Οκτώ άτομα, που εργάζονταν σε φυτείες καφέ στη Βραζιλία σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, με την αρωγή ανθρωπιστικών οργανώσεων βρήκαν το θάρρος να καταθέσουν στις ΗΠΑ αγωγή στην αμερικανική αλυσίδα ζητώντας αποζημιώσεις αλλά και αυστηρότατους ελέγχους στις εισαγωγές καφέ.
Mέχρι το 1727, ούτε κόκκος καφέ δεν υπήρχε στη Βραζιλία. Το αραβικό φυτό το έφεραν Πορτογάλοι έμποροι και φεουδάρχες, το καλλιέργησαν για τοπική κατανάλωση και μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν το ρόφημα του καφέ έγινε μόδα, κοινωνική συνήθεια και τελικά καθημερινή ανάγκη στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, η παραγωγή εξακοντίστηκε στα ύψη. Το ίδιο και τα υπερκέρδη.
Σήμερα στη Βραζιλία εταιρείες-κολοσσοί καλλιεργούν καφέ σε απέραντα χωράφια συνολικής έκτασης 27.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων – κάτι παραπάνω απ’ όλη τη Στερεά Ελλάδα σε... κάμπο. Τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια εργάτες συλλέγουν καφέ σε 220.000 χιλιάδες αγροκτήματα. Από αυτούς, 1,3 εκατομμύριο ζουν υπό άθλιες συνθήκες και είναι κοινό μυστικό ότι αδίστακτοι σκλαβοθήρες αιχμαλωτίζουν με παραπλανητικές υποσχέσεις χιλιάδες εφήβους και νέους, στην πλειονότητα πάμφτωχους και αγράμματους Αφροβραζιλιάνους από χωριά, και τους πετάνε στα χωράφια να «δουλέψουν».
Αποζημίωση
Μιλάμε για σύγχρονη δουλεία. Πολλά από αυτά τα παιδιά καθηλώνονται με δεσμά χρέους (τους δίνουν δάνεια για να πληρώνουν «διατροφή» και «διαμονή»), εργάζονται από τα χαράματα μέχρι να νυχτώσει με ένα 20λεπτο διάλειμμα για μεσημεριανό και δεν ξαναβλέπουν τους δικούς τους. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν πληρώνονται καν, η αμοιβή τους είναι ο βούρδουλας του επιστάτη, τα βασανιστήρια και η «εξαφάνιση» για τους λίγους ανυπότακτους.
Πριν από λίγες μέρες οκτώ πρώην σκλάβοι εργάτες του καφέ βρήκαν το θάρρος και έκαναν κάτι πρωτοφανές: σε συνεργασία με οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα μήνυσαν την πασίγνωστη αμερικανική αλυσίδα καφενείων και προϊόντων καφέ Starbucks.
Η αγωγή έγινε ενώπιον της Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, με τη νομική υποστήριξη της οργάνωσης International Rights Advocates (IRA). Δύο πράγματα απαιτούν οι ενάγοντες, τα αληθινά ονόματα των οποίων δεν δημοσιεύτηκαν για τον φόβο αντιποίνων:
Πρώτον, χρηματική αποζημίωση για τις απαγωγές και τα χαμένα χρόνια. Και, δεύτερον, να υποχρεωθεί η Starbucks να διακόψει αμέσως τις εισαγωγές βραζιλιάνικου καφέ που προέρχεται από φυτείες στις οποίες ασκείται «συνολικά ή εν μέρει» εξαναγκαστική εργασία.
Το πλήγμα γοήτρου για την αμερικανική εταιρεία είναι τεράστιο. «Ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής μας στην αγορά καφέ είναι ο δεοντολογικός κώδικας “Coffee and Farmer Equity (coffe) Practices”, ο οποίος υιοθετήθηκε από τη διεθνή βιομηχανία καφέ το 2004 και έκτοτε βελτιώνεται συνεχώς», ανακοίνωσε εκπρόσωπος της Starbucks.
«Το ότι η Starbucks χρεώνει έως και έξι δολάρια ένα φλιτζάνι καφέ, οι περισσότεροι κόκκοι του οποίου έχουν συλλεχθεί από ανθρώπους που υφίστανται καταναγκαστική εργασία ή είναι παιδιά, υπερβαίνει την ποινικά κολάσιμη πράξη. Είναι μια πράξη ανήθικη», λέει ο Αμερικανός δικηγόρος Τέρενς Κόλινγκουορθ, ιδρυτής και επικεφαλής της IRA.
Νέες αγωγές
Μαζί με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Coffee Watch», η IRA σχεδιάζει να επεκτείνει τις αγωγές και εναντίον άλλων πασίγνωστων εισαγωγέων «βρόμικου» ή και ματωμένου βραζιλιάνικου καφέ, όπως η Nestlé, η Jacobs Douwe Egberts, η Illy και τα ταχυφαγεία McDonald’s.
«Η νοοτροπία πίσω από την παραγωγή καφέ στη Βραζιλία είναι ότι πρόκειται για μια επισφαλή εργασία η οποία, ιστορικά, επιβάλλεται πάντα στους μαύρους», τονίζει ο Αφροβραζιλιάνος ακτιβιστής Ζόρζε ντος Σάντο Φίλο, συντονιστής της Adere, μιας οργάνωσης που ενημερώνει τις Αρχές για τον εντοπισμό εργαζομένων-σκλάβων.
«Για να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό, πρέπει οι καταναλωτές να γνωρίζουν ότι κάθε φλιτζάνι καφέ που πίνουν χωρίς να διερευνάται η πραγματική του προέλευση, χρηματοδοτεί τη σκλαβιά στην παραγωγή καφέ», λέει. Και καταλήγει: «Δεν ωφελεί μόνο να αισθάνεστε συμπάθεια για τους καφεσυλλέκτες ή να δηλώνετε μηδενική ανοχή σε τέτοιες πρακτικές, εάν συνεχίζετε να πίνετε τον καφέ σας χωρίς να γνωρίζετε ακριβώς από πού προέρχεται».
Αντικείμενο εμπορίου ετών δεκάξι
Ο «Τζον» θα γινόταν 16 ετών σε λίγες μέρες όταν τον «προσέλαβαν» να εργαστεί σε μια φυτεία καφέ που προμηθεύει τη Starbucks. Αμέσως μετά τα γενέθλιά του, ξεκίνησε ένα πολύωρο ταξίδι με λεωφορείο για το συγκεκριμένο αγρόκτημα στη Μίνας Ζεράις, την πολιτεία με τη μεγαλύτερη παραγωγή καφέ και γάλακτος στη Βραζιλία. Γρήγορα ανακάλυψε ότι τίποτα από όσα του είχαν υποσχεθεί δεν ίσχυε. Απλήρωτος και χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό, όπως μπότες και γάντια, εργαζόταν με την απειλή βίας και διαρκή ψυχολογικό πόλεμο, κάτω από τον καυτό ήλιο, από τις 5.30 π.μ. έως τις 6 μ.μ. χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο.
Το μαρτύριό του έληξε τον Ιούνιο του 2024 όταν απελευθερώθηκε στη διάρκεια επιδρομής ειδικών αστυνομικών μονάδων που επενέβησαν ύστερα από καταγγελίες. Η έκθεση από εκείνη την επιχείρηση κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ο «Τζον» είχε εξαναγκαστεί σε «εργασία ανηλίκων υπό επικίνδυνες συνθήκες» και ότι αυτός και άλλοι είχαν «γίνει αντικείμενο εμπορίου» και «βίωσαν συνθήκες δουλείας». Ο «Τζον» είναι Αφροβραζιλιάνος, όπως και το 66% των εργατών που έχουν εντοπιστεί και αποσπαστεί από τα χέρια δουλεμπόρων και μεγαλοκτηματιών που παραγγέλνουν, διαρκώς, νέο ανθρώπινο φορτίο.
Γιώργος Ι. Αλλαμανής
Πηγή: efsyn.gr
Σήμερα στη Βραζιλία εταιρείες-κολοσσοί καλλιεργούν καφέ σε απέραντα χωράφια συνολικής έκτασης 27.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων – κάτι παραπάνω απ’ όλη τη Στερεά Ελλάδα σε... κάμπο. Τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια εργάτες συλλέγουν καφέ σε 220.000 χιλιάδες αγροκτήματα. Από αυτούς, 1,3 εκατομμύριο ζουν υπό άθλιες συνθήκες και είναι κοινό μυστικό ότι αδίστακτοι σκλαβοθήρες αιχμαλωτίζουν με παραπλανητικές υποσχέσεις χιλιάδες εφήβους και νέους, στην πλειονότητα πάμφτωχους και αγράμματους Αφροβραζιλιάνους από χωριά, και τους πετάνε στα χωράφια να «δουλέψουν».
Αποζημίωση
Μιλάμε για σύγχρονη δουλεία. Πολλά από αυτά τα παιδιά καθηλώνονται με δεσμά χρέους (τους δίνουν δάνεια για να πληρώνουν «διατροφή» και «διαμονή»), εργάζονται από τα χαράματα μέχρι να νυχτώσει με ένα 20λεπτο διάλειμμα για μεσημεριανό και δεν ξαναβλέπουν τους δικούς τους. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν πληρώνονται καν, η αμοιβή τους είναι ο βούρδουλας του επιστάτη, τα βασανιστήρια και η «εξαφάνιση» για τους λίγους ανυπότακτους.
Πριν από λίγες μέρες οκτώ πρώην σκλάβοι εργάτες του καφέ βρήκαν το θάρρος και έκαναν κάτι πρωτοφανές: σε συνεργασία με οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα μήνυσαν την πασίγνωστη αμερικανική αλυσίδα καφενείων και προϊόντων καφέ Starbucks.
