Πάμε. Κι όπου βγει. Χωρίς οδηγίες, χωρίς συμβουλές, χωρίς καν απεύθυνση. Ούτε παρότρυνση.
Οπου βγει. Πάμε. Και ας μπλέκονται οι δρόμοι μας. Κάτω απ’ τις ράγες, κόκκινες θάλασσες απλωμένες τα νιάτα. Στα γεράματα η ζωή κι ας μην είμαστε αυτό.
Οπου βγει. Πάμε. Και ας μπλέκονται οι δρόμοι μας. Κάτω απ’ τις ράγες, κόκκινες θάλασσες απλωμένες τα νιάτα. Στα γεράματα η ζωή κι ας μην είμαστε αυτό.
Κι όταν ετοιμαζόμαστε να πάθουμε αναρρόφηση μέσα στον τόσο θυμό, δεν είναι μεθύσι το μέλλον, ούτε από οινόπνευμα οι άνθρωποι. Χάνονται χρόνια, χάνονται μήνες, χάνονται παιδιά. Μη χάσουμε και τους εαυτούς μας μαζί με τον δρόμο μας.
Πάμε. Κι ας μη μας βγει. Κι όταν το σκοτάδι πίσσα θα απλώνεται πάνω απ’ τις μέρες μας και οι ανάσες μας δεν αντέχουν πια άλλες απώλειες σκέψου τα παιδιά που μένουν και τη ζωή που αφήνουν μοσχοβολιστή περνώντας.
Ανοιξε το παράθυρο να σε χτυπήσει ο αέρας. Δεν βρομάει όλη η χώρα τάφου αποφορά. Πάμε. Κι αν δεν μας βγάλει πουθενά, εμείς θα γυρίσουμε σπίτι. Και από την αρχή θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε και για τους απόντες. Η αγάπη είναι η μόνη αναγκαία συνθήκη και για τους πηγαιμούς και για τις επιστροφές. Μπορεί να μην είναι η πιο ικανή, όπως λένε οι μαθηματικοί, αλλά κάνει τα σκοτάδια μας πιο υποφερτά.
Πάμε κι όπου βγει. Οταν νιώθεις ανίκανος να υπερασπιστείς καμένες Ιθάκες και απορείς πού πήγαν τόσα γραπτά, τόσες σπουδές και μανιφέστα τώρα που τα έχεις όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη για να τα τρίψεις στη μούρη των ιθυνόντων, μη μένεις στήλη άλατος. Πάμε. Πάμε κι όπου βγει, ρε γαμώτο. Δεν πάει τίποτα χαμένο. Ετσι δεν έγραφε και ο Ρασούλης; Κάπου θα υπάρχει μια διέξοδος. Δεν μπορεί να πέφτουμε συνέχεια σε αδιέξοδα και μετωπικές.
Κι όταν βλέπεις πως η παραίτηση γίνεται σιγά σιγά ένα με τη σκιά σου -γιατί ζούμε και στην εποχή που η υπομονή είναι το βασικό όπλο που πρέπει να έχουμε μονίμως παρά πόδας- κάτσε και βάλε σε σειρά πόσα άντεξες και πόσα θα πάρει ο άνεμος αν παρατήσεις τον δρόμο σου.
Οταν ακούς συνέχεια τη φράση «από τύχη ζούμε», όταν φοβάσαι να δεις τη ζωή σου λίγο πιο πέρα από το αύριο, όταν η διάμετρος της σκιάς σου καλύπτει κάθε σου όνειρο, όταν το «έρχομαι» δεν γίνει ποτέ «ήρθα». Πάμε. Κι όπου βγει. Πότε πριν ήξερες τι σου ξημερώνει άλλωστε.
Πάμε. Κι όπου βγει. Πάντα θα υπάρχει επόμενη μέρα. Και για τους παρόντες και για τους απόντες. Απλά οι δεύτεροι δεν υποφέρουν από τον φόβο της απουσίας τους.
Μαρία Μαθιουδάκη
Πηγή: efsyn.gr
Πάμε. Κι ας μη μας βγει. Κι όταν το σκοτάδι πίσσα θα απλώνεται πάνω απ’ τις μέρες μας και οι ανάσες μας δεν αντέχουν πια άλλες απώλειες σκέψου τα παιδιά που μένουν και τη ζωή που αφήνουν μοσχοβολιστή περνώντας.
Ανοιξε το παράθυρο να σε χτυπήσει ο αέρας. Δεν βρομάει όλη η χώρα τάφου αποφορά. Πάμε. Κι αν δεν μας βγάλει πουθενά, εμείς θα γυρίσουμε σπίτι. Και από την αρχή θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε και για τους απόντες. Η αγάπη είναι η μόνη αναγκαία συνθήκη και για τους πηγαιμούς και για τις επιστροφές. Μπορεί να μην είναι η πιο ικανή, όπως λένε οι μαθηματικοί, αλλά κάνει τα σκοτάδια μας πιο υποφερτά.
Πάμε κι όπου βγει. Οταν νιώθεις ανίκανος να υπερασπιστείς καμένες Ιθάκες και απορείς πού πήγαν τόσα γραπτά, τόσες σπουδές και μανιφέστα τώρα που τα έχεις όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη για να τα τρίψεις στη μούρη των ιθυνόντων, μη μένεις στήλη άλατος. Πάμε. Πάμε κι όπου βγει, ρε γαμώτο. Δεν πάει τίποτα χαμένο. Ετσι δεν έγραφε και ο Ρασούλης; Κάπου θα υπάρχει μια διέξοδος. Δεν μπορεί να πέφτουμε συνέχεια σε αδιέξοδα και μετωπικές.
Κι όταν βλέπεις πως η παραίτηση γίνεται σιγά σιγά ένα με τη σκιά σου -γιατί ζούμε και στην εποχή που η υπομονή είναι το βασικό όπλο που πρέπει να έχουμε μονίμως παρά πόδας- κάτσε και βάλε σε σειρά πόσα άντεξες και πόσα θα πάρει ο άνεμος αν παρατήσεις τον δρόμο σου.
Οταν ακούς συνέχεια τη φράση «από τύχη ζούμε», όταν φοβάσαι να δεις τη ζωή σου λίγο πιο πέρα από το αύριο, όταν η διάμετρος της σκιάς σου καλύπτει κάθε σου όνειρο, όταν το «έρχομαι» δεν γίνει ποτέ «ήρθα». Πάμε. Κι όπου βγει. Πότε πριν ήξερες τι σου ξημερώνει άλλωστε.
Πάμε. Κι όπου βγει. Πάντα θα υπάρχει επόμενη μέρα. Και για τους παρόντες και για τους απόντες. Απλά οι δεύτεροι δεν υποφέρουν από τον φόβο της απουσίας τους.
Μαρία Μαθιουδάκη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου