Αναπροσαρμογή στην εποχή των σπηλαίων

Ραπίζει κατά ριπάς την αενάως αναξιοπαθούσα κοινωνία μας η θεόπνευστος πολιτική της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως, το επώνυμο του προκλητικού επικεφαλής της οποίας προτιμώ να μην αναφέρω, καθότι τυγχάνω κατά καιρούς αμετάπειστα προληπτικός. Η μαζική εισβολή της αστυνομίας στα ΑΕΙ χωρίς Πανελλήνιες τη μια, την άλλη ο μεθοδικός σχεδιασμός του απηνούς νεοφιλελεύθερου εργασιακού μεσαίωνα, την τρίτη [και φαρμακερή] η ανερμάτιστη αντιμετώπιση της πανδημίας, που παράτησε χιλιάδες διασωληνωμένους νοσούντες εκτός ΜΕΘ, δημιουργώντας εκατόμβες νεκρών. Στα παραπάνω προστίθεται η παγερά αδιάφορη στάση απέναντι στην επέλαση της ακρίβειας που αφήνει πανί με πανί τις τσέπες των καταβεβλημένων καταναλωτών και ασφαλώς τα ατελέσφορα ημίμετρα που επιδεινώνουν, αντί να περιορίζουν, τις συνέπειες της διεθνούς ενεργειακής κρίσης.

Ή ταν ή μας βουτάν και μας χώνουν το μαχαίρι στον λαιμό, για να μην πω το πιστόλι στον κρόταφο ή ακόμα χειρότερα βαθιά στον ουρανίσκο αμφότερες τις κάννες κυνηγετικού τουφεκιού οπλισμένου με χοντρά σκάγια για αγριογούρουνα. Κι ενώ το Μαξίμου αποδεικνύει εδώ και τρία χρόνια εμπράκτως την πλήρη αποτυχία του στα της διακυβέρνησης της χώρας, στον επικοινωνιακό τομέα επιτελεί καθημερινά μικρά θαύματα, κάτι που οφείλεται εν μέρει στη διαβόητη λίστα Πέτσα που τάισε με τα ψαχνά του κρατικού κορβανά φίλια κανάλια και προσκείμενα έντυπα.

Τάλαντο αδιαφιλονίκητο διαθέτει αφετέρου το κυβερνητικό επιτελείο στη χειραγώγηση των ΜΜΕ, σπαταλώντας άπλετο χρόνο, χρήμα και ενέργεια στο να μπουκώνει τον αφελή όχλο με φούμαρα, χρυσοπουλώντας του φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δούναι και λαβείν που τουλάχιστον δημοσκοπικά μοιάζει προσώρας να αποδίδει. Για τις ως άνω μακάβριες διαζευκτικές προτάσεις με τις διμούτσουνες κάμες στον κάρυδα και τους γεμιστήρες να σημαδεύουν καρσί το κρανίο, τα καϊνάρια του Κούλη χρησιμοποιούν νεοφανή ευφημισμό, όστις περιορίζεται σε δυο αθώες και ουδέτερες λέξεις, οι οποίες ωστόσο μετεβλήθησαν τους τελευταίους μήνες σε συνώνυμο του λοιμού, του σεισμού, του καταποντισμού και της άνευ όρων παράδοσης των πάντων στο πυρ το εξώτερον. «Ρήτρα αναπροσαρμογής» ονόμασαν, δοκιμάζοντας να εξωραΐσουν, τον λάκκο των λεόντων για τον οποίο μας προόριζαν, πλην όμως παραπάτησαν σκάβοντας –αμάθητοι, καθόσον, στις χειρωνακτικές εργασίες– κι έπεσαν μέσα οι ίδιοι, αθύρματα στις ορέξεις των γαλαζοαίματων αιλουροειδών.

Ρηχά και γλυκά τα νερά στα οποία βουλιάζει χωρίς κραδασμούς αύτανδρο το κυβερνητικό σκάφος κι ίσως γι’ αυτό ο άβρεχτος καπετάνιος του νεφελοβατεί ατενίζοντας πότε προς τη στεριά και πότε προς τη θολή γραμμή των οριζόντων με ποιητικό οίστρο που θα ζήλευαν οι πρωτοπόροι του υπερρεαλισμού. Ιδού αξεπέραστο πρόσφατο πόνημά του: «Τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ακόμη ταξιδέψει, τις πιο όμορφες στιγμές ακόμη δεν τις ζήσαμε και την πιο φθηνή ενέργεια δεν την έχουμε καταναλώσει ακόμη...» κι ούτε πρόκειται να την καταναλώσουμε.

Αλάνθαστη κουβέντα, εδώ που τα λέμε· σοφή. Το μεγάλο κακό με την ενέργεια έγκειται στο ότι παράγεται για να καταναλωθεί. Αν φωτίζαμε τις νύχτες μας με λύχνους λαδιού κι αν μαγειρεύαμε και ζεσταινόμασταν με ξερόκλαδα, δεν θα αντιμετωπίζαμε το παραμικρό πρόβλημα σήμερα. Ούτε φουσκωμένους λογαριασμούς, ούτε κόψιμο της παροχής από τη ΔΕΗ. Ο εξηλεκτρισμός συνιστά μάστιγα για την ανθρωπότητα, αλλά δεν διείδαμε όταν έπρεπε τον θανάσιμο κίνδυνο. Μόνη λύση, η επιστροφή στα σπήλαια. Μέτρο που περιλαμβάνεται, άλλωστε, στις προγραμματικές διακηρύξεις των εθνοσωτήρων.

Δημήτρης Νανούρης

Πηγή: efsyn.gr