Η αγωγή έγινε ενώπιον της Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, με τη νομική υποστήριξη της οργάνωσης International Rights Advocates (IRA). Δύο πράγματα απαιτούν οι ενάγοντες, τα αληθινά ονόματα των οποίων δεν δημοσιεύτηκαν για τον φόβο αντιποίνων:
Πρώτον, χρηματική αποζημίωση για τις απαγωγές και τα χαμένα χρόνια. Και, δεύτερον, να υποχρεωθεί η Starbucks να διακόψει αμέσως τις εισαγωγές βραζιλιάνικου καφέ που προέρχεται από φυτείες στις οποίες ασκείται «συνολικά ή εν μέρει» εξαναγκαστική εργασία.
Το πλήγμα γοήτρου για την αμερικανική εταιρεία είναι τεράστιο. «Ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής μας στην αγορά καφέ είναι ο δεοντολογικός κώδικας “Coffee and Farmer Equity (coffe) Practices”, ο οποίος υιοθετήθηκε από τη διεθνή βιομηχανία καφέ το 2004 και έκτοτε βελτιώνεται συνεχώς», ανακοίνωσε εκπρόσωπος της Starbucks.
«Το ότι η Starbucks χρεώνει έως και έξι δολάρια ένα φλιτζάνι καφέ, οι περισσότεροι κόκκοι του οποίου έχουν συλλεχθεί από ανθρώπους που υφίστανται καταναγκαστική εργασία ή είναι παιδιά, υπερβαίνει την ποινικά κολάσιμη πράξη. Είναι μια πράξη ανήθικη», λέει ο Αμερικανός δικηγόρος Τέρενς Κόλινγκουορθ, ιδρυτής και επικεφαλής της IRA.
Νέες αγωγές
Μαζί με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Coffee Watch», η IRA σχεδιάζει να επεκτείνει τις αγωγές και εναντίον άλλων πασίγνωστων εισαγωγέων «βρόμικου» ή και ματωμένου βραζιλιάνικου καφέ, όπως η Nestlé, η Jacobs Douwe Egberts, η Illy και τα ταχυφαγεία McDonald’s.
«Η νοοτροπία πίσω από την παραγωγή καφέ στη Βραζιλία είναι ότι πρόκειται για μια επισφαλή εργασία η οποία, ιστορικά, επιβάλλεται πάντα στους μαύρους», τονίζει ο Αφροβραζιλιάνος ακτιβιστής Ζόρζε ντος Σάντο Φίλο, συντονιστής της Adere, μιας οργάνωσης που ενημερώνει τις Αρχές για τον εντοπισμό εργαζομένων-σκλάβων.
«Για να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό, πρέπει οι καταναλωτές να γνωρίζουν ότι κάθε φλιτζάνι καφέ που πίνουν χωρίς να διερευνάται η πραγματική του προέλευση, χρηματοδοτεί τη σκλαβιά στην παραγωγή καφέ», λέει. Και καταλήγει: «Δεν ωφελεί μόνο να αισθάνεστε συμπάθεια για τους καφεσυλλέκτες ή να δηλώνετε μηδενική ανοχή σε τέτοιες πρακτικές, εάν συνεχίζετε να πίνετε τον καφέ σας χωρίς να γνωρίζετε ακριβώς από πού προέρχεται».
Αντικείμενο εμπορίου ετών δεκάξι
Το μαρτύριό του έληξε τον Ιούνιο του 2024 όταν απελευθερώθηκε στη διάρκεια επιδρομής ειδικών αστυνομικών μονάδων που επενέβησαν ύστερα από καταγγελίες. Η έκθεση από εκείνη την επιχείρηση κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ο «Τζον» είχε εξαναγκαστεί σε «εργασία ανηλίκων υπό επικίνδυνες συνθήκες» και ότι αυτός και άλλοι είχαν «γίνει αντικείμενο εμπορίου» και «βίωσαν συνθήκες δουλείας». Ο «Τζον» είναι Αφροβραζιλιάνος, όπως και το 66% των εργατών που έχουν εντοπιστεί και αποσπαστεί από τα χέρια δουλεμπόρων και μεγαλοκτηματιών που παραγγέλνουν, διαρκώς, νέο ανθρώπινο φορτίο.
Γιώργος Ι. Αλλαμανής
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κρατείστε την ευπρέπεια και τον πολιτισμό στα σχόλιά σας. Οποιοδήποτε σχόλιο αναφέρεται σε ονόματα και καταφέρεται προσωπικά προσβάλλοντας ή θίγοντας προσωπικότητες και συνειδήσεις, δεν θα αναρτάται αν δεν είναι επώνυμο, κι αυτό μετά από τον απαραίτητο έλεγχο. Ευχαριστώ.