 |
| Το GPS έκανε τις διαδρομές μας πιο εύκολες, εις βάρος των λειτουργιών που 'ενεργοποιούσε' ο εγκέφαλος μας πριν την ύπαρξη του |
Το GPS έλυσε βασικά ζητήματα προσανατολισμού. Την ίδια ώρα, 'απενεργοποίησε' ένα τμήμα του εγκεφάλου που σχετίζεται και με την συγκέντρωση. Ερευνητές εντόπισαν τη δραστηριότητα που λύνει το πρόβλημα.
Τα παλιά τα χρόνια (πήγαινε όσο πιο πίσω μπορείς στο χρόνο), όταν ο άνθρωπος δεν έβρισκε σε ράφια τα τρόφιμα, αλλά στη φύση και χρησιμοποιούσε το μυαλό του για να πλοηγείται (να θυμάται ή να ανακαλύπτει διαδρομές), διέγειρε σημεία του εγκεφάλου που σχετίζονται με την συγκέντρωση.
Στα χιλιάδες χρόνια που ακολούθησαν, το είδος εξελίχθηκε προκειμένου να προσαρμόζεται και να επιβιώνει σε σκληρά περιβάλλοντα, με τον εγκέφαλο να αναπτύσσει νέες νευρικές οδούς.
Όλα αυτά έγιναν άχρηστα για την επιβίωση μας, όταν αποκτήσαμε τις ανέσεις που απολαμβάνουμε σήμερα. Κατ’ αρχάς τα άμεσα διαθέσιμα τρόφιμα και το GPS.
Τα παλιά τα χρόνια (πήγαινε όσο πιο πίσω μπορείς στο χρόνο), όταν ο άνθρωπος δεν έβρισκε σε ράφια τα τρόφιμα, αλλά στη φύση και χρησιμοποιούσε το μυαλό του για να πλοηγείται (να θυμάται ή να ανακαλύπτει διαδρομές), διέγειρε σημεία του εγκεφάλου που σχετίζονται με την συγκέντρωση.
Στα χιλιάδες χρόνια που ακολούθησαν, το είδος εξελίχθηκε προκειμένου να προσαρμόζεται και να επιβιώνει σε σκληρά περιβάλλοντα, με τον εγκέφαλο να αναπτύσσει νέες νευρικές οδούς.
Όλα αυτά έγιναν άχρηστα για την επιβίωση μας, όταν αποκτήσαμε τις ανέσεις που απολαμβάνουμε σήμερα. Κατ’ αρχάς τα άμεσα διαθέσιμα τρόφιμα και το GPS.
Και όπως σημείωσαν οι ερευνητές του McMaster University “ό,τι δεν χρησιμοποιείς, το ξεχνάς -το χάνεις”. Αυτό φάνηκε στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο PLOS.
Όπως είπε η Jennifer Heisz, πρόεδρος του τμήματος Υγεία του Εγκεφάλου και Γήρανσης στο πανεπιστήμιο του Καναδά που έκανε τη μελέτη “η σύγχρονη ζωή μπορεί να μην έχει τις συγκεκριμένες γνωστικές και σωματικές προκλήσεις που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να ευδοκιμήσει. Η απώλεια της ικανότητας να βρει κάποιος το δρόμο του, είναι ένα από τα πρώτα συμπτώματα, που επηρεάζει τους μισούς πάσχοντες με Αλτσχάιμερ, ακόμη και στο πιο ήπιο στάδιο η ασθένεια”.
Οι επιστήμονες προσπάθησαν να βρουν τη δραστηριότητα που συνδυάζει τον αθλητισμό, τις δεξιότητες στην πλοήγηση και τη μνήμη, ώστε να τσεκάρουν μπορεί να γίνει αποτελεσματικό προληπτικό μέτρο κατά της νοητικής έκπτωσης που σχετίζεται με το Αλτσχάιμερ και την άνοια.
Ασθένειες που απειλούν πια ηλικίες μικρότερες των 40 χρόνων, με το νεαρότερο ασθενή που έχει διαγνωστεί ποτέ να είναι 19 χρόνων.
Αφότου οι ερευνητές δοκίμασαν διάφορα σπορ, κατέληξαν στην ‘κούρσα προσανατολισμού’. Θυμίζει πολύ το κυνήγι του χαμένου θησαυρούς που παίζουν τα παιδιά. Χρειάζεσαι μόνο μια πυξίδα, έναν χάρτη και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.
Όπως είπε η Jennifer Heisz, πρόεδρος του τμήματος Υγεία του Εγκεφάλου και Γήρανσης στο πανεπιστήμιο του Καναδά που έκανε τη μελέτη “η σύγχρονη ζωή μπορεί να μην έχει τις συγκεκριμένες γνωστικές και σωματικές προκλήσεις που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να ευδοκιμήσει. Η απώλεια της ικανότητας να βρει κάποιος το δρόμο του, είναι ένα από τα πρώτα συμπτώματα, που επηρεάζει τους μισούς πάσχοντες με Αλτσχάιμερ, ακόμη και στο πιο ήπιο στάδιο η ασθένεια”.
Οι επιστήμονες προσπάθησαν να βρουν τη δραστηριότητα που συνδυάζει τον αθλητισμό, τις δεξιότητες στην πλοήγηση και τη μνήμη, ώστε να τσεκάρουν μπορεί να γίνει αποτελεσματικό προληπτικό μέτρο κατά της νοητικής έκπτωσης που σχετίζεται με το Αλτσχάιμερ και την άνοια.
Ασθένειες που απειλούν πια ηλικίες μικρότερες των 40 χρόνων, με το νεαρότερο ασθενή που έχει διαγνωστεί ποτέ να είναι 19 χρόνων.
Αφότου οι ερευνητές δοκίμασαν διάφορα σπορ, κατέληξαν στην ‘κούρσα προσανατολισμού’. Θυμίζει πολύ το κυνήγι του χαμένου θησαυρούς που παίζουν τα παιδιά. Χρειάζεσαι μόνο μια πυξίδα, έναν χάρτη και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.
Ο στόχος των μετεχόντων είναι να πλοηγούνται ενώ τρέχουν, όσο πιο γρήγορα μπορούν σε μια άγνωστη περιοχή. Πηγαίνουν από το ένα check point στο άλλο, χρησιμοποιώντας μόνο χάρτη και πυξίδα.
Άρα πρέπει να κάνουν τη μια νοητική εργασία μετά την άλλη, όπως παίρνουν γρήγορες αποφάσεις και ενώ κινούνται με γρήγορο ρυθμό.
Στη μελέτη μετείχαν υγιείς ενήλικες ηλικίας από 18 έως 87 χρόνων, με διαφορετικούς βαθμούς τεχνογνωσίας στον προσανατολισμό (από ανύπαρκτη έως τέλεια).
Τα άτομα που απέκτησαν εμπειρία από την κούρσα προσανατολισμού ανέφεραν καλύτερη χωρική πλοήγηση και μνήμη, υποδηλώνοντας ότι η προσθήκη στοιχείων εύρεσης δρόμου σε τακτικές προπονήσεις θα μπορούσε να είναι ωφέλιμη σε όλη τη διάρκεια της ζωής.
Η επικεφαλής συγγραφέας της εργασίας, Emma Waddington, φοιτήτρια του τμήματος Κινησιολογίας και σχεδιάστρια της μελέτης εξήγησε πως “οι σωματικές και γνωστικές απαιτήσεις της κούρσας προσανατολισμού έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν περισσότερα οφέλη στον εγκέφαλο μας, συγκριτικά με αυτά που δίνει μόνο η άσκηση.
Απαιτείται ενεργή πλοήγηση, με γρήγορες μεταβάσεις μεταξύ των τμημάτων του εγκεφάλου που επεξεργάζονται χωρικές πληροφορίες με διαφορετικούς τρόπους.
Για παράδειγμα, η ανάγνωση ενός χάρτη εξαρτάται από μια προοπτική τρίτου προσώπου σε σχέση με το περιβάλλον. Οι αθλητές αυτού του σπορ πρέπει να μεταφράζουν γρήγορα αυτές τις πληροφορίες σε σχέση με τις δικές τους θέσεις στο περιβάλλον, σε πραγματικό χρόνο, όπως τρέχουν”.
Αυτή είναι μια δεξιότητα που έχουν καλύψει τα GPS στην καθημερινή ζωή.
“Η διαρκείς χρήση του GPS μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο την ικανότητά μας να πλοηγούμαστε, αλλά και τη χωρική επεξεργασία και τη μνήμη γενικότερα, καθώς αυτές οι γνωστικές λειτουργίες βασίζονται σε επικαλυπτόμενες νευρικές δομές”.
Οι ερευνητές προτείνουν δυο απλούς τρόπους για να βάλουμε λίγο περισσότερο προσανατολισμό στην καθημερινή μας ζωή:
α) να απενεργοποιήσουμε το GPS και να χρησιμοποιήσουμε χάρτη για να βρούμε το δρόμο μας σε ένα ταξίδι και
β) να προκαλέσουμε τον εαυτό μας, χρησιμοποιώντας μια νέα διαδρομή για το τρέξιμο, το περπάτημα ή τη βόλτα σας με το ποδήλατο.
Με αυτούς τους απλούς τρόπους μπορεί να χάσουμες λίγο χρόνο, αλλά θα κερδίσουμε σε υγεία του εγκεφάλου.
Νίκη Μπάκουλη
Πηγή: news247.gr
Άρα πρέπει να κάνουν τη μια νοητική εργασία μετά την άλλη, όπως παίρνουν γρήγορες αποφάσεις και ενώ κινούνται με γρήγορο ρυθμό.
Στη μελέτη μετείχαν υγιείς ενήλικες ηλικίας από 18 έως 87 χρόνων, με διαφορετικούς βαθμούς τεχνογνωσίας στον προσανατολισμό (από ανύπαρκτη έως τέλεια).
Τα άτομα που απέκτησαν εμπειρία από την κούρσα προσανατολισμού ανέφεραν καλύτερη χωρική πλοήγηση και μνήμη, υποδηλώνοντας ότι η προσθήκη στοιχείων εύρεσης δρόμου σε τακτικές προπονήσεις θα μπορούσε να είναι ωφέλιμη σε όλη τη διάρκεια της ζωής.
Η επικεφαλής συγγραφέας της εργασίας, Emma Waddington, φοιτήτρια του τμήματος Κινησιολογίας και σχεδιάστρια της μελέτης εξήγησε πως “οι σωματικές και γνωστικές απαιτήσεις της κούρσας προσανατολισμού έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν περισσότερα οφέλη στον εγκέφαλο μας, συγκριτικά με αυτά που δίνει μόνο η άσκηση.
Απαιτείται ενεργή πλοήγηση, με γρήγορες μεταβάσεις μεταξύ των τμημάτων του εγκεφάλου που επεξεργάζονται χωρικές πληροφορίες με διαφορετικούς τρόπους.
Για παράδειγμα, η ανάγνωση ενός χάρτη εξαρτάται από μια προοπτική τρίτου προσώπου σε σχέση με το περιβάλλον. Οι αθλητές αυτού του σπορ πρέπει να μεταφράζουν γρήγορα αυτές τις πληροφορίες σε σχέση με τις δικές τους θέσεις στο περιβάλλον, σε πραγματικό χρόνο, όπως τρέχουν”.
Αυτή είναι μια δεξιότητα που έχουν καλύψει τα GPS στην καθημερινή ζωή.
“Η διαρκείς χρήση του GPS μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο την ικανότητά μας να πλοηγούμαστε, αλλά και τη χωρική επεξεργασία και τη μνήμη γενικότερα, καθώς αυτές οι γνωστικές λειτουργίες βασίζονται σε επικαλυπτόμενες νευρικές δομές”.
Οι ερευνητές προτείνουν δυο απλούς τρόπους για να βάλουμε λίγο περισσότερο προσανατολισμό στην καθημερινή μας ζωή:
α) να απενεργοποιήσουμε το GPS και να χρησιμοποιήσουμε χάρτη για να βρούμε το δρόμο μας σε ένα ταξίδι και
β) να προκαλέσουμε τον εαυτό μας, χρησιμοποιώντας μια νέα διαδρομή για το τρέξιμο, το περπάτημα ή τη βόλτα σας με το ποδήλατο.
Με αυτούς τους απλούς τρόπους μπορεί να χάσουμες λίγο χρόνο, αλλά θα κερδίσουμε σε υγεία του εγκεφάλου.
Νίκη Μπάκουλη
Πηγή: news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου