Υπάρχει εικόνα, συνοδός της οργής μου, του βουβού πόνου μου-σπονδής για την ανθρωποθυσία των Τεμπών. Αυτή είναι τα, συχνότερα άδεια, έδρανα στις συνεδριάσεις της Βουλής, τώρα αλλά και σε όλες τις εποχές. Πρόκειται για το συνειδητό και όχι ενστικτώδες γέννημα εντός μου της αλληλουχίας των τραγικών γεγονότων, από το φονικό πέπλο θανάτου στα Τέμπη, το μπάζωμα -ουσιαστικά αποδεικτικών- στοιχειών στις σιδηροδρομικές γραμμές-ωδές θανάτου, την παθητική, στα όρια της χυδαιότητας, όταν το διακύβευμα είναι η αποσαφήνιση - αποκάλυψη εγκληματικών αιτιών - παραλείψεων, στάση πολιτικών αξιωματούχων. Μόνο αμήχανη αν αποκαλέσω την ίδια στάση τους θα την απενοχοποιήσω.
