Με το κεφάλαιο να αναζητά νέο κερδοφόρα πεδία δράσεις οι κυβερνήσεις των κρατών – μελών της ΕΕ ξεπούλησαν ενεργειακές υποδομές και μετέτρεψαν κοινωνικά αγαθά σε πανάκριβα εμπορεύματα με τις τιμές τους πλέον να διαμορφώνονται στα χρηματιστήρια (τα πορνεία του καπιταλισμού κατά τον Μαρξ).
Αυτή η διαδικασία αύξησε ραγδαία τις τιμές αγαθών όπως το ηλεκτρικό ρεύμα και το φυσικό αέριο όλο το προηγούμενο διάστημα και πολύ πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ηλεκτρικό ρεύμα και Φυσικό αέριο ως χρηματιστηριακά προϊόντα αυξάνονταν ανάλογα με τις διαθέσεις των αγορών και των Funds με μοναδικό σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Η Ρωσική εισβολή και κυρίως οι κυρώσεις που επέβαλε η ΕΕ στη Μόσχα δημιουργούν σήμερα ένα νέο καθεστώς. Οι κυρώσεις της ΕΕ που προσυπέγραψαν όλα τα κράτη – μέλη, όμως δεν πρόκειται να έχουν για όλες τις χώρες τις ίδιες συνέπειες αφού δεν θα υπάρξει «ευρωπαϊκό μοίρασμα» στη χασούρα. Όπως έχουν αποδείξει οι Βρυξέλλες λειτουργούν με τη λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» στη διαχείριση όλων των κρίσεων. Με τους λαούς των λιγότερα ισχυρών καπιταλιστικών κρατών να πληρώνουν το μεγαλύτερο μάρμαρο. Η μνημονιακή Ελλάδα έχει πλήθος τέτοιων παραδειγμάτων.
Ετσι και σήμερα που οι τιμές της ενέργειας σπάνε καθημερινά όλα τα ρεκόρ και ο Χειμώνας αναμένεται δραματικός για το σύνολο των Ευρωπαϊκών λαών και όχι μόνο, οι τακτικές που ακολουθούνται είναι διαφορετικές.
Ορισμένοι από τους θιασώτες λοιπόν του μοντέλου των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των αγορών ενεργείας σήμερα μπροστά στη νέα καπιταλιστική κρίση (που εκδηλώνεται και στο πεδίο της ενέργειας με τον πιο δραματικό τρόπο) έρχονται και ξανα-κρατικοποιούν μεγάλες επιχειρήσεις ενέργειας (πληρώνοντας αδρά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, δηλαδή από τα χρήματα των λαών) που πριν είχαν ξεπουλήσει σε ιδιώτες.
Το χορό άνοιξαν η Γερμανία και η Γαλλία. Οι δύο ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ – που πρωτοστάτησαν στην προώθηση των πολιτικών της απελευθέρωσης – αποφάσισαν τώρα να προχωρήσουν σε κρατικοποιήσεις. Η Γερμανία θα δαπανήσει 9 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό της για να σώσει από την χρεωκοπία των ενεργειακό κολοσσό φυσικού αερίου Uniper αναλαμβάνοντας μέρος των αυξήσεων στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος. Η Γαλλία αποφάσισε επίσης να κρατικοποίηση την κύρια εταιρεία κοινής ωφέλειας της χώρας EdF.
Οι Βρυξέλλες παρακολουθούν τις κινήσεις χωρίς αντιδράσεις. Τώρα οι εντολές και κυρίως οι ποινές στα κράτη που δεν ξεπουλούσαν τις κρατικές υποδομές και δεν ακολουθούσαν τις ευρωπαϊκές οδηγίες πήγαν περίπατο. Οι Βρυξέλλες πλέον δεν μιλούν για παραβίαση των ευρωπαϊκών κανόνων. Τώρα το καπιταλιστικό σύστημα έχει ανάγκη και πάλι την «εθνικοποίηση» των υποδομών. Οι λαοί θα πληρώσουν ξανά για να σώσουν τα κέρδη των ιδιωτών.
Αυτά για τη Γερμανία και τη Γαλλία. Οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ ανάμεσα τους και η Ελλάδα συνεχίζουν το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπούλησε μέσα στην ενεργειακή κρίση και το ελάχιστο 17% των μετοχών της ΔΕΗ που κατείχε το ελληνικό δημόσιο. Ενώ στο πλαίσιο της περιβόητης «πράσινης ανάπτυξης» έκλεισε και τα ορυχεία λιγνίτη της ΔΕΗ καθιστώντας τη χώρα ενεργειακά εξαρτημένη από τις αγορές και τα χρηματιστήρια.
Φυσικά η κίνηση της Γερμανία και της Γαλλίας δεν αποτελούν αλλαγή στη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του, αλλά αναγκαία συνθήκη για να εξασφαλιστεί όσο το δυνατόν φθηνότερη ενέργεια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Στα πλαίσια δε της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, οι ισχυρές οικονομίες θα έχουν τον πρώτο λόγο.
Στην Ελλάδα αυτή τη διατήρηση ανταγωνιστικών συνθηκών για το κεφάλαιο, θα την πληρώσει ο λαός με την ρήτρα αναπροσαρμογής (η οποία δεν καταργήθηκε αλλά ενσωματώθηκε στους λογαριασμούς ρεύματος) και πληρώθηκε και θα πληρώνεται για να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους οι ιδιώτες – παρόχοι ενέργειας που μετακύλησαν το κόστος της αύξησης της χονδρικής τιμής τους ρεύματος στους καταναλωτές. Παράλληλα πάσης φύσης επιχειρηματικό κεφάλαιο θα διεκδικήσει παχιές επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό (πάλι λεφτά του λαού) προκειμένου να μειώσει το κόστος της ενέργειας.
Οι κύκλοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα σε αυτούς και οι κρίσεις τους, βγάζουν στην επιφάνεια όλες ακριβώς τις αντιφάσεις αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που ξεζουμίζει τα δισεκατομμύρια του εργαζόμενου λαού για να διασφαλίσει τον πλουτισμού μιας δράκας κεφαλαιοκρατών… Από όλα τα παραπάνω γίνεται λοιπόν αντιληπτό:
Πρώτον: Ότι το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, σε αντίθεση με ότι προβάλλεται, δεν αποτελεί επένδυση που θα φέρει ανάπτυξη της οικονομίας, χαμηλότερες τιμές για τους καταναλωτές, νέες θέσεις εργασίας και οφέλη για το σύνολο της κοινωνίας.
Δεύτερον: Οι κεφαλαιοκράτες όταν εξαγοράζουν μια κρατική υποδομή δεν προχωρούν σε νέες επενδύσεις. Εκμεταλλεύονται τις υπάρχουσες που έχουν αποκτήσει με χαμηλό τίμημα. Μειώνουν το εργατικό κόστος και άλλες αναγκαίες λειτουργικές δαπάνες, επιδιώκοντας σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμολογίων να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους.
Τρίτον: Όταν ο κύκλος κερδοφορίας για τους ιδιώτες κλείνει – όπως τώρα που βρισκόμαστε μέσα σε μια βαθιά καπιταλιστική κρίση – «τρέχουν» να αρπάξουν κρατικές επιδοτήσεις και αν χρειαστεί να ξαναπουλήσουν στο κράτος (και αυτό βαφτίζεται «εθνικοποίηση«) τις υποδομές σε τίμημα πιθανότατα πολύ υψηλότερο από την αγορά τους. Ουσιαστικά το δημόσιο καλείται να επαναγοράσει μια επιχείρηση που η ίδια η κοινωνία είχε χρηματοδοτήσει για τη δημιουργία και της ανάπτυξη της σε υψηλότερο τίμημα από ότι πωλήθηκε. Και μετά την κρίση το πιθανότερο είναι να την ξαναδώσει στον επόμενο «επενδυτή»…
Τέταρτον: Η αναγκαία και χρήσιμη για τους εργαζόμενους αξιοποίηση όλων των πηγών ενέργειας μπορεί να γίνει μόνο μέσα από έναν ενιαίο, κρατικό φορέα ενέργειας, στο πλαίσιο όμως μιας οικονομίας που θα έχει κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής και μιας κοινωνίας που θα έχει στο επίκεντρο της την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών χωρίς όρους κέρδους.
Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος
Πηγή: imerodromos.gr
Ετσι και σήμερα που οι τιμές της ενέργειας σπάνε καθημερινά όλα τα ρεκόρ και ο Χειμώνας αναμένεται δραματικός για το σύνολο των Ευρωπαϊκών λαών και όχι μόνο, οι τακτικές που ακολουθούνται είναι διαφορετικές.
Ορισμένοι από τους θιασώτες λοιπόν του μοντέλου των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των αγορών ενεργείας σήμερα μπροστά στη νέα καπιταλιστική κρίση (που εκδηλώνεται και στο πεδίο της ενέργειας με τον πιο δραματικό τρόπο) έρχονται και ξανα-κρατικοποιούν μεγάλες επιχειρήσεις ενέργειας (πληρώνοντας αδρά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, δηλαδή από τα χρήματα των λαών) που πριν είχαν ξεπουλήσει σε ιδιώτες.
Το χορό άνοιξαν η Γερμανία και η Γαλλία. Οι δύο ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ – που πρωτοστάτησαν στην προώθηση των πολιτικών της απελευθέρωσης – αποφάσισαν τώρα να προχωρήσουν σε κρατικοποιήσεις. Η Γερμανία θα δαπανήσει 9 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό της για να σώσει από την χρεωκοπία των ενεργειακό κολοσσό φυσικού αερίου Uniper αναλαμβάνοντας μέρος των αυξήσεων στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος. Η Γαλλία αποφάσισε επίσης να κρατικοποίηση την κύρια εταιρεία κοινής ωφέλειας της χώρας EdF.
Οι Βρυξέλλες παρακολουθούν τις κινήσεις χωρίς αντιδράσεις. Τώρα οι εντολές και κυρίως οι ποινές στα κράτη που δεν ξεπουλούσαν τις κρατικές υποδομές και δεν ακολουθούσαν τις ευρωπαϊκές οδηγίες πήγαν περίπατο. Οι Βρυξέλλες πλέον δεν μιλούν για παραβίαση των ευρωπαϊκών κανόνων. Τώρα το καπιταλιστικό σύστημα έχει ανάγκη και πάλι την «εθνικοποίηση» των υποδομών. Οι λαοί θα πληρώσουν ξανά για να σώσουν τα κέρδη των ιδιωτών.
Αυτά για τη Γερμανία και τη Γαλλία. Οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ ανάμεσα τους και η Ελλάδα συνεχίζουν το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπούλησε μέσα στην ενεργειακή κρίση και το ελάχιστο 17% των μετοχών της ΔΕΗ που κατείχε το ελληνικό δημόσιο. Ενώ στο πλαίσιο της περιβόητης «πράσινης ανάπτυξης» έκλεισε και τα ορυχεία λιγνίτη της ΔΕΗ καθιστώντας τη χώρα ενεργειακά εξαρτημένη από τις αγορές και τα χρηματιστήρια.
Φυσικά η κίνηση της Γερμανία και της Γαλλίας δεν αποτελούν αλλαγή στη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του, αλλά αναγκαία συνθήκη για να εξασφαλιστεί όσο το δυνατόν φθηνότερη ενέργεια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Στα πλαίσια δε της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, οι ισχυρές οικονομίες θα έχουν τον πρώτο λόγο.
Στην Ελλάδα αυτή τη διατήρηση ανταγωνιστικών συνθηκών για το κεφάλαιο, θα την πληρώσει ο λαός με την ρήτρα αναπροσαρμογής (η οποία δεν καταργήθηκε αλλά ενσωματώθηκε στους λογαριασμούς ρεύματος) και πληρώθηκε και θα πληρώνεται για να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους οι ιδιώτες – παρόχοι ενέργειας που μετακύλησαν το κόστος της αύξησης της χονδρικής τιμής τους ρεύματος στους καταναλωτές. Παράλληλα πάσης φύσης επιχειρηματικό κεφάλαιο θα διεκδικήσει παχιές επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό (πάλι λεφτά του λαού) προκειμένου να μειώσει το κόστος της ενέργειας.
Οι κύκλοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα σε αυτούς και οι κρίσεις τους, βγάζουν στην επιφάνεια όλες ακριβώς τις αντιφάσεις αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που ξεζουμίζει τα δισεκατομμύρια του εργαζόμενου λαού για να διασφαλίσει τον πλουτισμού μιας δράκας κεφαλαιοκρατών… Από όλα τα παραπάνω γίνεται λοιπόν αντιληπτό:
Πρώτον: Ότι το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, σε αντίθεση με ότι προβάλλεται, δεν αποτελεί επένδυση που θα φέρει ανάπτυξη της οικονομίας, χαμηλότερες τιμές για τους καταναλωτές, νέες θέσεις εργασίας και οφέλη για το σύνολο της κοινωνίας.
Δεύτερον: Οι κεφαλαιοκράτες όταν εξαγοράζουν μια κρατική υποδομή δεν προχωρούν σε νέες επενδύσεις. Εκμεταλλεύονται τις υπάρχουσες που έχουν αποκτήσει με χαμηλό τίμημα. Μειώνουν το εργατικό κόστος και άλλες αναγκαίες λειτουργικές δαπάνες, επιδιώκοντας σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμολογίων να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους.
Τρίτον: Όταν ο κύκλος κερδοφορίας για τους ιδιώτες κλείνει – όπως τώρα που βρισκόμαστε μέσα σε μια βαθιά καπιταλιστική κρίση – «τρέχουν» να αρπάξουν κρατικές επιδοτήσεις και αν χρειαστεί να ξαναπουλήσουν στο κράτος (και αυτό βαφτίζεται «εθνικοποίηση«) τις υποδομές σε τίμημα πιθανότατα πολύ υψηλότερο από την αγορά τους. Ουσιαστικά το δημόσιο καλείται να επαναγοράσει μια επιχείρηση που η ίδια η κοινωνία είχε χρηματοδοτήσει για τη δημιουργία και της ανάπτυξη της σε υψηλότερο τίμημα από ότι πωλήθηκε. Και μετά την κρίση το πιθανότερο είναι να την ξαναδώσει στον επόμενο «επενδυτή»…
Τέταρτον: Η αναγκαία και χρήσιμη για τους εργαζόμενους αξιοποίηση όλων των πηγών ενέργειας μπορεί να γίνει μόνο μέσα από έναν ενιαίο, κρατικό φορέα ενέργειας, στο πλαίσιο όμως μιας οικονομίας που θα έχει κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής και μιας κοινωνίας που θα έχει στο επίκεντρο της την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών χωρίς όρους κέρδους.
Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου