Αναρωτιέται κανείς πώς θα φέρονταν οι κοινωνίες εάν εξέλιπαν οι θρησκευτικές -κυρίως- γιορτές διότι πώς θα ήσαν οι κοινωνίες χωρίς θρησκείες... άσ' τα να πάνε... Θα διακρίνονταν οι άνθρωποι από ευκρασία, ευθυμία, καλοσύνη, θα κολυμπούσαν στον χορό και στη χαρά, θα αποκτούσαν την χάριν του νοήματος της ύπαρξης; Ωσαύτως: Θα έπεφταν σε κατάθλιψη, σε σχιζοφρένεια, σε εχθρότητα, σε εκδικητικότητα, θα υπήρχαν πόλεμοι, βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανασκολοπισμοί; Αλλά...«μη εική περί των μεγίστων συμβαλλώμεθα» [ας μην κάνουμε εικασίες για τα μέγιστα, αυτά που μας ξεπερνούν, αυτά που μάθαμε να αποκαλούμε «θεία».]
Χωρίς όμως το θρησκεύειν [ή θρησκεύεσθαι] πώς θα μιλούσαμε για ανάσταση; Ποιος θα τολμούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο; Να, όμως, άπαντες ευχόμαστε καλή ανάσταση· μήπως να την αντικαθιστούσαμε με κάποιο είδος ανασύστασης; Χωρίς τις γιορτές θα ήμασταν ανοικονόμητοι, βίαιοι, αυταρχικοί, ματαιόδοξοι, ανασφαλείς, ανελεύθεροι, τρωκτικά; Αλλά είπαμε: «μη εική...» και λοιπά. Να άνθιζαν και οι ψυχές όπως ανθίζουν τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια κάθε χρόνο... Πού καιρός για αισιόδοξες σκέψεις; Ας μην επικρατήσουν εντούτοις οι απαισιόδοξες τέτοιες, οι μεμψιμοιρίες, η θλίψη και η λύπη για αγαπημένους απόντες - τόσο νέους, τόσο τρυφερούς, τόσο ζωντανούς κάποτε. Στιγμές είναι η χαρά, αΐδιον το πένθος - ας κυριαρχήσει η πρώτη, τουλάχιστον τούτες τις ημέρες της αγάπης (!) ή (;). Ετσι κι αλλιώς το γλυκύ έαρ, το κάλλος του δεν ανατέλλει μόνο...
Θυμάται κανείς εδώ τον Κυρίλωφ του Ντοστογιέφσκι στους Δαιμονισμένους του: «Πέντε-έξι δευτερόλεπτα όλα κι όλα και νιώθετε ξαφνικά την αιώνια αρμονία. Ο άνθρωπος με τη γήινη μορφή του δεν μπορεί να την αντέξει. Πρέπει να αλλάξει βιολογικά ή να πεθάνει. (...) Αν κρατήσει πάνω από πέντε δευτερόλεπτα η ψυχή δεν θα μπορέσει να αντέξει και θα εξαφανιστεί. Σ' αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα ζω την ανθρώπινη ύπαρξη στην εντέλειά της...».
Εμφανίζεται αυτός ο ελάχιστος χρόνος στις εορταστικές συνάξεις; Ναι, νομίζω. Αλλά ακριβώς τότε οι πολλοί «κεκόρηνται όκωσπερ κτήνεα» - το σαρκίο πριν απ' όλα και ας εξαφανίζεται η ψυχή. Οπως και να 'χει δεν παύει το Πάσχα να είναι ένα πέρασμα, πραγματικό ή όχι, στην άλλη πλευρά - λόγω άνοιξης πρωτίστως. Να, ακόμα και οι «άπιστοι» διαθέτουν μια στάλα ευσέβειας τούτες τις μέρες - δεν είναι λίγο αυτό, διότι πώς αλλιώς θα εξασφαλιζόταν η συνάφεια; Διαθέτουν ήθος οι αποσυνάγωγοι, μην τους κακολογούμε, έχουν κι αυτοί τις πεποιθήσεις τους. Πεποίθηση ίσον πίστη ίσον φυλακή; Α, μπα. Είναι μερικοί που προσεύχονται ακόμη και σήμερα σε αγάλματα αρχαίων και νέων θεών - και ας λέμε οι πολλοί ότι ένας είναι ο θεός, ουκ εισί [ουκ έσονται] έτεροι πλην αυτού.
Κάποτε έπαιζαν και χόρευαν οι θεοί, δεν «πέθαιναν» - ο δικός στέκεται ασάλευτος, αμίλητος, απρόσιτος, αγέλαστος, αμνήμων και ασφαλώς άδικος, αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία· σημασία έχει - έτσι λέν' οι πολλοί- να μην τον ξεχνάμε, ιδίως τον υιό του ο οποίος αναγκάστηκε να ενανθρωπιστεί μπας και βάλουμε μυαλό οι φτωχοί θνητοί - άσε που πολλοί, για δες, είμεθα βλάσφημοι· πάντοτε θα τον σταυρώνουμε και ας ξέρουμε ότι θα αναστηθεί.
Γιώργος Σταματόπουλος
Πηγή: efsyn.gr
Θυμάται κανείς εδώ τον Κυρίλωφ του Ντοστογιέφσκι στους Δαιμονισμένους του: «Πέντε-έξι δευτερόλεπτα όλα κι όλα και νιώθετε ξαφνικά την αιώνια αρμονία. Ο άνθρωπος με τη γήινη μορφή του δεν μπορεί να την αντέξει. Πρέπει να αλλάξει βιολογικά ή να πεθάνει. (...) Αν κρατήσει πάνω από πέντε δευτερόλεπτα η ψυχή δεν θα μπορέσει να αντέξει και θα εξαφανιστεί. Σ' αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα ζω την ανθρώπινη ύπαρξη στην εντέλειά της...».
Εμφανίζεται αυτός ο ελάχιστος χρόνος στις εορταστικές συνάξεις; Ναι, νομίζω. Αλλά ακριβώς τότε οι πολλοί «κεκόρηνται όκωσπερ κτήνεα» - το σαρκίο πριν απ' όλα και ας εξαφανίζεται η ψυχή. Οπως και να 'χει δεν παύει το Πάσχα να είναι ένα πέρασμα, πραγματικό ή όχι, στην άλλη πλευρά - λόγω άνοιξης πρωτίστως. Να, ακόμα και οι «άπιστοι» διαθέτουν μια στάλα ευσέβειας τούτες τις μέρες - δεν είναι λίγο αυτό, διότι πώς αλλιώς θα εξασφαλιζόταν η συνάφεια; Διαθέτουν ήθος οι αποσυνάγωγοι, μην τους κακολογούμε, έχουν κι αυτοί τις πεποιθήσεις τους. Πεποίθηση ίσον πίστη ίσον φυλακή; Α, μπα. Είναι μερικοί που προσεύχονται ακόμη και σήμερα σε αγάλματα αρχαίων και νέων θεών - και ας λέμε οι πολλοί ότι ένας είναι ο θεός, ουκ εισί [ουκ έσονται] έτεροι πλην αυτού.
Κάποτε έπαιζαν και χόρευαν οι θεοί, δεν «πέθαιναν» - ο δικός στέκεται ασάλευτος, αμίλητος, απρόσιτος, αγέλαστος, αμνήμων και ασφαλώς άδικος, αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία· σημασία έχει - έτσι λέν' οι πολλοί- να μην τον ξεχνάμε, ιδίως τον υιό του ο οποίος αναγκάστηκε να ενανθρωπιστεί μπας και βάλουμε μυαλό οι φτωχοί θνητοί - άσε που πολλοί, για δες, είμεθα βλάσφημοι· πάντοτε θα τον σταυρώνουμε και ας ξέρουμε ότι θα αναστηθεί.
Γιώργος Σταματόπουλος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου