Οσο και να προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο χωρίς να υπάρχω εγώ και το θυμικό μου μέσα του, μου είναι αδύνατον. Και όσο και να επιδιώκω να κάνω αστεία με τα εκλογικά αποτελέσματα, αποδεικνύεται ακατόρθωτο.
Ακόμα δεν ξέρω αν στεναχωριέμαι περισσότερο για τους νεότερους ή για τους μεγαλύτερους, που χρόνια αγωνίζονταν για ένα καλύτερο αύριο και μια πιο προοδευτική χώρα, το είδαν να γίνεται πράξη, έστω για λίγο, και τώρα νιώθουν ότι και οι τελευταίες τους ελπίδες σκάνε σαν μπαλόνια στα χέρια τους.
Ακόμα δεν ξέρω αν στεναχωριέμαι περισσότερο για τους νεότερους ή για τους μεγαλύτερους, που χρόνια αγωνίζονταν για ένα καλύτερο αύριο και μια πιο προοδευτική χώρα, το είδαν να γίνεται πράξη, έστω για λίγο, και τώρα νιώθουν ότι και οι τελευταίες τους ελπίδες σκάνε σαν μπαλόνια στα χέρια τους.
Επίσης, δεν ξέρω ποιο ακριβώς συναίσθημα υπερτερεί μέσα μου. Στεναχωριέμαι και τρομάζω για τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας μας. Τρομάζω με το ποσοστό των ανθρώπων που ψήφισαν ξανά συντηρητικά και που όλοι αυτοί περιφέρονται γύρω μας. Ομως, τρομάζω ακόμα περισσότερο για αυτό που έρχεται.
Δεν είναι αστείο. Δεν είναι απλά στενάχωρο. Είναι επικίνδυνη η απόλυτη αυτοδυναμία του κυβερνώντος κόμματος. Ενός κόμματος που συνεργάζεται με παιδοβιαστές και παιδόφιλους, που ηγετικά του στελέχη είναι ακροδεξιοί, που ονειρεύονται έναν κόσμο μόνο για λίγους, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πολιτισμός και παιδεία και που φοβούνται οτιδήποτε δεν τους μοιάζει.
Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, λοιπόν, το βασικό τους μότο. Πατρίδα μόνο για τους λίγους. Θρησκεία μόνο για τους παπάδες και οικογένεια μόνο η δική τους.
Προσπαθώ να καταλάβω. Τόσο πολύ ήμασταν όλοι κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας; Τόσο καλά πέρασαν οι άνθρωποι την τελευταία τετραετία που θέλουν κι άλλο;
Δεν θα σταθώ στα λάθη της αντιπολίτευσης, που είναι αρκετά, ανάλογα με την οπτική που θα τα δει ο καθένας. Η μία πλευρά λέει ότι έφταιξε η στροφή του κόμματος στο Κέντρο, η άλλη πως έφταιξε ότι δεν στράφηκε στο Κέντρο όσο θα έπρεπε, μια τρίτη ότι ακόμα ο κόσμος δεν έχει μεταβολίσει τα λάθη της κυβερνητικής περιόδου της. Ο καθένας λέει αυτό που θέλει. Και θα ακουστούν κι άλλα μέσα στις επόμενες ημέρες.
Το σίγουρο είναι ότι το μοναδικό κομμάτι της κομματικής πίτας που βγήκε κερδισμένο από αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι το συντηρητικό. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ανέβασε τόσο τα ποσοστά του, ούτε το ΚΚΕ έκανε κανένα τεράστιο άλμα και τα υπόλοιπα προοδευτικά κόμματα αγωνίζονταν να περάσουν το πολυπόθητο 3%.
Και το ερώτημα είναι: Αντικατοπτρίζει αυτό το αποτέλεσμα την ιδεολογική κατεύθυνση της κοινωνίας μας; Από τη μια, οι Ελληνες ανέκαθεν ήταν συντηρητικός λαός. Και όταν διακυβεύονται η ζωή και η ασφάλεια, υπάρχει πάντα η τάση μιας βαθύτερης συντηρητικοποίησης. Και αυτά τα τέσσερα χρόνια οι απειλές και ο φόβος για την υγεία και την αυξανόμενη εγκληματικότητα ίσως να συντέλεσαν σε αυτό. Αν προσθέσεις και τη μονοφωνία που επικρατούσε στα ΜΜΕ, ίσως να βγαίνουν τα κουκιά.
Ομως σήμερα, μια μέρα μετά τις εκλογές, η κατήφεια του κόσμου στους δρόμους της πόλης δεν δικαιολογούσε το αποτέλεσμα. Δεν ήταν ιδέα μου. Βουβαμάρα παντού. Ακόμα και αυτοί που είχαν σαν καραμέλα το «και τι περίμενες;», σωπαίνουν. Ας μη μιλήσω και για την τάση του Ελληναρά, που όταν ζει μεγάλες νίκες βγαίνει στους δρόμους με ντουντούκες και σημαίες. Τίποτα. Παγωμάρα και απορία: «Τι έγινε, ρε παιδιά;»
Μαρία Μαθιουδάκη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν είναι αστείο. Δεν είναι απλά στενάχωρο. Είναι επικίνδυνη η απόλυτη αυτοδυναμία του κυβερνώντος κόμματος. Ενός κόμματος που συνεργάζεται με παιδοβιαστές και παιδόφιλους, που ηγετικά του στελέχη είναι ακροδεξιοί, που ονειρεύονται έναν κόσμο μόνο για λίγους, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πολιτισμός και παιδεία και που φοβούνται οτιδήποτε δεν τους μοιάζει.
Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, λοιπόν, το βασικό τους μότο. Πατρίδα μόνο για τους λίγους. Θρησκεία μόνο για τους παπάδες και οικογένεια μόνο η δική τους.
Προσπαθώ να καταλάβω. Τόσο πολύ ήμασταν όλοι κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας; Τόσο καλά πέρασαν οι άνθρωποι την τελευταία τετραετία που θέλουν κι άλλο;
Δεν θα σταθώ στα λάθη της αντιπολίτευσης, που είναι αρκετά, ανάλογα με την οπτική που θα τα δει ο καθένας. Η μία πλευρά λέει ότι έφταιξε η στροφή του κόμματος στο Κέντρο, η άλλη πως έφταιξε ότι δεν στράφηκε στο Κέντρο όσο θα έπρεπε, μια τρίτη ότι ακόμα ο κόσμος δεν έχει μεταβολίσει τα λάθη της κυβερνητικής περιόδου της. Ο καθένας λέει αυτό που θέλει. Και θα ακουστούν κι άλλα μέσα στις επόμενες ημέρες.
Το σίγουρο είναι ότι το μοναδικό κομμάτι της κομματικής πίτας που βγήκε κερδισμένο από αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι το συντηρητικό. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ανέβασε τόσο τα ποσοστά του, ούτε το ΚΚΕ έκανε κανένα τεράστιο άλμα και τα υπόλοιπα προοδευτικά κόμματα αγωνίζονταν να περάσουν το πολυπόθητο 3%.
Και το ερώτημα είναι: Αντικατοπτρίζει αυτό το αποτέλεσμα την ιδεολογική κατεύθυνση της κοινωνίας μας; Από τη μια, οι Ελληνες ανέκαθεν ήταν συντηρητικός λαός. Και όταν διακυβεύονται η ζωή και η ασφάλεια, υπάρχει πάντα η τάση μιας βαθύτερης συντηρητικοποίησης. Και αυτά τα τέσσερα χρόνια οι απειλές και ο φόβος για την υγεία και την αυξανόμενη εγκληματικότητα ίσως να συντέλεσαν σε αυτό. Αν προσθέσεις και τη μονοφωνία που επικρατούσε στα ΜΜΕ, ίσως να βγαίνουν τα κουκιά.
Ομως σήμερα, μια μέρα μετά τις εκλογές, η κατήφεια του κόσμου στους δρόμους της πόλης δεν δικαιολογούσε το αποτέλεσμα. Δεν ήταν ιδέα μου. Βουβαμάρα παντού. Ακόμα και αυτοί που είχαν σαν καραμέλα το «και τι περίμενες;», σωπαίνουν. Ας μη μιλήσω και για την τάση του Ελληναρά, που όταν ζει μεγάλες νίκες βγαίνει στους δρόμους με ντουντούκες και σημαίες. Τίποτα. Παγωμάρα και απορία: «Τι έγινε, ρε παιδιά;»
Μαρία Μαθιουδάκη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου