Μια φορά κι έναν καιρό, πολλά-πολλά χρόνια πίσω, σ’ έναν τόπο μάλλον
κοντινό, «βασίλευε» Λαός καλός. Κι οι «αρχόντοι», να τους πει κανείς
έτσι για να συνεννοηθούμε, σύμφωνα με όσα ίσχυαν «εξ’ απ’ ανέκαθεν», δεν
είχαν καμιά αρμοδιότητα για ζητήματα που θα μπορούσαν να θίξουν τα
καθιερωμένα και αναγνωρισμένα προνόμια του τόπου και των ανθρώπων του.
Για τούτα μάλιστα
τα ζητήματα, μόνος αρμόδιος ήταν ο ίδιος ο Λαός, προς τον οποίο οι
«αρχόντοι» όφειλαν να αναφέρονται σε κάθε τέτοια περίπτωση και να
ενεργούν σύμφωνα με την έγκριση του. Κάθε μονομερής πράξη των
«αρχόντων», όχι μόνο ήταν εντελώς άκυρη, αλλά οι υπεύθυνοι παύονταν
αμέσως και στη θέση τους εκλέγονταν άλλοι, σύμφωνα με τα καθιερωμένα,
οποιαδήποτε εποχή του χρόνου κι αν ήταν.
