Ολο και λιγότερο ειπώνονται τα ανείπωτα.
Δεν πάει πολύς καιρός από εκείνα τα δύο ναυάγια στο Αιγαίο – στη Λέσβο και στα Κύθηρα – που άφησαν πίσω τους 36 νεκρούς.
Ειπωμένη και για λίγες ώρες «πρώτη» ή «ψηλά» η είδηση. Αν είναι το κακό να συμβεί τη νύχτα, την άλλη μέρα το πρωί τα νέα είναι ακόμη φρέσκα. Εκείνοι, οι 36 άνθρωποι που χάθηκαν, ανάμεσά τους και ένα παιδί, όσο να πεις, επικοινωνιακά στάθηκαν πιο τυχεροί.
Μόνο που οι ανείπωτες τραγωδίες συνεχίζονται … με ή χωρίς νεκρούς.
Δεν πάει πολύς καιρός από εκείνα τα δύο ναυάγια στο Αιγαίο – στη Λέσβο και στα Κύθηρα – που άφησαν πίσω τους 36 νεκρούς.
Ειπωμένη και για λίγες ώρες «πρώτη» ή «ψηλά» η είδηση. Αν είναι το κακό να συμβεί τη νύχτα, την άλλη μέρα το πρωί τα νέα είναι ακόμη φρέσκα. Εκείνοι, οι 36 άνθρωποι που χάθηκαν, ανάμεσά τους και ένα παιδί, όσο να πεις, επικοινωνιακά στάθηκαν πιο τυχεροί.
Μόνο που οι ανείπωτες τραγωδίες συνεχίζονται … με ή χωρίς νεκρούς.
Σήμερα είναι η Εύβοια… 59 (!) άνθρωποι αναζητούνται στη θάλασσα
59 άνθρωποι στη θάλασσα!
Χωρίς απευθείας συνδέσεις, χωρίς έκτακτες συνδέσεις, χωρίς πρωτοσέλιδα.
Ανοιχτά της Σάμου… άγνωστος ο αριθμός των αγνοούμενων.
Πριν λίγες μέρες ήταν η Ζάκυνθος.
Αύριο ποιος ξέρει πού...
Δηλαδή πόλεμος.
Τραγωδίες «ανείπωτες» για τις οποίες λιγοστεύουν τα χείλη που μιλάνε, μειώνεται το ξάφνιασμα υποχωρεί η θλίψη, ατονεί η οργή.
Και όσο ο βυθός καταπίνει κυνηγημένες ψυχές τόσο ή είδηση «κατεβαίνει» σκαλοπάτια. Κι αν τους αναλογεί μία θέση στην ενημέρωση είναι μόνο όταν η θάλασσα «ξεβράσει» κανένα άψυχο κορμί.
Το «ανείπωτο» ως πραγματικά θαμμένο. Επειδή δεν το αντέχουμε και από οργή παγώνουν οι λέξεις; Με μια έννοια, μακάρι να ήταν αυτό.
Αλλά, όχι…
Δεν είναι αυτό.
Είναι που σε κάθε τέτοια «ανείπωτη τραγωδία» αναλογούν πέντε λεπτά δημοσιότητας. Κάπου εκεί θα «κολλήσουν» οι κυβερνητικές δηλώσεις «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι απέναντι», οπότε έκλεισε το θέμα.
Είναι που κανένα συστημικό Μέσο Ενημέρωσης δεν θα πει τις αιτίες, τις πραγματικές αιτίες, γιατί τότε θα ειπωθούν κι εκείνα που δεν πρέπει να λέγονται. Τί να πουν δηλαδή; Ότι είναι το κράτος των αφεντικών, το οποίο αφού πρώτα λογαριάσει τους ανθρώπους στο τόπο τους ως αναλώσιμο είδος, μετά ως πρόσφυγες τους θεωρεί «παράλληλη απώλεια» και αν τύχει να φτάσουν κάπου ζωντανοί δεν είναι παρά εργασιακή εφεδρεία για τις εργοδοτικές γαλέρες;
Αντί, λοιπόν, να ειπωθούν αυτά, λέγονται τα άλλα… η πατρίδα, τα σύνορα, οι ασύμμετρες απειλές, ο απέναντι, ο φράχτης που γίνεται καλύτερος και μεγαλύτερος.
