«Αλλά φόωσδε τάχιστα λιλαίεο»*

ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΟΡΓΗ. Χιλιάδες πολλές οι νεκροί της πανδημίας. Τον τόπο τον τρώει θανατικό. Οι βαρκάρηδες του Αχέροντα πηγαιοέρχονται συνεχώς, μαζεύοντας τους οβολούς κάτω από τις γλώσσες των πεθαμένων. Κι οι ταγμένοι για φύλακες της ζωής μας, τον ύπνο του δικαίου. Περιμένουν να συνηθίσουμε το κακό και να το πούμε μοίρα.

Επιμένουν στην εγκληματική διακήρυξη περί «ατομικής ευθύνης». Στο κήρυγμα μιας τυφλής υπακοής που οδηγεί σε πλήρη υποταγή. Κι «όπου δεν πίπτει ο λόγος πίπτει η ράβδος», λένε, σπεύδοντας να κατοχυρώσουν νομικά την επιβολή της «αναγκαστικής πειθούς», αλλά και το «ακαταδίωκτο» για την όποια ποινική ευθύνη τους. Στραγγαλιστής και πνίχτης νόμος.