Δυο-τρεις αριθμοί, ένα ειδησάριο και ιστορίες στο σκοτάδι. Από το Βιετνάμ, λέει, είναι οι περισσότεροι μετανάστες που παίζουν ρώσικη ρουλέτα επιχειρώντας να περάσουν το Στενό της Μάγχης με φουσκωτά του τρόμου για να φτάσουν στην Αγγλία των ονείρων τους. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία (πρώτο εξάμηνο 2024), οι Βρετανοί κατέγραψαν στα ψηφιακά τους κιτάπια 2.248 αφίξεις Βιετναμέζων. Πιο πολλές κι από τις αφίξεις Αφγανών, Πακιστανών ή Ιρανών.
Παράξενο. Δεν υποτίθεται ότι το Βιετνάμ έγινε σοσιαλ-καπιταλιστικό και ευημερεί; Οχι ακριβώς. Τα πλάνα με τα ελικόπτερα που εκκενώνουν την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Σαϊγκόν, στις 29 Απριλίου 1975, αποτύπωσαν το τέλος του πολέμου, τη Νέμεση για το imperium της Ουάσινγκτον και γέννησαν ελπίδες. Ομως το χαρτάκι στο ασιατικό μπισκότο της τύχης έγραφε άλλα.
Πάει καιρός από τότε που οι Αμερικανοί «στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι» και ο 22χρονος Σαββόπουλος το ’κανε τραγούδι στο «Φορτηγό». Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν τον κομμουνισμό. Τέτοιος που ήτανε, ψευδεπίγραφος, καχεκτικός και ανελεύθερος, καλά να πάθει. Τα ανοίγματα που ξεκίνησαν το 1986 για «οικονομία της αγοράς με σοσιαλιστικές ρίζες» (sic) ανέβασαν το κατά κεφαλήν εισόδημα, έδωσαν μια ανάσα, χωρίς να χορτάσουν ποτέ οι πολλοί απ’ τα ψίχουλα στο φαγοπότι των λίγων.
Πίσω από τη βιτρίνα απλώνεται η επικράτεια της αγρότισσας μάνας φτώχειας, όσων απλά επιβιώνουν μεροδούλι-μεροφάι στα αστικά κέντρα και όσων, ξένων και ντόπιων, κάνουν μπίζνες με τη διεφθαρμένη νομενκλατούρα του Κ.Κ. Σήμερα στο μονοκομματικό Βιετνάμ των 100 εκατομμυρίων κατοίκων ο μέσος μισθός είναι 280 ευρώ τον μήνα. Τα 40 απ’ τα 55 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού απασχολούνται σε «αόρατες» δουλειές, ούτε ασφάλιση ούτε περίθαλψη. Ακόμη κι αν εργάζεσαι σκυλίσια για 14 ώρες τη μέρα, δεν μπορείς να αγοράσεις ένα διαμέρισμα ή να στήσεις οικογένεια.
Ετσι εξηγείται πώς δίπλα στην ψευτοζωή του υβριδικού κόκκινου καπιταλισμού θεριεύει ο πόθος για το british dream. Μια ζαριά αξίας τουλάχιστον 20.000 ευρώ, όσα τα χρήματα στους διακινητές, με τον Χάροντα βαρκάρη στα ανοιχτά του Καλέ και τον κίνδυνο της απέλασης ή της λουμπενοποίησης. Ψιλά γράμματα για τους τουρίστες που κωπηλατούν στο σμαραγδένιο αρχιπέλαγος του Χαλόνγκ ή πληρώνουν τρία ευρώ για να χωθούν στα ατέλειωτα μικροσκοπικά τούνελ που έσκαβαν οι Βιετκόνγκ για να τσακίσουν τους Γιάνκηδες.
Ανάμεσά τους βρίσκονται και αρκετοί συνέλληνες που ενθουσιάζονται για κάνα πεντάλεπτο αφού παρακολουθήσουν «παραδοσιακό βιετναμέζικο χορό», θέαμα φιξαρισμένο και ακίνδυνο, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι «περιστρεφόμενοι δερβίσηδες» στην Τουρκία ή τα μπουρζουάδικα μπαλέτα της Δόρας Στράτου στα καθ’ ημάς.
Μετά αλλάζουν θέμα. Του χρόνου θα πάμε Μαρόκο.
Γιώργος Ι. Αλλαμανής
Πηγή: efsyn.gr
Πάει καιρός από τότε που οι Αμερικανοί «στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι» και ο 22χρονος Σαββόπουλος το ’κανε τραγούδι στο «Φορτηγό». Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν τον κομμουνισμό. Τέτοιος που ήτανε, ψευδεπίγραφος, καχεκτικός και ανελεύθερος, καλά να πάθει. Τα ανοίγματα που ξεκίνησαν το 1986 για «οικονομία της αγοράς με σοσιαλιστικές ρίζες» (sic) ανέβασαν το κατά κεφαλήν εισόδημα, έδωσαν μια ανάσα, χωρίς να χορτάσουν ποτέ οι πολλοί απ’ τα ψίχουλα στο φαγοπότι των λίγων.
Πίσω από τη βιτρίνα απλώνεται η επικράτεια της αγρότισσας μάνας φτώχειας, όσων απλά επιβιώνουν μεροδούλι-μεροφάι στα αστικά κέντρα και όσων, ξένων και ντόπιων, κάνουν μπίζνες με τη διεφθαρμένη νομενκλατούρα του Κ.Κ. Σήμερα στο μονοκομματικό Βιετνάμ των 100 εκατομμυρίων κατοίκων ο μέσος μισθός είναι 280 ευρώ τον μήνα. Τα 40 απ’ τα 55 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού απασχολούνται σε «αόρατες» δουλειές, ούτε ασφάλιση ούτε περίθαλψη. Ακόμη κι αν εργάζεσαι σκυλίσια για 14 ώρες τη μέρα, δεν μπορείς να αγοράσεις ένα διαμέρισμα ή να στήσεις οικογένεια.
Ετσι εξηγείται πώς δίπλα στην ψευτοζωή του υβριδικού κόκκινου καπιταλισμού θεριεύει ο πόθος για το british dream. Μια ζαριά αξίας τουλάχιστον 20.000 ευρώ, όσα τα χρήματα στους διακινητές, με τον Χάροντα βαρκάρη στα ανοιχτά του Καλέ και τον κίνδυνο της απέλασης ή της λουμπενοποίησης. Ψιλά γράμματα για τους τουρίστες που κωπηλατούν στο σμαραγδένιο αρχιπέλαγος του Χαλόνγκ ή πληρώνουν τρία ευρώ για να χωθούν στα ατέλειωτα μικροσκοπικά τούνελ που έσκαβαν οι Βιετκόνγκ για να τσακίσουν τους Γιάνκηδες.
Ανάμεσά τους βρίσκονται και αρκετοί συνέλληνες που ενθουσιάζονται για κάνα πεντάλεπτο αφού παρακολουθήσουν «παραδοσιακό βιετναμέζικο χορό», θέαμα φιξαρισμένο και ακίνδυνο, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι «περιστρεφόμενοι δερβίσηδες» στην Τουρκία ή τα μπουρζουάδικα μπαλέτα της Δόρας Στράτου στα καθ’ ημάς.
Μετά αλλάζουν θέμα. Του χρόνου θα πάμε Μαρόκο.
Γιώργος Ι. Αλλαμανής
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου