Ακόμα δεν βρέθηκε ο Μαγγελάνος ενός τριαντάφυλλου
και ζητούμε να βρούμε τον Μαγγελάνο της αυτοδιοίκησης!
Μήπως υπερβάλλουμε!
Άνθρωπε άθελά σου κακέ.
Αν μπροστά σε ένα λουλούδι ήξερες να πολιτεύεσαι,
αλλιώς τώρα θα ήταν ο κόσμος.Ελύτης
Τόσος στοχασμός αιώνων πάνω στη ζωή και τον άνθρωπο, τόσα κείμενα και κανείς να μην έχει διάθεση ν’ ακούσει Μότσαρτ ή τα νυχτερινά του Σοπέν ή του Χατζιδάκι ή τα φωτεινά κείμενα του Κορνήλιου Καστοριάδη ή ακόμα και τον πρωτοπόρο Κοσμά τον Αιτωλό! Άντε αυτά έχουν μια δυσκολία, θέλουν μανίκι, τα άλλα, τα πιο γήινα, αυτά που αφορούν την αυτοδιοίκηση ας πούμε ή το πως η πολιτική μπορεί να κάνει τον πολίτη κοινωνό της ζωής κι όχι ωτακουστή! Ακόμα πιο εύκολο. Τι ακριβώς κάνουμε με τις εκλογές! Ακόμα πιο εύκολο. Όταν ακούω αυτοδιοίκηση που τρέχει ο λογισμός μου! Και τα πρώτα είναι δύσκολα και τα δεύτερα αν ο μέσα μου κόσμος είναι εκτός του κάδρου. Και κάδρο στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι να μπορώ να διαβάσω τον κόσμο, να γνωρίζω, να μπορώ να συγκινηθώ, να μπορώ να κρίνω, να μπορώ να αυτοαναιρούμαι, να μπορώ να γράφω πάνω στην άμμο το όνομά μου και ν’ αφήνω το κύμα να το σβήνει κι εγώ να επιμένω. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει συμπολίτες. Το δεν ξέρω , δεν απαντώ, το λένε πολίτες κοινωνιών χαμένες στο διάστημα. Αν τέτοιο ταξίδι έχουμε επιλέξει, τότε ναι, αξίζει το τίμημα, αλλά προς τι. Έτσι για πλάκα. Έχει τέτοια πλάκα η ζωή και ολόκληρες βιβλιοθήκες της παγκόσμιας σκέψης δεν το έχουν ανακαλύψει! Έ, όχι. Έχει και η πλάκα την πλάκα της, όπως έχει και η κάθε άκρη τη μέση της. Λίγο έτσι να κάνω σε μια σελίδα ποιητή θα το δω. Αρκεί να μπω στον κόπο να γυρίσω την σελίδα. Έτσι απλά. Όπως το ξάστερο συναίσθημα. Τι νομίζεται πως είναι τα πράγματα, βουνό! Όχι συμπολίτες. Ένα απλό ξεφύλλισμα και να σου μπροστά σου το ερώτημα. Νταγκ λάμψη, νταγκ ….την λύπη στη πατρίδα τη δικιά μου την ελένε Λάμπουσσα.
Να γιατί το Άξιον Εστί, γραμμένο πριν εξήντα και χρόνια μας θυμίζει ότι αυτοί που κάνουν πλάκα με τον εαυτό τους και την κοινωνία, τελικά στρέφουν αντιτορπιλικά εναντίων τους και εναντίων της κοινωνίας. Καλά κάνουν και τα στρέφουν στον εαυτό τους. Εγώ όμως δεν είμαι Δον Κιχώτης, είμαι ώριμο τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής και αστραπή , είμαι και ένας αχαρτογράφητος Μαγγελάνος, πολλά είμαι, όπως πολλά είναι πολλοί συμπολίτες που όταν βλέπουν ένα βουνό μπορεί να τους μπει η υποψία ότι αυτά τα δυο βουνά μπορεί να είναι και κάτι άλλο. Η φαντασία δεν είναι προνόμιο μόνο των καλλιτεχνών. Είναι όλων των ανθρώπων. Η πολιτική δεν είναι καλλιστεία αγαπητοί συμπολίτες, είναι Κάλλος. Η Αυτοδιοίκηση είναι η μέγιστη πολιτική πράξη όπου ο πολίτης συνδιαλέγεται, συσκέπτεται, συνεργάζεται, συναποφασίσει και προχωρά τη ζωή προς το «Ευ». Για τα άλλα υπάρχουν οι θρησκείες. Να γιατί το Άξιον Εστί πρέπει να το ξανά- ανακαλύψουμε.
-Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.
-Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.
-Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.
-Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.
-Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερεχθείο των Πουλιών.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.
-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.
-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
-Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα .
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων.
Λαοί που αγαπούν και ακούν τους ποιητές τους δεν χάνουν, κερδαίνουν. Ένας τέτοιος λαός είναι ο Ρώσικος, μπορεί και άλλοι, αλλά εγώ αυτόν ξέρω. Λένε Πούσκιν και το βλέμμα τους αστράφτει. Κι εγώ αγαπώ τον Διονύσιο Σολωμό, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Γιώργο Σαραντάρη, τον Αντρέα Εμπειρίκο, τον Νίκο Εγγονόπουλο, την Κική Δημουλά, τον Αναγνωστάκη, Εγγονόπουλο, την δικιά μας την Αγγέλα Κυριακοπούλου, τον Σαχτούρη, τον ποιητή της Οδύσσειας Νίκο Καζαντζάκη, τον φίλο μου ποιητή Μιχάλη Χατζησαββίδη, και ο κατάλογος τέλος κι αρχή δεν έχει. Ναι τους αγαπώ, δεν ξέρω εσείς, αν και το ψυχανεμίζομαι, αλλά αν τους αγαπάτε πρέπει να τους γνωρίσετε και να τους το λέτε. Λαοί που δεν ακούν και δεν αγαπούν τους ποιητές και τους συγγραφείς τους δεν έχουν καμιά τύχη στην παγκόσμια ιστορία. Το λένε και οι γραφές αν δεν με πιστεύετε, για να μην πω τι λένε οι προφήτες, οι πιο παλιοί από όλους. Εξόριστε προφήτη – ποιητή στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις!
Υ.Σ
Αν δεν ρίξουμε το βλέμμα μας σε κάποια σελίδα βιβλίου
θα μας ρίξουν οι σελίδες οι παλιές και οι σύγχρονες μελάνι στα μάτια σαν τις σουπιές
και τότε να δούμε τι θα δούμε μέσα στη νύχτα!
Του Γιάννη Πετρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου