Και μάνα και πατέρα έχουν. Και έχουν και προσωπικότητα και ξεκινάνε από πολύ μικρά να κάνουν τις μικρές –στα μάτια τα δικά μας- επαναστάσεις και να διεκδικούν την ανεξαρτησία τους αποφασίζοντας ότι οι φακές συνοδεύονται με μερέντα και τα πέδιλα με κάλτσες σαν άλλος Γερμανός τουρίστας.
Προσωπικά, πάντα μου προκαλούσαν φόβο –σχεδόν τρόμο- τα πολύ ήσυχα και τα πολύ υπάκουα παιδιά που έμοιαζαν σαν να έχουν βγει από διαφήμιση ή από αμερικανική ταινία ή σειρά για όλη την οικογένεια προηγούμενων δεκαετιών.
Πολύ πριν γίνω μάνα ονειρευόμουν μια Μαφάλντα, μια Πίπη Φακιδομύτη. Συνειδητοποίησα ότι εισακούστηκαν οι «προσευχές» μου όταν από βρέφος έκανε ξεκάθαρο ότι δεν θέλει να φάει άλλο, όταν το «μόνη μου» και το «όχι» ακούγονταν πιο πολλές φορές από το «μαμά – μπαμπά». Οταν προσπαθεί, χωρίς ουρλιαχτά, χωρίς γκρίνιες, αλλά με επιχειρήματα –που μπορεί να μη μοιάζουν και πολύ λογικά στο κόσμο των ενηλίκων- να γίνει αυτό που έχει βάλει στόχο. Οταν δεν αποδέχεται το «γιατί το λέω εγώ», αλλά απαιτεί επιχειρήματα και συζήτηση μέχρι τελικής πτώσης. Οταν φορτώνει όλη την ευθύνη –όχι άδικα- στη γενιά μου για την καταστροφή του περιβάλλοντος, τους πολέμους και πολλά άλλα δεινά. Και είναι πολύ καλή μαθήτρια, πολύ επιμελής, πολύ ήσυχη και συνεργάσιμη στο σχολείο και δεν χρειάζεται να φοράει διαφορετικές κάλτσες για κάνει επανάσταση.
Το δικό μου το παιδί, η δική μου μικρή «κουκουβάγια» δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν, πάρα πολλά και στο μέλλον θα συναντηθούν στα Πανεπιστήμια, στη δουλειά, σε παρέες. Και εμείς θα ακολουθούμε με τις ζακέτες στα χέρια.
Καληνύχτα John-Boy. Καληνύχτα (και καλή τύχη) κυρία Νίκη, κύριε Τάκη, κύριε Κυριάκο.
Αρτεμις Σπηλιώτη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου