Η λύση δεν είναι εύκολη, ούτε έχει να κάνει με κάποιο πισωγύρισμα.
Είναι γνωστή η δαιμονοποίηση των γιδιών σε ό,τι αφορά τη σχέση τους με τη χλωρίδα και τα δάση. Είναι γνωστές και οι μαζικές σφαγές επί Μεταξά, το «κυνήγι της γίδας», επειδή θεωρούνταν ο κατεξοχήν καταστροφικός για τα δάση παράγων.
Είναι γνωστή η δαιμονοποίηση των γιδιών σε ό,τι αφορά τη σχέση τους με τη χλωρίδα και τα δάση. Είναι γνωστές και οι μαζικές σφαγές επί Μεταξά, το «κυνήγι της γίδας», επειδή θεωρούνταν ο κατεξοχήν καταστροφικός για τα δάση παράγων.
Σε σχετική μας μελέτη, στο πλαίσιο διεθνούς ερευνητικού προγράμματος του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ για την Ήπειρο, εκτός των άλλων, καταλήξαμε σε ένα αντίθετο συμπέρασμα ως προς μια διάσταση του ρόλου του δαιμονοποιημένου αυτού ζώου. Η εξάλειψή του και η συνακόλουθη δάσωση και ερήμωση του χώρου, που πριν βοσκόταν, είχαν ως αποτέλεσμα, πρώτον, την εξαφάνιση όλων των επιφανειακών υδάτων, δηλαδή των πηγών, εξαιτίας της ανάπτυξης των δέντρων που άπλωναν ρίζες βαθιά στη γη και, δεύτερον, το «κλείσιμο» του τόπου με έναν τρόπο που οι ντόπιοι κάτοικοι χαρακτήριζαν «ζούγκλα» και εξέφραζαν πολύ αρνητικές απόψεις για το «αγρίεμα» αυτό του τόπου και τη σημασία του.
Μία από τις αρνητικές κρίσεις αφορούσε την ίδια την προστασία του από τις πυρκαγιές. Καθώς αυξάνονταν τα δέντρα και έκλειναν τα ξέφωτα, τα μονοπάτια και τα χωράφια, καθίσταντο αδύνατα ο έλεγχος και η προστασία. Η «ζούγκλα» έδιωχνε και όσους είχαν απομείνει πίσω μετά το κύμα της αστικοποίησης και της μετανάστευσης.
Ιδιαίτερα στα μέρη όπου έτεινε να κυριαρχήσει το πεύκο με τον γνωστό «ιμπεριαλισμό» του τα πράγματα αποκτούσαν επικίνδυνες διαστάσεις κατά τους ίδιους τους ανθρώπους λόγω της εύφλεκτης ύλης του.
Οι λόγγοι, που μέσα τους είχαν χωράφια αλλά και βοσκές, μετατράπηκαν σε δάση, τα οποία στη συνέχεια κηρύχτηκαν δημόσιες δασικές εκτάσεις, με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να αλλοτριωθούν οι τοπικοί πληθυσμοί από τον τόπο τους, ο οποίος πέρασε στον έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών.
Η εξέλιξη αυτή είχε τραγικές συνέπειες εξαιτίας του γεγονότος ότι χάθηκε η αυτοδιαχείριση και εξέλιπε το ενδιαφέρον των εναπομεινάντων, κατά κύριο λόγο γερόντων, στα χωριά. Με όλα αυτά κατέρρευσε και το συνολικό σύστημα της βιωματικής αειφορίας, που επικράτησε αιώνες στις κοινότητες και διασφάλιζε την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους.
Ποιος και για ποιον λόγο να προστατεύσει τώρα τα δάση που πνίγουν ακόμα και τους έρημους οικισμούς; Ποιος και πώς να προλάβει να σβήσει τις πυρκαγιές που απειλούν τα χωριά μας και τους λιγοστούς κατοίκους;
Για τα περιαστικά δάση ισχύουν άλλα πράγματα, που έχουν να κάνουν με διαφορετικούς λόγους και αιτίες (άναρχη και αυθαίρετη δόμηση, οικοπεδοποίηση, συμφέροντα που συνδέονται με την εμπορευματοποίηση της γης κ.λπ.).
Το ερώτημα που προκύπτει, εν κατακλείδι, είναι ποια είναι η λύση. Η λύση δεν είναι εύκολη, ούτε έχει να κάνει με κάποιο πισωγύρισμα. Ωστόσο, το παρελθόν της αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης των κοινοτήτων, η παρουσία του ανθρώπου καλλιεργητή, βοσκού, ξυλοκόπου, ρητινοσυλλέκτη, τροφοσυλλέκτη κ.λπ. και το ευρύτερο σύστημα αξιών μπορούν να αποτελέσουν πυξίδα για μια άλλη πορεία στο μέλλον, για μια άλλη σχέση με το φυσικό περιβάλλον, για την απο-ανάπτυξη, την αειφορία και την ισορροπία, που περνά μέσα από την αλλαγή του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος ενός αδηφάγου καπιταλισμού που θέτει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και τη φύση...
Βασίλης Νιτσιάκος
Πηγή: efsyn.gr
Μία από τις αρνητικές κρίσεις αφορούσε την ίδια την προστασία του από τις πυρκαγιές. Καθώς αυξάνονταν τα δέντρα και έκλειναν τα ξέφωτα, τα μονοπάτια και τα χωράφια, καθίσταντο αδύνατα ο έλεγχος και η προστασία. Η «ζούγκλα» έδιωχνε και όσους είχαν απομείνει πίσω μετά το κύμα της αστικοποίησης και της μετανάστευσης.
Ιδιαίτερα στα μέρη όπου έτεινε να κυριαρχήσει το πεύκο με τον γνωστό «ιμπεριαλισμό» του τα πράγματα αποκτούσαν επικίνδυνες διαστάσεις κατά τους ίδιους τους ανθρώπους λόγω της εύφλεκτης ύλης του.
Οι λόγγοι, που μέσα τους είχαν χωράφια αλλά και βοσκές, μετατράπηκαν σε δάση, τα οποία στη συνέχεια κηρύχτηκαν δημόσιες δασικές εκτάσεις, με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να αλλοτριωθούν οι τοπικοί πληθυσμοί από τον τόπο τους, ο οποίος πέρασε στον έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών.
Η εξέλιξη αυτή είχε τραγικές συνέπειες εξαιτίας του γεγονότος ότι χάθηκε η αυτοδιαχείριση και εξέλιπε το ενδιαφέρον των εναπομεινάντων, κατά κύριο λόγο γερόντων, στα χωριά. Με όλα αυτά κατέρρευσε και το συνολικό σύστημα της βιωματικής αειφορίας, που επικράτησε αιώνες στις κοινότητες και διασφάλιζε την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους.
Ποιος και για ποιον λόγο να προστατεύσει τώρα τα δάση που πνίγουν ακόμα και τους έρημους οικισμούς; Ποιος και πώς να προλάβει να σβήσει τις πυρκαγιές που απειλούν τα χωριά μας και τους λιγοστούς κατοίκους;
Για τα περιαστικά δάση ισχύουν άλλα πράγματα, που έχουν να κάνουν με διαφορετικούς λόγους και αιτίες (άναρχη και αυθαίρετη δόμηση, οικοπεδοποίηση, συμφέροντα που συνδέονται με την εμπορευματοποίηση της γης κ.λπ.).
Το ερώτημα που προκύπτει, εν κατακλείδι, είναι ποια είναι η λύση. Η λύση δεν είναι εύκολη, ούτε έχει να κάνει με κάποιο πισωγύρισμα. Ωστόσο, το παρελθόν της αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης των κοινοτήτων, η παρουσία του ανθρώπου καλλιεργητή, βοσκού, ξυλοκόπου, ρητινοσυλλέκτη, τροφοσυλλέκτη κ.λπ. και το ευρύτερο σύστημα αξιών μπορούν να αποτελέσουν πυξίδα για μια άλλη πορεία στο μέλλον, για μια άλλη σχέση με το φυσικό περιβάλλον, για την απο-ανάπτυξη, την αειφορία και την ισορροπία, που περνά μέσα από την αλλαγή του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος ενός αδηφάγου καπιταλισμού που θέτει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και τη φύση...
Βασίλης Νιτσιάκος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου