Δεν αργεί ο καιρός ν’ αλλάξει

Λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες. Στους νεανικούς τους ώμους μεταφέρουν των αιώνων τις όργητες. Και τη θέληση να γυρίσουν ανάποδα τον ντουνιά. Με πρόσωπα ξαναμμένα, παραμορφωμένα από τις χαρακιές της θλίψης. Με φωνές βροντές που σαν πελέκια σκίζουν τον αέρα. Με γροθιές σφιγμένες μέχρι η σάρκα να ματώσει.

Είναι πολύ ο θυμός στους δρόμους. Γιατί το καθένα από αυτά τα παιδιά σκέφτεται πως μπορεί να ήταν η δική του μάνα που δεν θα άκουγε ποτέ το «έφτασα καλά». Γιατί του καθένα τις ελπίδες σκοτώνουν και τα όνειρα θάβουν. Και νοιώθουν πως αν δεν είναι τώρα εκεί στη διαδήλωση είναι σαν να σκοτώνουν αυτά άλλη μια φορά τους σκοτωμένους. Δεν είναι σήμερα ο καιρός να σταυρώσουν τα χέρια, να μην αγαπούν και να μην μισούν, να βλέπουν, ν’ ακούν και ν’ αδιαφορούν. Είναι η ώρα οι σημαίες να σηκωθούν προς τον ήλιο.
Λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες. Στους νεανικούς τους ώμους μεταφέρουν των αιώνων τις όργητες. Και τη θέληση να γυρίσουν ανάποδα τον ντουνιά. Με πρόσωπα ξαναμμένα, παραμορφωμένα από τις χαρακιές της θλίψης. Με φωνές βροντές που σαν πελέκια σκίζουν τον αέρα. Με γροθιές σφιγμένες μέχρι η σάρκα να ματώσει.
Κι οι γύπες που πετούν στην κοιλάδα του θανάτου τρομάζουν μπροστά στης νιότης το ξέσπασμα. Γιατί ξέρουν καλά τα σημάδια να διαβάζουν της καταιγίδας που έρχεται. Δεν αργεί ο καιρός ν’ αλλάξει. Πιο πολύ ανησυχούν μην και τούτος ο ξεσηκωμός δεν μείνει στο διόρθωμα των χαλασμένων, αλλά προχωρήσει στο γκρέμισμα και το φτιάξιμο του κόσμου απ’ την αρχή. Και τρέμουν μην είναι αργά να βρεθούν καταφύγια όταν αρχίσουν οι πέτρες να σφενδονίζονται στοχεύοντας στην καρδιά της αδικίας, όταν τα κόκκαλα των σκοτωμένων γίνουν όπλα στα χέρια των ζωντανών.

Παύλος Ριζαργιώτης
Πηγή: imerodromos.gr