Από τις αλάνες στις... υποδομές, κι από κει στην ανδρική ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Πέλλας

Μια λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη πορεία και εξέλιξη των περισσότερων παιδιών που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο από την μικρότερη δυνατή παιδική ηλικία, είναι αυτή που αποτυπώνεται ανάγλυφα στο τίτλο της σημερινής ανάρτησης για κάθε ποδοσφαιριστή, σε κάθε τοπική ερασιτεχνική ομάδα... Αυτή την πορεία και εξέλιξη, είχε μοιραία και το ποδόσφαιρο της Πέλλας, με «φωτεινές» εξαιρέσεις διαχρονικά 35 αν δεν κάνω κάποιο σοβαρό αριθμητικό λάθος ποδοσφαιριστών, που τους δόθηκε η ευκαιρία άλλους λιγότερο κι άλλους περισσότερο, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις και το ταλέντο τους σε μικρότερες ή μεγαλύτερες Εθνικές Κατηγορίες...

Παλαιότερα κι ελλείψει τμημάτων υποδομών ακόμη και στις μεγάλες ομάδες των μεγαλουπόλεων, πόσο δε μάλλον σ' αυτές των μικρών χωριών, την τιμητική τους είχαν πριν το 1980 και σε βάθος παρελθόντος χρόνου απροσδιόριστου ακριβώς, οι αλάνες, σχεδόν σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δρόμο, σε κάθε εγκαταλελειμμένο οικόπεδο, σε κάθε ακαλλιέργητο χωράφι, στον αύλειο χώρο του σχολείου, στο προαύλειο της εκκλησίας, σε ανοιχτούς αχρησιμοποίητους δημόσιους χώρους δίπλα στα νεκροταφεία, ακόμη και σε κλειστές αποθήκες όταν ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος, αλλά και σε κάθε πιθανό και απίθανο χώρο που θα μπορούσε η φαντασία των παιδιών να σκαρφιστεί και να επιλέξει ως ποδοσφαιρικό γήπεδο... Αρκεί στα μάτια των παιδιών αυτοί να ήταν κάπως επίπεδοι ή έστω με ελάχιστες ανηφορικές και κατηφορικές κλίσεις και εμπόδια... Αυτοί οι χώροι ανάλογα με την γεωγραφική τους θέση σε ότι αφορά πιο συγκεκριμένα την Πέλλα, ήταν οι «έδρες» των ομάδων των γειτονιών του χωριού (δεν γνωρίζω αν συνέβαινε το ίδιο και σε άλλα χωριά) και μάλιστα με την σχετική ονοματοδοσία των ομάδων, που και πάλι η παιδική φαντασία έκανε τα δικά της «θαύματα», με τοπωνύμια κατά βάση, αλλά και χρήση άλλων περίεργων ονομάτων, είτε ξεκάρφωτα, είτε λόγω ράτσας, είτε κοροϊδευτικά, είτε των πιο γνωστών και πολυπληθέστερων ονομάτων των μικρών ποδοσφαιριστών τους και καθετί άλλο θα μπορούσε να γεννήσει η παιδική φαντασία. Στην δική μου μνήμη από ακούσματα και προσωπικά βιώματα της εποχής έχουν μείνει ονόματα όπως Μαύρη Χαράδρα, Ναυαρίνο, Ανίκητη Πλατεία, Ακρόπολη, ΠΑΟ Νεκροταφείων, Σχολείο, Νικηφόρος, Εκκλησία, Όλυμπος, Μπουγκαρεσκάκια, Μπαλασκάκια, Ψηλή Κολώνα. Το πολυπληθέστερο γήπεδο προσέλευσης έστω και περαστικών ή περιστασιακών θεατών, ήταν κυρίως λόγω γεωγραφικής θέσης αυτό της Ανίκητης Πλατείας, στην κεντρική πλατεία του χωριού, με το Τουριστικό Περίπτερο, τα καφενεία και τα μαγαζιά πέριξ αυτού, να αποτελούν μεταφορικά «θύρες» του, με τους διερχόμενους καθημερινά κατοίκους να κάνουν μικρές στάσεις να παρακολουθήσουν, ενώ από άποψη γηπεδικής υποδομής, ήταν αυτό του Σχολείου, με τον ευρύ περιφραγμένο αύλειο χώρο και τα υπαίθρια όργανα γυμναστικής του δημοτικού σχολείου, να δίνουν μια αίσθηση «κανονικότητας» γηπέδου ποδοσφαίρου. Οι αλάνες αυτού του τύπου λοιπόν για πολλά χρόνια και παράλληλα μαζί και κάποιες παλαιότερα ιδρυμένες ερασιτεχνικές ομάδες της επικράτειας, ήταν τα τμήματα υποδομής των μεγάλων ομάδων των Εθνικών Κατηγοριών, που απ' αυτές αντλούνταν ποδοσφαιρικά ταλέντα.

Γήπεδο Ανίκητης Πλατείας

Ενίοτε οι ίδιοι χώροι, χρησιμοποιούνταν ως εν δυνάμει «γυμναστήρια» και «γήπεδα» και για δεκάδες άλλα υπαίθρια αγορίστικα και κοριτσίστικα παιχνίδια και αθλοπαιδιές, αλλά η αναφορά σ' αυτά δεν είναι της παρούσης...
Περιέργως και παρόλο που υπήρχαν έστω και όχι ιδιαίτερα «αξιοπρεπή» ποδοσφαιρικά γήπεδα, αυτά δεν απολάμβαναν της αγωνιστικής και παικτικής εκτίμησης των μικρών παιδιών, που πιθανόν, κρίνοντας και ανασύροντας από την μνήμη μου την δική μου τότε παιδική προσέγγιση, απορρίπτονταν γιατί ήταν για τα μικρά παιδιά της προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας ένας χαώδης χώρος με τεράστια τέρματα που δεν ήταν στα «μέτρα» τους και που η χρήση του θα γινόταν στο μέλλον όταν θα έφτανε ο καιρός και θα μεγάλωναν σωματικά, ή πιο επίσημα που ήταν ένα παιδικό όνειρο και διακαής πόθος, όταν θα γινόντουσαν μέλη-ποδοσφαιριστές κάποια στιγμή της ανδρικής ομάδας του χωριού. Κάποιες ποδοσφαιρικές συναντήσεις γινόντουσαν και στο μεγάλο το κανονικό γήπεδο, κυρίως με την ευκαιρία σχολικών εκδρομών που φιλοξενούνταν ως επί τω πλείστων εκεί, με αντίπαλες ομάδες όμως κυρίως τις μεγαλύτερες τάξεις και όχι τις ομάδες των γειτονιών...
Σιγά-σιγά, όλοι αυτοί οι χώροι ιδιωτικοί και δημόσιοι περιορίστηκαν, εξαιτίας της αυξημένης δόμησης της οικιστικής ανάπτυξης του χωριού και της χρήσης τους για κάθε λόγο από πολίτες, κοινότητα, δήμο και κράτος, οι δρόμοι επίσης στένεψαν με τις περιφράξεις των οικοπέδων και τα παρκαρισμένα οχήματα αγροτικά και άλλα ή από διάφορες άλλες δημόσιες ή κοινοτικές παρεμβάσεις, ενώ και οι πιο κεντρικοί μεγαλύτεροι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν και μοιραία οι ομάδες των γειτονιών εξαφανίστηκαν σταδιακά...
Το πρώτο άτυπο τμήμα υποδομής που γεννήθηκε μέσα από τις αλάνες και που σήμανε ουσιαστικά και το τέλος των ομάδων των γειτονιών στην Πέλλα, με την ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Πέλλας να ιδρύεται και να συμμετέχει σε επίσημα πρωταθλήματα κάπου από τις αρχές ή λίγο νωρίτερα της 10ετίας του 1960 (ψάχνουμε το πρώτο ιδρυτικό καταστατικό) στην ΕΠΣ Κεντρικής-Δυτικής Μακεδονίας και αργότερα το 1971 στην ΕΠΣ Πέλλας, δημιουργήθηκε ως μια «μικτή» των παραπάνω ομάδων, περίπου στις αρχές του 1980, δίνοντας τότε 3 φιλικούς αγώνες με αντιπάλους τον σχεδόν ισοδύναμο Άρη Αθύρων εκτός (μου διαφεύγει το αποτέλεσμα) και τους πολύ πιο προηγμένους ποδοσφαιρικά και ισχυρούς τότε ΠΑΟ Κουφαλίων εντός (1 - 1 το τελικό σκορ, σκόρερ της Πέλλας που προηγήθηκε ο Σάκης Βογιατζής) και Αναγέννηση Γιαννιτσών εκτός (1 - 0 το τελικό σκορ με τέρμα του Τσιμπίνη με απευθείας εκτέλεση κόρνερ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα), με αξιοπρεπείς εμφανίσεις και μάλιστα με την τελευταία στο κατάμεστο τότε στάδιο Γιαννιτσών πριν τον αγώνα με το ΑΟ Τρίκαλα για το πρωτάθλημα της Β' Εθνικής!

Δυστυχώς το εγχείρημα δεν είχε συνέχεια και η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε γρήγορα, με τους νεαρούς πιο ταλαντούχους και «κολλημένους» με την μπάλα ποδοσφαιριστές πλέον, να συμμετέχουν επικουρικά στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας, μέχρι να είναι σε θέση και ηλικιακά και αγωνιστικά, να εκδώσουν τα πρώτα τους μόνιμα δελτία και να αγωνιστούν με την ανδρική ομάδα. Για να φτάσουμε 6-7 χρόνια αργότερα, στην δημιουργία των πρώτων «κανονικών» τμημάτων υποδομής και να εξακολουθούν αυτά να υφίστανται, με κάποια μικρά κενά χρονικά διαλείμματα, μέχρι σήμερα και να στελεχώνουν με ταλαντούχους ποδοσφαιριστές τόσο κυρίως την ανδρική ομάδα του Π.Α.Σ. Μέγας Αλέξανδρος Πέλλας, όσο και κάποιοι απ' αυτούς, ομάδες εθνικών κατηγοριών. 

Σήμερα, κι αυτό λογίζεται ως τεράστιο επίτευγμα κυρίως των ποδοσφαιρικών «υποδομών» της Πέλλας με τα όποια προβλήματα αυτού του χωριού των 2.050 κατοίκων (απογραφή 2021) κρίνοντας ότι ακόμη μεγαλύτερες πόλεις και ομάδες του νομού και πολλές άλλες των ερασιτεχνικών μας πρωταθλημάτων δεν έχουν δυστυχώς αυτό το «προνόμιο», το ρόστερ του Π.Α.Σ. Μέγας Αλέξανδρος Πέλλας διαθέτει 20 ενεργούς γηγενείς ποδοσφαιριστές και καμιά 10αριά ακόμη που για διάφορους προσωπικούς, επαγγελματικούς, εκπαιδευτικούς ή άλλους λόγους, ενώ έχουν ενεργά δελτία, ταλέντο και καλή ποδοσφαιρική ηλικία, δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν τα τελευταία χρόνια και φέτος, με συνέπεια και συχνότητα τις υπηρεσίες τους στον σύλλογο. Πέρσι και φέτος, με τεράστια προσπάθεια τα τμήματα υποδομών της Πέλλας αρχής γενομένης με την επίσημη συμμετοχή τους στα πρωταθλήματα υποδομών της ΕΠΣ Πέλλας και πάλι ετοιμάζονται σταδιακά και άμεσα και τα αμέσως επόμενα χρόνια, να επανδρώσουν με την ανάλογη συνέχεια αλλά και την στήριξη όλων την ανδρική ομάδα και κάποια πιο φιλόδοξα, πιο εργατικά και ιδιαίτερα ταλαντούχα παιδιά, να εξελιχθούν γιατί όχι ακόμη ψηλότερα, σε ανώτερες εθνικές κατηγορίες.