Και όλοι εκείνοι που ποντάρουν πάνω στο χαρτί της προστασίας τους έθνους από τους «εισβολείς», δηλαδή πάνω στο ακροδεξιό ακροατήριο, στρώνουν μαζί και το χαλί του φασισμού. Πριν στρωθεί, όμως, το χαλί του φασισμού και σαρώσει τα πάντα με το ζόφο του, προηγείται το χαλάκι του «νοικοκυραίου», του «κοιτάω τη δουλειά μου», του «κρίμα οι άνθρωποι, αλλά τί να κάνουμε», του «μα δεν χωράμε όλοι εδώ».
Κάπως έτσι η «ανείπωτη τραγωδία» γίνεται συνήθεια.
Οι ζωές που χάνονται κατά δεκάδες, κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες, ένα έγκλημα χωρίς τέλος και χωρίς καταδίκη, μια κανονική, καθημερινή συνήθεια.
Και αυτό είναι το προοίμιο για μεγαλύτερες τραγωδίες.
Δήμητρα Μυρίλλα
Πηγή: imerodromos.gr
59 άνθρωποι στη θάλασσα!
Χωρίς απευθείας συνδέσεις, χωρίς έκτακτες συνδέσεις, χωρίς πρωτοσέλιδα.
Ανοιχτά της Σάμου… άγνωστος ο αριθμός των αγνοούμενων.
Πριν λίγες μέρες ήταν η Ζάκυνθος.
Αύριο ποιος ξέρει πού...
Δηλαδή πόλεμος.
Τραγωδίες «ανείπωτες» για τις οποίες λιγοστεύουν τα χείλη που μιλάνε, μειώνεται το ξάφνιασμα υποχωρεί η θλίψη, ατονεί η οργή.
Και όσο ο βυθός καταπίνει κυνηγημένες ψυχές τόσο ή είδηση «κατεβαίνει» σκαλοπάτια. Κι αν τους αναλογεί μία θέση στην ενημέρωση είναι μόνο όταν η θάλασσα «ξεβράσει» κανένα άψυχο κορμί.
Το «ανείπωτο» ως πραγματικά θαμμένο. Επειδή δεν το αντέχουμε και από οργή παγώνουν οι λέξεις; Με μια έννοια, μακάρι να ήταν αυτό.
Αλλά, όχι…
Δεν είναι αυτό.
Είναι που σε κάθε τέτοια «ανείπωτη τραγωδία» αναλογούν πέντε λεπτά δημοσιότητας. Κάπου εκεί θα «κολλήσουν» οι κυβερνητικές δηλώσεις «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι απέναντι», οπότε έκλεισε το θέμα.
Είναι που κανένα συστημικό Μέσο Ενημέρωσης δεν θα πει τις αιτίες, τις πραγματικές αιτίες, γιατί τότε θα ειπωθούν κι εκείνα που δεν πρέπει να λέγονται. Τί να πουν δηλαδή; Ότι είναι το κράτος των αφεντικών, το οποίο αφού πρώτα λογαριάσει τους ανθρώπους στο τόπο τους ως αναλώσιμο είδος, μετά ως πρόσφυγες τους θεωρεί «παράλληλη απώλεια» και αν τύχει να φτάσουν κάπου ζωντανοί δεν είναι παρά εργασιακή εφεδρεία για τις εργοδοτικές γαλέρες;
Αντί, λοιπόν, να ειπωθούν αυτά, λέγονται τα άλλα… η πατρίδα, τα σύνορα, οι ασύμμετρες απειλές, ο απέναντι, ο φράχτης που γίνεται καλύτερος και μεγαλύτερος.
Και όλοι εκείνοι που ποντάρουν πάνω στο χαρτί της προστασίας τους έθνους από τους «εισβολείς», δηλαδή πάνω στο ακροδεξιό ακροατήριο, στρώνουν μαζί και το χαλί του φασισμού. Πριν στρωθεί, όμως, το χαλί του φασισμού και σαρώσει τα πάντα με το ζόφο του, προηγείται το χαλάκι του «νοικοκυραίου», του «κοιτάω τη δουλειά μου», του «κρίμα οι άνθρωποι, αλλά τί να κάνουμε», του «μα δεν χωράμε όλοι εδώ».
Κάπως έτσι η «ανείπωτη τραγωδία» γίνεται συνήθεια.
Οι ζωές που χάνονται κατά δεκάδες, κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες, ένα έγκλημα χωρίς τέλος και χωρίς καταδίκη, μια κανονική, καθημερινή συνήθεια.
Και αυτό είναι το προοίμιο για μεγαλύτερες τραγωδίες.
Δήμητρα Μυρίλλα
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου