Του Ντόναλντ Τραμπ τού αρέσουν οι ταρίφες (tariff), δηλαδή οι δασμοί. Κι ας είναι λέξη με μάλλον αραβική προέλευση. «Τη λατρεύω τη λέξη tariff. Μαζί με τις λέξεις “θρησκεία” και “αγάπη” είναι οι τρεις ομορφότερες λέξεις στον κόσμο», δήλωνε τον Σεπτέμβριο του 2024, κατά τη διάρκεια προεκλογικής ομιλίας του στο Μίσιγκαν. Τούτου δοθέντος, ουδείς εξεπλάγη ακούγοντάς τον εσχάτως να δηλώνει πως θα διπλασιάσει τις «ταρίφες» σε εισαγόμενα στις ΗΠΑ προϊόντα, για να αυξηθούν οι πωλήσεις των αμερικανικών. Αλλωστε οι «ταρίφες» ήταν ανέκαθεν ένας από τους κινητήριους μοχλούς της αμερικανικής ιστορίας.
Οι ταρίφες των Αγγλων στο τσάι πυροδότησαν το 1773 τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και οι ταρίφες στα εισαγόμενα βιομηχανικά προϊόντα πυροδότησαν, μεταξύ άλλων, το 1861 τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ηταν η εποχή του μερκαντιλισμού, που οι οικονομολόγοι πίστευαν πως χρήμα και πλούτος είναι ένα και το αυτό, ενώ πρέσβευαν ότι μόνο με κυβερνητικές ρυθμίσεις εθνικιστικού χαρακτήρα μπορεί να εξασφαλιστεί η οικονομική ευημερία των κρατών.
Εκτοτε, βεβαίως, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή και οι οικονομολόγοι να αντιληφθούν πως οι δασμολογήσεις από μόνες τους δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα και ότι αυτό που έχει σημασία είναι το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον. Ετσι, το 1933 ο Ρούζβελτ έσπευσε να καταργήσει όλους τους δασμούς που το 1930 είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ σε 20.000 εισαγόμενα προϊόντα, διαπιστώνοντας πως σε μεγάλο βαθμό οδήγησαν στο «κραχ», ενώ μετά τον πόλεμο -και με το σχέδιο Μάρσαλ- το τελευταίο πράγμα που ενδιέφερε τους Αμερικανούς ιθύνοντες ήταν οι δασμοί. Τους επανέφερε, ωστόσο, κατά τη δεκαετία του 1980 ο Ρόναλντ Ρίγκαν για να περιορίσει ώς έναν βαθμό τις εισαγωγές ιαπωνικών αυτοκινήτων και τηλεοράσεων στις ΗΠΑ, ενώ το ίδιο δηλώνει πως είναι σήμερα έτοιμος να πράξει ο Τραμπ έναντι της Κίνας, η οικονομική ανάπτυξη της οποίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες πιθανολογείται πως μάλλον είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κάθε οικονομική πολιτική έχει βεβαίως τα ρίσκα της και στη σημερινή οικονομική συγκυρία είναι βέβαιο πως αν ο Ντόναλντ Τραμπ επιβάλει νέες «ταρίφες», κάποιοι θα χάσουν και κάποιοι θα κερδίσουν. Σε πρώτη φάση, θα χάσει σίγουρα ο μέσος Αμερικανός, που θα δει την αγοραστική του δύναμη να συρρικνώνεται και τον πληθωρισμό να αυξάνεται, και στη συνέχεια θα χάσουν οι αμερικανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις που αναμφίβολα θα βρεθούν αντιμέτωπες με οικονομικά αντίμετρα. Ολα αυτά ασφαλώς τα γνωρίζουν οι περί τον Ντόναλντ Τραμπ και ίσως γι’ αυτό κανένα από τα δεκάδες προεδρικά διατάγματα που προχθές υπέγραψε δεν αφορούσε τους δασμούς και τις ταρίφες που ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ τόσο πολύ λέει ότι λατρεύει.
Μανώλης Σπινθουράκης
Πηγή: efsyn.gr
Εκτοτε, βεβαίως, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή και οι οικονομολόγοι να αντιληφθούν πως οι δασμολογήσεις από μόνες τους δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα και ότι αυτό που έχει σημασία είναι το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον. Ετσι, το 1933 ο Ρούζβελτ έσπευσε να καταργήσει όλους τους δασμούς που το 1930 είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ σε 20.000 εισαγόμενα προϊόντα, διαπιστώνοντας πως σε μεγάλο βαθμό οδήγησαν στο «κραχ», ενώ μετά τον πόλεμο -και με το σχέδιο Μάρσαλ- το τελευταίο πράγμα που ενδιέφερε τους Αμερικανούς ιθύνοντες ήταν οι δασμοί. Τους επανέφερε, ωστόσο, κατά τη δεκαετία του 1980 ο Ρόναλντ Ρίγκαν για να περιορίσει ώς έναν βαθμό τις εισαγωγές ιαπωνικών αυτοκινήτων και τηλεοράσεων στις ΗΠΑ, ενώ το ίδιο δηλώνει πως είναι σήμερα έτοιμος να πράξει ο Τραμπ έναντι της Κίνας, η οικονομική ανάπτυξη της οποίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες πιθανολογείται πως μάλλον είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κάθε οικονομική πολιτική έχει βεβαίως τα ρίσκα της και στη σημερινή οικονομική συγκυρία είναι βέβαιο πως αν ο Ντόναλντ Τραμπ επιβάλει νέες «ταρίφες», κάποιοι θα χάσουν και κάποιοι θα κερδίσουν. Σε πρώτη φάση, θα χάσει σίγουρα ο μέσος Αμερικανός, που θα δει την αγοραστική του δύναμη να συρρικνώνεται και τον πληθωρισμό να αυξάνεται, και στη συνέχεια θα χάσουν οι αμερικανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις που αναμφίβολα θα βρεθούν αντιμέτωπες με οικονομικά αντίμετρα. Ολα αυτά ασφαλώς τα γνωρίζουν οι περί τον Ντόναλντ Τραμπ και ίσως γι’ αυτό κανένα από τα δεκάδες προεδρικά διατάγματα που προχθές υπέγραψε δεν αφορούσε τους δασμούς και τις ταρίφες που ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ τόσο πολύ λέει ότι λατρεύει.
Μανώλης Σπινθουράκης
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου