Οι δύο άκρες της κλωστής

Ενα από τα πλέον σαδιστικά παιδικά παιχνίδια άλλων εποχών, το βάσανο στο οποίο υποβάλαμε τις ζίνες (χρυσόμυγες) που πιάναμε μετά από επίμονη καταδίωξη. Η ανατομία τους προσφερόταν. Μια λεπτή κλωστούλα δεμένη μεταξύ κεφαλής και κυρίως κορμού του κολεόπτερου, οι απέλπιδες και μάταιες προσπάθειές του να διαφύγει πετώντας ήταν η εξάσκησή μας στη βαρβαρότητα. Στραφτάλιζε στο φως του ήλιου σαν ζιργκόν, μαζί ο βόμβος των φτερών, ήταν οι ελκυστές. Τα παιδικά εγκλήματα παραγράφηκαν, κάποιοι βολοδέρνουμε με τις ενοχές ότι ασυνείδητα υπήρξαμε βασανιστές.

Μετά από εξήντα μέρες απεργία πείνας η ζωή του αναρχικού Γιάννη Μιχαηλίδη «κρέμεται από μια κλωστή», λέει η αμήχανη κοινοτοπία, η αποστροφή όμως για το βάσανό του δεν μασιέται, είναι δεμένος με χειροπέδες(!), για να ακούμε, εκόντες άκοντες, τον ρόγχο, το αγωνιώδες φτερούγισμα του μυαλού του. Αν στη μια άκρη της «κλωστής» είναι ο Μιχαηλίδης, την άλλη δεν την κρατάνε παιδιά, αλλά ο γιγαντιαίος καλοταϊσμένος μηχανισμός του κράτους, που απαιτεί από τον απεργό πείνας να μεταμορφωθεί σε αποκρουστικό σκαθάρι.
Οι αρμόδιες επιτροπές διαπίστωσαν ότι δεν έχει «σωφρονιστεί επαρκώς» (τι λεκτική κομψότητα!), δηλαδή, παρότι δεν είναι φονιάς ή βιαστής, παραμένει αναρχικός. Ξημερώσαμε σε νέο ιδιώνυμο. Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τους ιδεολογικούς συνοδοιπόρους του Μιχαηλίδη. Η ζωή είναι ανελαστική προϋπόθεση για να πορευόμαστε ως καρναβαλιστές ή καλόγεροι στη λεωφόρο των διαφωνιών.
Μη εφαρμόζοντας τον υφιστάμενο νόμο, οι επιμέρους εξουσίες, αδιάλλακτες, κάνουν σε υπερθετικό βαθμό αυτό για το οποίο κατηγορούν τον απεργό. Σήμερα, μένουν ώρες για να μη διαβούμε το σύνορο πέρα από το οποίο οι λέξεις είναι άχρηστες, και νόημα έχει πια μόνο η φράση: «Αφήστε τον Μιχαηλίδη ελεύθερο».

Απόστολος Λυκεσάς
Πηγή: efsyn.gr