Ένας χρυσός ολυμπιονίκης λαμβάνει από το ελληνικό δημόσιο 90.000 ευρώ, για κάθε χρυσό μετάλλιο που παίρνει. Ταυτόχρονα, το ελληνικό κράτος δίνει επιπλέον στους Ολυμπιονίκες την δυνατότητα διορισμού τους στο δημόσιο, την απονομή της ιδιότητας του εφέδρου εν ενεργεία αξιωματικού, αλλά και την απευθείας εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή ή τμήμα πανεπιστημίου της ημεδαπής. Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, από την άλλη, αποφάσισε προσφάτως να επιχορηγήσει με 200.000 ευρώ, συνολικά, τις Αθλητικές Ομοσπονδίες της χώρας. Τα ολυμπιακά πριμ είναι θεσμοθετημένα με νόμο, ενώ παράλληλα κάθε αθλητής έχει και τα δικά του, ιδιωτικά έσοδα, από τις εκάστοτε συμφωνίες με χορηγούς, πχ. διαφημιστικές εταιρείες, κτλ. Να σημειώσουμε, παρά ταύτα, ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δεν αποδίδει χρηματικά βραβεία στους νικητές των αγώνων. Αν βέβαια μετράει η γνώμη μου, δεν είναι η οικονομική υποστήριξη των αθλητών που με ενοχλεί. Αυτό που όμως δεν δέχομαι και στο οποίο εναντιώνομαι είναι η θεσμοθετημένη επιβράβευση της διάκρισης ("Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων" μας μάθαιναν στο σχολείο- και οι λέξεις έχουν την σημασία τους, όπως μεγάλη σημασία έχουν και οι σχολικές φιέστες, όπου οι αριστούχοι μαθητές σηκώνονται να παραλάβουν το βραβείο, για να τους χειροκροτούν όλοι οι υπόλοιποι-μη άριστοι). Το να λαμβάνει, λοιπόν, ένας επαγγελματίας αθλητής ένα ποσό από το κράτος, κάθε χρόνο, τέτοιο που μπορεί να υποστηρίξει την εργασία του, είναι απολύτως θεμιτό, θα έλεγα ίσως και αναγκαίο (κατά περίπτωση). Αν όμως, παρ' όλα αυτά, δεν καταφέρεις ν' ανέβεις στο βάθρο, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πάρεις ποτέ (πολλά) χρήματα, ούτε κανείς θα γράψει για 'σένα. Κανένας δεν θα σε θυμάται, όπως από την αρχαιότητα κρατήσαμε κυρίως τα ονόματα των ολυμπιονικών (πλην όμως υπήρξαν και άλλοι αθλητές). Συνεπώς, εμείς, ως πολιτεία, διδάσκουμε στα παιδιά μας όχι την αξία της προσπάθειας, αυτής καθ' εαυτήν, όχι την Ιθάκη του Καβάφη, αλλά την επιδίωξη ενός συγκεκριμένου στόχου και την υλική επιβράβευση που συνοδεύει την επίτευξη του στόχου αυτού (για να μην πω κιόλας ότι το υλικό κέρδος μιας επιτυχίας είναι αυτό που καθορίζει την έκβαση του στόχου).
Από την άλλη, σκέφτεται κανείς ότι αυτή είναι απλά η κοινωνία μας, αφού προφανέστατα μια τέτοια κοινωνία θέλουμε. Διότι ποιός αθλητής αρνήθηκε αυτά τα χρήματα; Ποιός αριστούχος μαθητής βγήκε μπροστά να μιλήσει για την ανισότητα της πρόσβασης στην γνώση; Αν έχεις καλούς βαθμούς, παίρνεις υποτροφία. Αν δεν έχεις, μένεις στο χωριό. Η κοινωνία θα πρέπει μάλλον να είναι ευχαριστημένη με αυτό το σύστημα, γιατί προσωπικά δεν άκουσα κανέναν να μιλάει για τα θέματα αυτά. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί (και όχι δάσκαλοι), λίγο-πολύ όλοι στο ίδιο μήκος κύματος. Μόνο τον Μάνο Χατζιδάκι θυμάμαι να θίγει πολλά ζητήματα σε νέα βάση, αλλά κι αυτός στην εποχή του υπήρξε μαύρο πρόβατο. Μειοψηφικό ήταν το ποσοστό των ακροατών που άκουγε τις εκπομπές του στο Τρίτο Πρόγραμμα, ενώ και την μουσική του λίγοι την εκτίμησαν. Δυστυχώς (?), ζούμε στην Ελλάδα του αδιαχώρητου στις εμφανίσεις του Κωνσταντίνου Αργυρού, στην χώρα όπου η είδηση της ημέρας είναι η κάθε νέα περικοκλάδα μιας κάποιας Ιωάννας Τούνη, που και να μην ασχολείσαι μαζί της, όλο και σε κάποια σελίδα θα σου πεταχτεί μπροστά (τέτοια πρότυπα ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ, γιατί αυτά είναι τα πρότυπα που θέλουν ή/και θέλουμε να έχουμε). Στην Ελλάδα της τιτανομέγιστης Μαρίνας Σάττι, που αποφάσισε τελικά να πει το μεγάλο ΝΑΙ στην Eurovision, ενός πανηγυριού που έχει μέγα χορηγό μια ισραηλινή εταιρεία, την Moroccanoil (να το πούμε διαφορετικά: μια εταιρεία ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ). Στην Ελλάδα που ο βουλευτής έχει ταυτιστεί με τον βολευτή, απαξιώνοντας ακόμα και τις λίγες φιλότιμες προσπάθειες κάποιων να πολιτευθούν, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Στην Ελλάδα της μίζας, της διαφθοράς και της διαπλοκής, όπου οι διοικητές των νοσοκομείων διορίζονται ακόμα και σήμερα από τις κυβερνήσεις, ως μετακλητοί κομματικοί υπάλληλοι (η Deutsche Welle έχει αναφερθεί στο φαινόμενο με εξαιρετικά υποτιμητικούς όρους). Μήπως όμως είναι και αυτοί μέρος του ίδιου συστήματος και της ίδιας στοχοθεσίας, ίδιας με εκείνης που διαπνέει πολλούς αθλητές και ολυμπιονίκες; Γνώμων μιας ολόκληρης κοινωνίας μπορεί να είναι η υπεροχή δια της ισχύος; Αν ναι, τότε ίσως δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσα πολλά ανοιχτά μέτωπα στρατιωτικής και ευρύτερα γεωπολιτικής ισχύος γύρω μας. Με κάποιο τρόπο, προφανώς, τα ανεχόμαστε. Και ίσως, τέλος, να είναι πολύ σημαντική η διαπίστωση, όχι κάποιου αριστερού, ούτε κανενός άλλου αντισυστημικού ατόμου, αλλά του βουλευτή επικρατείας, Γεώργιου Σταμάτη, ο οποίος δήλωσε προσφάτως σε ραδιοφωνική εκπομπή ότι στην Ευρώπη έχει εκλείψει το αντιπολεμικό κίνημα. Όταν με 40.000 νεκρούς στην Παλαιστίνη, εμείς ασχολούμαστε με τα παπούτσια του Τεντόγλου και το μικροσκοπικό βρακάκι -και το φανταστικό περιεχόμενο- ενός ομορφούλη Γάλλου κολυμβητή, που μάλλον εκ παραδρομής βρέθηκε να πλατσουρίζει (τα παιδία παίζει άλλωστε), λυπάμαι, αλλά μάλλον κάτι δεν πάει και τόσο καλά.
του Γεώργιου Τσίπη, αρχαιολόγου - O κ. Γ. Τσίπης έχει διατελέσει αιρετός τοπικός σύμβουλος νέων του πρώην δήμου Αντιγονιδών.
Από την άλλη, σκέφτεται κανείς ότι αυτή είναι απλά η κοινωνία μας, αφού προφανέστατα μια τέτοια κοινωνία θέλουμε. Διότι ποιός αθλητής αρνήθηκε αυτά τα χρήματα; Ποιός αριστούχος μαθητής βγήκε μπροστά να μιλήσει για την ανισότητα της πρόσβασης στην γνώση; Αν έχεις καλούς βαθμούς, παίρνεις υποτροφία. Αν δεν έχεις, μένεις στο χωριό. Η κοινωνία θα πρέπει μάλλον να είναι ευχαριστημένη με αυτό το σύστημα, γιατί προσωπικά δεν άκουσα κανέναν να μιλάει για τα θέματα αυτά. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί (και όχι δάσκαλοι), λίγο-πολύ όλοι στο ίδιο μήκος κύματος. Μόνο τον Μάνο Χατζιδάκι θυμάμαι να θίγει πολλά ζητήματα σε νέα βάση, αλλά κι αυτός στην εποχή του υπήρξε μαύρο πρόβατο. Μειοψηφικό ήταν το ποσοστό των ακροατών που άκουγε τις εκπομπές του στο Τρίτο Πρόγραμμα, ενώ και την μουσική του λίγοι την εκτίμησαν. Δυστυχώς (?), ζούμε στην Ελλάδα του αδιαχώρητου στις εμφανίσεις του Κωνσταντίνου Αργυρού, στην χώρα όπου η είδηση της ημέρας είναι η κάθε νέα περικοκλάδα μιας κάποιας Ιωάννας Τούνη, που και να μην ασχολείσαι μαζί της, όλο και σε κάποια σελίδα θα σου πεταχτεί μπροστά (τέτοια πρότυπα ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ, γιατί αυτά είναι τα πρότυπα που θέλουν ή/και θέλουμε να έχουμε). Στην Ελλάδα της τιτανομέγιστης Μαρίνας Σάττι, που αποφάσισε τελικά να πει το μεγάλο ΝΑΙ στην Eurovision, ενός πανηγυριού που έχει μέγα χορηγό μια ισραηλινή εταιρεία, την Moroccanoil (να το πούμε διαφορετικά: μια εταιρεία ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ). Στην Ελλάδα που ο βουλευτής έχει ταυτιστεί με τον βολευτή, απαξιώνοντας ακόμα και τις λίγες φιλότιμες προσπάθειες κάποιων να πολιτευθούν, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Στην Ελλάδα της μίζας, της διαφθοράς και της διαπλοκής, όπου οι διοικητές των νοσοκομείων διορίζονται ακόμα και σήμερα από τις κυβερνήσεις, ως μετακλητοί κομματικοί υπάλληλοι (η Deutsche Welle έχει αναφερθεί στο φαινόμενο με εξαιρετικά υποτιμητικούς όρους). Μήπως όμως είναι και αυτοί μέρος του ίδιου συστήματος και της ίδιας στοχοθεσίας, ίδιας με εκείνης που διαπνέει πολλούς αθλητές και ολυμπιονίκες; Γνώμων μιας ολόκληρης κοινωνίας μπορεί να είναι η υπεροχή δια της ισχύος; Αν ναι, τότε ίσως δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσα πολλά ανοιχτά μέτωπα στρατιωτικής και ευρύτερα γεωπολιτικής ισχύος γύρω μας. Με κάποιο τρόπο, προφανώς, τα ανεχόμαστε. Και ίσως, τέλος, να είναι πολύ σημαντική η διαπίστωση, όχι κάποιου αριστερού, ούτε κανενός άλλου αντισυστημικού ατόμου, αλλά του βουλευτή επικρατείας, Γεώργιου Σταμάτη, ο οποίος δήλωσε προσφάτως σε ραδιοφωνική εκπομπή ότι στην Ευρώπη έχει εκλείψει το αντιπολεμικό κίνημα. Όταν με 40.000 νεκρούς στην Παλαιστίνη, εμείς ασχολούμαστε με τα παπούτσια του Τεντόγλου και το μικροσκοπικό βρακάκι -και το φανταστικό περιεχόμενο- ενός ομορφούλη Γάλλου κολυμβητή, που μάλλον εκ παραδρομής βρέθηκε να πλατσουρίζει (τα παιδία παίζει άλλωστε), λυπάμαι, αλλά μάλλον κάτι δεν πάει και τόσο καλά.
του Γεώργιου Τσίπη, αρχαιολόγου - O κ. Γ. Τσίπης έχει διατελέσει αιρετός τοπικός σύμβουλος νέων του πρώην δήμου Αντιγονιδών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου