τότε το χιόνι που πέφτει ετησίως στο μεγάλο νησί δεν θα αναπλήρωνε τον όγκο των πάγων του που λιώνουν. Για αυτό λοιπόν, ξαναλέω με έμφαση, φτάσαμε στο «σημείο χωρίς επιστροφή».