Αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ
Είμαι ένας από τους πολλούς “συμπολίτες σας” που έφυγε τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό γιατί εσείς με διώξατε. Αυτό το “εσείς” δεν ανήκει αποκλειστικά σε εσάς και θα ήταν άδικο να εισπράξετε εσείς τα εύσημα. Απευθύνεται συνολικά στο πολιτικό προσωπικό που κυβερνά τη χώρα από τότε που υπάρχει η Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος. Τα ίδια κόμματα, οι ίδιες οικογένειες, του ίδιου τύπου πολιτικές επιλογές και ας άλλαζαν με τα χρόνια τα ονόματα τους. Καμία σημασία δεν έχει αυτό, γιατί όλοι εσείς είσαστε διαχρονικά τα παράσιτα στο σώμα του ελληνικού λαού.
Μαζί με εμένα υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που αναγκάστηκαν να κάνουν εκείνο που είχαν κάνει παλιότερα οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Γιατί εσείς που κυβερνάτε την Ελλάδα κατά πως φαίνεται, θέλατε πάντα οι άνθρωποι να πρέπει να αφήνουν τον τόπο τους για μια καλύτερη ζωή. Η Ελλάδα που θυμάμαι είναι μια Ελλάδα που οι άνθρωποί της έπρεπε πάντοτε να διανύσουν διαδρομές. Πολλές φορές η διαδρομή δεν οδηγούσε μόνο σε μακρινά μέρη, όπου έπρεπε να ζουν με ανθρώπους που μιλούσαν μια άλλη γλώσσα ή πιστεύανε σε έναν άλλο θεό, είχανε άλλη Παιδεία και κουλτούρα. Τις περισσότερες φορές η διαδρομή αυτή ήταν πιο σύντομη και βολική για τις στατιστικές σας, καθώς οι άνθρωποι αυτοί αφήναν μια ερειπωμένη και εγκαταλειμμένη ύπαιθρο για να πάνε στις πόλεις, γίνονταν μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα εκτοπισμένοι από την Ανάγκη, από την οικονομική βία που με τόση επιδεξιότητα ασκείτε. Εμείς σας έχουμε επιτρέψει να φτιάξετε αυτή την Ελλάδα, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σας, και πληρώνουμε το τίμημα της αφέλειάς μας.
Όλοι εμείς, κύριε πρωθυπουργέ, δεν είμαστε “ριψάσπιδες” όπως πολλοί από το συνάφι σας μας θεωρούν. Δεν είναι μόνο η ανάγκη για επιβίωση που μας οδήγησε στην απόφαση να φύγουμε. Είναι η καθημερινότητα που μας έχετε κάνει αφόρητη, τα όνειρα που μας έχετε στερήσει. Είναι το κοινωνικό κράτος που έχετε διαλύσει και η ανασφάλεια που έχετε καλλιεργήσει. Είναι οι αγγελίες για δουλειά που δεν υπάρχουν ή και εκείνες που ποτέ δεν μας απαντούν, οι υπερωρίες που δεν μας έχουνε πληρώσει, τα ένσημα που μας έχουνε κλέψει, οι μήνες που έχουμε δουλέψει απλήρωτοι. Είναι η αγωνία αν θα βγάλουμε ακόμα μια βδομάδα χωρίς να μας έχουν απολύσει. Είναι οι μέρες του μήνα που περισσεύουν στο τέλος του μισθού. Θεωρήστε το έργο σας επιτυχημένο κύριε πρωθυπουργέ, μας έχετε διαλύσει.
Φύγαμε για να αναζητήσουμε έστω και μερικά ψήγματα ενός εδάφους όπου θα μπορούσαμε να χτίσουμε τα όνειρά μας και δεν πουλήσαμε καμία πατρίδα για έναν καλύτερο μισθό. Όπως έλεγε άλλωστε και ο ποιητής, εσείς είσαστε η πατρίδα μας κι εμείς οι πατριώτες. Μην κρίνετε από τους οικείους σας. Ανθρώπινη ζωή θέλαμε να βρούμε και αφήσαμε πίσω μας τις μανάδες και τους πατεράδες μας, τους ανθρώπους μας. Κι εκείνοι με διπλό πόνο μαζί με εκείνον την απουσίας όσο και αν δεν το παραδέχονται όλοι, επειδή απέτυχαν να παραδώσουν στα παιδιά τους μια κοινωνία που να χωράει και εκείνα, υπομένουν όπως όπως την απώλεια. Εμείς καταλαβαίνουμε καλύτερα τους ανθρώπους που βάζουν τα παιδιά τους σε μια βάρκα για να περάσουν νύχτα τα σύνορα και να τα φέρουν σε ασφαλείς ακτές. Άσυλο ψάξαμε κι εμείς, για να ξεφύγουμε από τις πολιτικές σας, εκείνες που καταστρέφουν τον μόχθο των ανθρώπων. Γίναμε ένα ακόμα προϊόν, από εκείνα που οι εμπορικές συμφωνίες που έχετε συνάψει, του δίνουν ελευθερία διακίνησης. Μπορείτε να υπερηφανεύεστε για αυτό, σας δίνουμε το ελεύθερο.
Εδώ που ήρθαμε κύριε πρωθυπουργέ παλεύουμε για να τα βγάλουμε πέρα. Πολλοί θα θέλαμε να βοηθάμε και εκείνους που αφήσαμε πίσω μας, όμως η ψαλίδα έχει ανοίξει για τους εργαζόμενους παντού. Ακούγαμε ιστορίες από παλιότερες δεκαετίες που πίσω στην Ελλάδα ολόκληρες οικογένειες λάμβαναν εμβάσματα από κάποιον, που σαν κι εμάς, είχε μεταναστεύσει για ένα βρει ένα καλύτερο μέλλον. Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο. Ίσως τότε να μην δείχνατε τόσο ακόμα και αυτή την υποκριτική αγωνία σας για την επιστροφή μας. Ίσως τότε οι στατιστικές σας να ισορροπούσαν ακόμα ένα ισοζύγιο και να εμφανίζατε στον μόνιμα προεκλογικό σας λόγο ακόμα ένα επιχείρημα για τις επιτυχίες σας. Αλίμονο όμως, παντού ο καπιταλισμός σας προχωράει και ξεζουμίζει τον κόσμο, από τη φύση του αδηφάγος και αδιάφορος για τους ανθρώπους, και είναι ζήτημα χρόνου να αδυνατούμε κι εδώ να επιβιώσουμε. Παρόλα αυτά, μπορείτε άφοβα να καμώνεστε πως οι κυβερνήσεις σας τα καταφέρνουν καλύτερα στην Ελλάδα και σε αυτό το επίτευγμα.
Μην εγκλωβίσετε τη σκέψη σας στα δικά σας βιώματα. Οι Έλληνες που διώξατε μακριά δεν περνάνε ζωή χαρισάμενη. Ζούμε αλλού και θα είμαστε πάντα οι ξένοι, ακόμα και αν κάποιοι βρισκόμαστε σε χώρες με περισσότερο δεκτικές κοινωνίες. Μπορεί να μας λείπουν η οικογένεια και οι φίλοι μας, οι δικοί μας άνθρωποι – όσο και αν η τεχνολογία βοηθάει πια να διατηρείται μια επικοινωνία – στην πραγματικότητα όμως οι περισσότεροι τρέμουμε στην ιδέα να επιστρέψουμε πίσω στον εφιάλτη από τον οποίο ξεφύγαμε. Μπορεί να μας λείπει ο ήλιος και η θάλασσα, το νόστιμο φαγητό, κάποιες γραφικές γωνιές που υπάρχουν στις μνήμες μας, όμως αυτό που έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που τα σκεφτόμαστε δεν είναι η γλυκιά νοσταλγία αλλά η θλίψη γιατί όλα αυτά τα μετατρέψατε από το σκηνικό που θα θέλαμε να χτίσουμε τη ζωή μας, σε προορισμούς μελλοντικών διακοπών.
Κυβερνάτε όλοι σας με ατζέντες και νοιάζεστε περισσότερο για την επικοινωνία από την πραγματικότητα και τα προβλήματα του λαού. Παίζετε με τον κόσμο και το μέλλον του, προχωράτε σε συμφωνίες που αντίκεινται στη λαϊκή βούληση και την ίδια στιγμή πετάτε τη μπάλα στην εξέδρα διαμορφώνοντας την επικαιρότητα όπως συμφέρει τις ανάγκες του αποπροσανατολισμού σας. Την εποχή που έχουν πια σταματήσει να είναι της μόδας οι τηλεοπτικές σαπουνόπερες, εσείς προβάλλετε τη σαπουνόπερα της ζωής και των οικογενειών σας. Νέες βασιλικές οικογένειες γόνων και επιγόνων των θρόνων που αποκτήσατε κοροϊδεύοντας διαχρονικά τον ελληνικό λαό. Μια κλίκα που εναλλάσσεται στην εξουσία ή την ελέγχει, στο όνομα μιας επικαλούμενης δημοκρατίας ενισχυμένης αναλογικής. Θυμίστε μου πότε κυβέρνησε κάποιος από το συνάφι σας έχοντας την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού;
Ξέρετε κύριε πρωθυπουργέ γιατί δεν μπορώ να με φανταστώ να γυρίζω πίσω; Ξέρετε τι είναι εκείνο που πέρα από την ανεργία, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την ανασφάλεια με αποτρέπει ακόμα και από τη σκέψη αυτή; Όσο άσχημα και αν είμαι εδώ, όσο και αν νιώθω μοναξιά και νοσταλγία, η θλίψη για την Ελλάδα όπως την καταντήσατε τα ξεπερνάει όλα. Συμπεριφέρεστε στους πολίτες σαν όντα μειωμένης αντίληψης, σαν υποτελείς αυτόχθονες που τους μοιράζετε καθρεφτάκια και χάντρες ενώ τους κατακλέβετε τον μόχθο και τους αφαιρείτε δικαιώματα και κεκτημένα. Και αυτό σας βγαίνει ως τώρα. Από απόσταση νιώθω λιγότερο συνένοχος στην κοινωνική πραγματικότητα που έχετε δημιουργήσει. Έχω την ψευδαίσθηση ότι δεν αποτελώ στόχο της προπαγάνδας σας, των επωφελών – άραγε για ποιους – κοινωνικών συναινέσεων που όλα αυτά τα χρόνια επιβάλλετε. Όντας μακριά μπορώ να ξεχνιέμαι σχετικά με τα πρότυπα που έχετε προωθήσει σε μία τελματωμένη κοινωνία. Βγάζω τον εαυτό μου από το σκηνικό σας και έχω την ψευδαίσθηση ότι δεν με αγγίζει ο τσαρλατανισμός σας. Εδώ που βρίσκομαι δεν είναι η πατρίδα μου εκείνη που με έχει καταδικάσει σε εργασιακή επισφάλεια, που καταφέρνω απλά και μόνο να επιβιώνω και να συντηρούμαι. Εδώ που βρίσκομαι, δεν νιώθω συνένοχος για τα άσχημα που βρήκα στον ξένο τόπο, αρκετά νικημένος αισθάνομαι ήδη από τη μάχη να επιβιώσω στην πατρίδα μου. Βρίσκομαι μακριά γιατί θέλω να αγαπάω την Ελλάδα χωρίς τα ψεγάδια της, εσάς δηλαδή, το κατεστημένο που έχετε δημιουργήσει και τις ανυπόφορες συνθήκες διαβίωσης. Και όποτε προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου δεν τα καταφέρνω γιατί μου είναι αδύνατο να ξεχάσω πως έφυγα.
Νίκος Καψάλης
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου