Πόσο παγερά παρακολουθεί τα πρόσφατα πολιτικά πράγματα τής χώρας αυτός ο Λαός δεν λέγεται.
Αμήχανα
και με μια έκδηλη ανησυχία. Κάποιοι, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο
συναίσθημα και τη λογική. Άλλοι, λες και τους ήρθε κατραπακιά, να μην
ξέρουν τι σκατά σημαίνει πια νάσαι σοσιαλιστής, ή αριστερός νέου τύπου, ή
νεοδημοκράτης.
Βαρύμαγκας
του Ψυρρή, ο Βαγγέλας, πονηρούλης ο Αλέξης και μια ρητορική που μπροστά
της ωχριά ο καφενές της Κούλας στα Άνω Πετράλωνα.
Το
«αφήγημα» και το «διακύβευμα» έχει γίνει πια το προσφιλές πολιτικό
τερψιλαρύγγιο και το Κόμμα μοιράζει τον Ένγκελς σε συζύγους νέων μελών,
οι οποίες δεν έχουν διαβάσει πριν μήτε τον…Παπαδιαμάντη, ο οποίος κυρ
Αλέξανδρος, μήτε το κερακι μας δεν καταδέχεται, όπως λέει ο αείμνηστος
Καρούζος.
Ο
Λαπαβίτσας μας διαβεβαιώνει ότι, με όλον τον σεβασμό απέναντι στην
οικονομική ολιγαρχία, θα βρούμε την ευτυχία οδεύοντες στην δραχμή. Κι ο
λαουτζίκος που έχει στη μπάντα χίλια ευρουδάκια για τον…αξονικό
τομογράφο, θα γούσταρε πολύ να στείλει στον διάολο το ευρώ, αλλά
τρομάζει μπροστά στο μπατιριλίκι.
Είναι πια σαν νάχουμε χαθεί στην…πολιτική!
Ένας λαός που ορφάνεψε από ηγεσία. Μία πολιτική ηγεσία, στο σύνολό της, κατώτερη των προσδοκιών αυτής της χώρας.
