Βλέποντας πριν μερικές εβδομάδες την τραγική εγκατάλειψη και κατάσταση του Κλειστού Γυμναστηρίου στο Δυτικό και ανατρέχοντας στις πολύ ζωντανές μνήμες του παρελθόντος, τότε που με την παρουσία του Βουκεφάλα το γήπεδο διατηρούνταν αξιοπρεπώς και έσφυζε από ζωή τα σαββατοκύριακα αλλά και τις καθημερινές με τις προπονήσεις, προσωπικά σοκαρίστηκα και φαντάζομαι μαζί μου και πολλοί άλλοι. Όχι πως δεν το περιμέναμε, άλλωστε συμβαίνει σχεδόν με την ίδια προκλητική απαξίωση και με την ίδια εγκληματική αδιαφορία, εδώ και αρκετά χρόνια στις περισσότερες αθλητικές υποδομές του Δήμου μας, αλλά όπως και να έχει η σημερινή του εικόνα σοκάρει. Η αναστολή λειτουργίας και αγωνιστικής δραστηριότητας μαζί με την επακόλουθη διάλυση του Βουκεφάλα, εκτός όλων των άλλων τοπικών δεινών, συμπαρέσυραν μαζί τους και την μοιραία αλλά πολύ δυσάρεστη εξέλιξη με την καταστροφή του γηπέδου, ενός γηπέδου κόσμημα και επένδυση για ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή και τον νομό μας για πολλές γενιές.
Η ανικανότητα, η ανεπάρκεια και η αδιαφορία της εκάστοτε κυβερνητικής, περιφερειακής, δημοτικής και τοπικής αρχής δεδομένη και εγκληματική, με ελάχιστες κατά καιρούς εξαιρέσεις... Η απαξίωση, η ανευθυνότητα και η αδιαφορία όμως όλων μας κακουργηματική! Αυτά που έγιναν με τον ιδρώτα, τον κόπο και τα χρήματα μας και τα καταστρέψαμε είτε ως φυσικοί, είτε ως ηθικοί αυτουργοί, είτε ως «εξ αμελείας» συνεργοί, εμείς θα κληθούμε να τα ξαναπληρώσουμε υπερπολλαπλάσια της απροθυμίας μας να υπάρχει και να δραστηριοποιείται ο Βουκεφάλας, θα κληθούμε να τα ξαναδημιουργήσουμε από τα ερείπια της εγκατάλειψης, της δολιοφθοράς και του χρόνου, αποδίδοντας τις γνωστές δάφνες και τιμές στους ανευθυνουπεύθυνους αξωματούχους χαρτογιακάδες, που θα κληθούν τότε και πάλι να κόψουν τις κορδέλες. Τι δεν καταλαβαίνουμε και αδρανούμε και αδιαφορούμε στο ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο καθένας από μας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι μπορούμε να πετύχουμε όλοι μαζί το μέγιστο, το καλύτερο στο μέτρο του δυνατού;
Χθες αφήσαμε τον Βουκεφάλα να διαλυθεί, να εξαφανιστεί από τον αθλητικό χάρτη και σήμερα δακρύζουμε «υποκριτικά» στις αναμνήσεις του συλλόγου και στα συντρίμμια του Κλειστού του Δυτικού, αναπολώντας ανέμελα και ανεύθυνα τις ωραίες εικόνες και στιγμές και του γηπέδου και του συλλόγου, όταν αυτός ήταν ενεργός και δραστήριος. Σήμερα κάνουμε το ίδιο έγκλημα με τον Μέγα Αλέξανδρο με την προκλητική μας απροθυμία να ασχοληθούμε μαζί του, ως κάτι περιττό και ανάξιο, που όμως σίγουρα θα μας κοστίσει στο εγγύς αλλά κυρίως στο απώτερο μέλλον, απείρως περισσότερα απ' όσα απαιτούνται σήμερα για να τον διατηρήσουμε στην ζωή για αρκετά ακόμη χρόνια. Και ήδη μας χαλάει η εικόνα των εγκαταλελειμμένων γηπεδικών μας εγκαταστάσεων, που θα έχουν παρόμοια τύχη, μ' αυτή του Κλειστού του Δυτικού. Αύριο θα έχει μακάβρια σειρά κάποιος άλλος σύλλογος με την δική του ιστορία, σημασία και ρόλο στο χωριό και την περιοχή μας. Και μαζί την ίδια μοίρα και τύχη, θα έχουν και οι υποδομές που τον φιλοξενούν, τις συντηρεί και τις χρησιμοποιεί. Και πάλι θα τα βάζουμε κατά δικαίων και αδίκων, ρίχνοντας δακρύβρεχτες κατάρες και αναθέματα πάνω στα συντρίμμια που οι ίδιοι καταφέραμε... Και πάλι όμως θα εξακολουθούμε να παραμένουμε το ίδιο «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα να προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…» μέχρι την επόμενη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου