Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της πρόσφατης απογραφής, το δημογραφικό επανήλθε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Η επίσημη καταγραφή της μείωσης του πληθυσμού της χώρας και οι δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον δεν αφήνουν περιθώρια· είναι γενική εκτίμηση ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα προς ανάσχεση του προβλήματος.
Σε σχέση με το τι μπορούμε να κάνουμε, υπάρχουν δυο κυρίαρχες αντιλήψεις. Η πρώτη, εγκλωβισμένη σε ασφυκτικά εθνοκεντρικά στεγανά, δίνει έμφαση στα κίνητρα και στις διευκολύνσεις προς τα νέα ζευγάρια Ελλήνων πολιτών ώστε να αποκτήσουν (περισσότερα) παιδιά. Ακόμα κι αν η ελληνική πολιτεία μπορούσε να εξασφαλίσει στους επίδοξους νέους γονείς συνθήκες και υποδομές εφάμιλλες πρωτοπόρων δυτικών χωρών, τα αποτελέσματα θα διαφαίνονταν σε μεγάλο βάθος χρόνου και μάλλον θα ήταν αναιμικά, αν λάβουμε υπόψη πως και αυτές οι χώρες αντιμετωπίζουν δημογραφικές δυσκολίες.
Η δεύτερη κυρίαρχη αντίληψη βλέπει μια ευκαιρία στο μεταναστευτικό. Η άμεση απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε όσους μη Ελληνες πολίτες ζουν και εργάζονται στη χώρα θα μπορούσε να διευρύνει την επίσημη πληθυσμιακή της βάση, να εντάξει στον εθνικό κορμό ομάδες ανθρώπων που το επιθυμούν και να προσφέρει, σε συνδυασμό με την παροχή διευκολύνσεων και κοινωνικής μέριμνας προς τους νέους γονείς, άμεσα οξυγόνο στο οξύ οικονομικό και κοινωνικό δημογραφικό ζήτημα. Αλλωστε είναι ιστορικά τεκμηριωμένο πως το ελληνικό έθνος διαχρονικά ενσωμάτωνε πληθυσμούς, οι οποίοι το αιμοδοτούσαν κοινωνικά και πολιτισμικά.
Μολαταύτα και οι δυο παραπάνω αντιλήψεις δείχνουν να υποβαθμίζουν μια κρίσιμη παράμετρο: όσο οι δείκτες ευζωίας και ευημερίας στη χώρα παραμένουν αξιοθρήνητα χαμηλοί σε σχέση με άλλες οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η πληθυσμιακή αιμορραγία δεν πρόκειται να σταματήσει. Οι πιο νέοι Ελληνες πολίτες θα συνεχίσουν να ζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης σε άλλα κράτη, όπως αθρόα συνέβη τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Επιπρόσθετα, τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε αντιμέτωποι και με το κύμα φυγής των οικονομικών μεταναστών προς τη Δύση, όπου μπορούν να εξασφαλίσουν και αυτοί καλύτερα μεροκάματα και πιο ανθρώπινη εργοδοτική αντιμετώπιση. Αρα, ακόμη κι αν η ελληνική πολιτεία (σωστά) απέδιδε την ελληνική ιθαγένεια σε ανθρώπους που διαβιούν σήμερα στη χώρα, απλώς θα διευκόλυνε το κύμα φυγής τους προς αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών.
Συμπερασματικά, δεν μπορούμε πια να αντιμετωπίζουμε το δημογραφικό αποσπασματικά και αποσυνδεδεμένο από τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στην Ελλάδα. Οι χαμηλοί μισθοί, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας (απλήρωτες υπερωρίες, εργοδοτική αυθαιρεσία, άσχημο εργασιακό περιβάλλον), η διάλυση των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών προστασίας των εργαζομένων, το υψηλότατο κόστος ζωής (ενοίκια, μεταφορές κ.λπ.) αποτελούν τις καινούργιες βόμβες στα θεμέλια του δημογραφικού ζητήματος. Οσο δεν τις απασφαλίζουμε, οι όποιες προτεινόμενες λύσεις θα είναι απλώς προσχηματικές.
Λευτέρης Κουγιουμουτζής
Πηγή: efsyn.gr
Η δεύτερη κυρίαρχη αντίληψη βλέπει μια ευκαιρία στο μεταναστευτικό. Η άμεση απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε όσους μη Ελληνες πολίτες ζουν και εργάζονται στη χώρα θα μπορούσε να διευρύνει την επίσημη πληθυσμιακή της βάση, να εντάξει στον εθνικό κορμό ομάδες ανθρώπων που το επιθυμούν και να προσφέρει, σε συνδυασμό με την παροχή διευκολύνσεων και κοινωνικής μέριμνας προς τους νέους γονείς, άμεσα οξυγόνο στο οξύ οικονομικό και κοινωνικό δημογραφικό ζήτημα. Αλλωστε είναι ιστορικά τεκμηριωμένο πως το ελληνικό έθνος διαχρονικά ενσωμάτωνε πληθυσμούς, οι οποίοι το αιμοδοτούσαν κοινωνικά και πολιτισμικά.
Μολαταύτα και οι δυο παραπάνω αντιλήψεις δείχνουν να υποβαθμίζουν μια κρίσιμη παράμετρο: όσο οι δείκτες ευζωίας και ευημερίας στη χώρα παραμένουν αξιοθρήνητα χαμηλοί σε σχέση με άλλες οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η πληθυσμιακή αιμορραγία δεν πρόκειται να σταματήσει. Οι πιο νέοι Ελληνες πολίτες θα συνεχίσουν να ζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης σε άλλα κράτη, όπως αθρόα συνέβη τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Επιπρόσθετα, τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε αντιμέτωποι και με το κύμα φυγής των οικονομικών μεταναστών προς τη Δύση, όπου μπορούν να εξασφαλίσουν και αυτοί καλύτερα μεροκάματα και πιο ανθρώπινη εργοδοτική αντιμετώπιση. Αρα, ακόμη κι αν η ελληνική πολιτεία (σωστά) απέδιδε την ελληνική ιθαγένεια σε ανθρώπους που διαβιούν σήμερα στη χώρα, απλώς θα διευκόλυνε το κύμα φυγής τους προς αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών.
Συμπερασματικά, δεν μπορούμε πια να αντιμετωπίζουμε το δημογραφικό αποσπασματικά και αποσυνδεδεμένο από τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στην Ελλάδα. Οι χαμηλοί μισθοί, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας (απλήρωτες υπερωρίες, εργοδοτική αυθαιρεσία, άσχημο εργασιακό περιβάλλον), η διάλυση των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών προστασίας των εργαζομένων, το υψηλότατο κόστος ζωής (ενοίκια, μεταφορές κ.λπ.) αποτελούν τις καινούργιες βόμβες στα θεμέλια του δημογραφικού ζητήματος. Οσο δεν τις απασφαλίζουμε, οι όποιες προτεινόμενες λύσεις θα είναι απλώς προσχηματικές.
Λευτέρης Κουγιουμουτζής
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου