Την τελευταία δεκαετία, την δεκαετία κατά την οποία άρχισε να εμφανίζει
ρωγμές το σύστημα του καλπάζοντος δανεισμού κρατών και ιδιωτών, έπρεπε
να δημουργηθεί ένας μύθος για να δικαιολογηθεί η κρίση του ίδιου του
συστήματος. Και βρέθηκε.
Είναι αυτός που περιγράφει
οποιαδήποτε άλλη άποψη απ’ αυτήν των νεοφιλελεύθερων ως ακραιφνή
κρατισμό. Ακόμα και ήπιες σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, ακόμα και την
κεϋνσιανή θεωρία παρουσιάζονται περίπου ως σκληροπηρυνικές επικίνδυνες
απόψεις κρατιστών.
Είναι δεδομένο και προφανές ότι το Ελληνικό
κράτος ήταν (και παραμένει) δυσλειτουργικό, με παγιωμένη μια
γραφειοκρατία που φλερτάρει μονίμως με την παράνοια και τον σουρεαλισμό,
ένα κράτος που ξοδεύει πολλά, σε σχέση μ’ αυτά που παρέχει στους
πολίτες του. Ο κύριος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι το πελατειακό
κράτος που χτίστηκε από το ίδιο το κατεστημένο, ώστε να γίνεται το
«νταλαβέρι», να είναι δηλαδή ενεργή η διαφθορά, η συναλλαγή μεταξύ
πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
