Στο Αιγίνιο κατέρρευσε χθες το παραμύθι του εκσυγχρονισμού

Θα σας πω πότε μίσησα το τραγούδι ”Υπάρχω” του Στέλιου Καζαντζίδη. Το καλοκαίρι του 1975 επιστρέφαμε με τους γονείς και οικογενειακούς φίλους από τη Νέα Φώκαια Χαλκιδικής στη Θεσσαλονίκη μετά από τριήμερο. Επιβαίναμε 4 μικρά παιδιά και 4 μεγάλοι παρακαλώ, σε ένα Ford Taunus. Στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου, με κάτι μεγάλες κασέτες, έπαιζε το ”Υπάρχω” που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Το μποτιλιάρισμα για να φτάσεις από την Ποτίδαια στα Μουδανιά ήταν κάτι το ασύλληπτο. Πρέπει να μείναμε εκεί πάνω από δυο ώρες σταματημένοι. Η κασέτα τελείωνε και ξανάρχιζε και μεις κολλημένοι βλέπαμε τα χωράφια από τα οποία δεν μπορούσαμε να φύγουμε και τα σταματημένα αυτοκίνητα. Εκείνη τη μέρα μίσησα, από την επανάληψη, το δίσκο του εθνικού τραγουδιστή και για ανεξήγητους λόγους κάθε φορά που ακούω το τραγούδι μου φέρνει στο νου το εφιαλτικό μποτιλιάρισμα των παιδικών μου χρόνων.