Πάνω από μισό αιώνα ιστορία, ένα... τσιγάρο δρόμος

Προκλητική αδιαφορία, πλήρης απαξίωση!

Αν γινόταν μια δημοσκόπηση στην Πέλλα με το ερώτημα "Θέλετε ή όχι να υπάρχει ποδοσφαιρικός σύλλογος στην Πέλλα;", είμαι βέβαιος ότι το "Ναι" θα επικρατούσε με καθεστωτικό ποσοστό! Αυτό όμως μόνο σε θεωρητική βάση και στην πανάλαφρη προσέγγιση του «να 'χαμε, να λέγαμε»... Στην πράξη, στο κάλεσμα για συζήτηση για συγκρότηση νέας διοίκησης, στην ενεργό συμμετοχή, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η πολύ πιθανή πλέον αναστολή λειτουργίας και οριστική διάλυση, με μακροχρόνιες και μάλλον ανεπανόρθωτες ή στην καλύτερη δυσεπίλυτες συνέπειες, του μακροβιότερου συλλόγου της Πέλλας (της Πέλλας επαναλαμβάνω!!!), δεν φαίνεται να συγκινεί σχεδόν κανέναν! Όσο κι αν έχουμε «περιχαρακωθεί» στα προσωπικά, οικογενειακά και επαγγελματικά μας προβλήματα, όσο κι αν η πολυετής πολύπλευρη κρίση να μας έχει «αγκυλώσει» και κοινωνικά με χαρακτηριστικά σχεδόν μόνιμης «αναπηρίας», μια τέτοια τόσο δυσάρεστη εξέλιξη, φαντάζει αδιανόητη για ένα αρκετά μεγάλο χωριό 3.000 περίπου κατοίκων.

Ούτε στην προχθεσινή προγραμματισμένη συνάντηση δεν βρήκε κανείς (μα κανείς!) τον ελάχιστο χρόνο να καθίσει για λίγο στο τραπέζι ή έστω να εμφανιστεί περαστικός και να ρωτήσει προς τα που πάει το πράγμα με την ομάδα, να εκφράσει την συμφωνία, την στήριξη ή την διαφωνία και τις αντιρρήσεις του. Είδα αλλού, σε άλλους διαφορετικούς ή παρεμφερείς «ψυχαγωγικούς» με το ποδόσφαιρο χώρους αυτό το χρονικό διάστημα των δύο τελευταίων εβδομάδων, αρκετούς «σχετικούς» με τον σύλλογο, να αφιερώνουν τρίωρα, εξάωρα και... 8ώρα, κι αυτό είναι απόλυτα σεβαστό ως ένα βαθμό για τα προσωπικά ενδιαφέροντα του καθενός, που δυστυχώς όμως φαίνεται και οξύμωρο, όταν δεν τους περίσσεψε ούτε μια στιγμή για τον ποδοσφαιρικό μας σύλλογο. Ούτε κάποιος από την παρούσα «τύποις» διοίκηση, ούτε κάποιος από τις προηγούμενες, ούτε κάποιο μέλος, φίλος, γονέας-κηδεμόνας ή φίλαθλος, ούτε κάποιος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, ούτε φυσικά πόσο μάλλον κάποιος τοπικός ή δημοτικός αυτό διοικητικός (νυν και πρώην) , που λογικά ενδιαφέρεται, ευαισθητοποιείται, πασχίζει και εκλέγεται για το κοινό καλό και πρέπει, έστω κι από τον θεσμική του θέση και ρόλο, να στηρίζει κάθε νόμιμα οργανωμένη συλλογική προσπάθεια, που μόνο θετικό αντίκτυπο έχει στην τοπική κοινωνία, τους νέους και το χωριό.

Στην προχθεσινή συνάντηση παρέα μας έκαναν δύο «άσχετοι» με το αντικείμενο συντοπίτες μας, οι οποίοι μας έδωσαν όμως την ευκαιρία με τις απορίες και τα σχόλια τους, να κουβεντιάσουμε και λίγο για την ποδοσφαιρική μας ομάδα, δίνοντας μας την δική τους «ουδέτερη» προσέγγιση για το επίμαχο θέμα της στελέχωσης διοίκησης των συλλόγων.

Και μιλάμε για έναν σύλλογο στην παρούσα φάση, υγιέστατο, νοικοκυρεμένο και τακτοποιημένο σχεδόν σε όλα του, κάτι που αργότερα δεν θα ισχύει σίγουρα με όσες οικονομικές, φορολογικές, γραφειοκρατικές και αγωνιστικές ελλείψεις και υποχρεώσεις θα συσσωρεύονται με τον καιρό και θα απαιτούν οικονομικές υπερβάσεις δυσβάσταχτες για «κοινά» πορτοφόλια για επανίδρυση, επαναλειτουργία και «επάνδρωση». Κι αυτός θα είναι ίσως ο σοβαρότερος και πολύ αποτρεπτικός λόγος, να μην ασχοληθεί ίσως ποτέ κανείς παραγοντικά-διοικητικά στο άμεσο και πολύ περισσότερο, όταν η αδράνεια θα έχει φθείρει τα πάντα και τα συσσωρευμένα προβλήματα πάσης φύσεως και ποσοτικά και μεγεθυντικά θα έχουν γίνει «βουνό», στο μακρινό μέλλον!

Η όποια προσωπική προσπάθεια και κινητοποίηση παρά τα θετικά της ως έναν βαθμό αποτελέσματα, δεν φαίνεται να έχει καλή συνέχεια και εξέλιξη, γιατί «υπονομεύτηκε» με ειλημμένες οριστικές αποφάσεις «εκ των έσω». Θλίψη, μελαγχολία, απογοήτευση, αγανάκτηση... Το επόμενο χρονικό διάστημα, θα υπάρξει μία και μοναδική πρόσκληση για Γενική Συνέλευση για το τυπικό μόνο της υπόθεσης και ότι ήθελε προκύψει, γιατί πραγματικά είναι επίπονο, ψυχοφθόρο και κουραστικό. Δύσκολη η «διαγραφή» δεκαετιών ιστορίας, δυσκολότερη η διαγραφή της πολύ αξιόλογης πορείας και προσπάθειας της τελευταίας 15ετίας, ακόμη πιο δύσκολη για μένα συναισθηματικά παρά την πολύχρονο ενασχόληση με την ομάδα, ο «ξαφνικός θάνατος» της φετινής πραγματικά ηρωικής προσπάθειας ποδοσφαιριστών, προπονητή και διοίκησης, όμως όταν δεν υπάρχει ορατή και κυρίως βιώσιμη λύση, ένα τσιγάρο δρόμος το Δημαρχείο και το Πρωτοδικείο...