Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί πραγματικό γεγονός και δεν έχει την πρόθεση να θίξει και να χαρακτηρίσει κανέναν γονέα προσωπικά, πρέπει όμως να έχει ως αποδέκτη τον καθένα από μας ως γονέα, ώστε ΠΟΤΕ ένα παιδί να μη βιώσει παρόμοια συναισθήματα που θα μπορούσαν να του δημιουργήσουν τραυματικά βιώματα που θα το ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή του.
Απλά, μέσω της κειμένου αυτού ,υπό μορφή μηνύματος επιδιώκεται να τονιστούν οι αρνητικές συνέπειες που μπορεί ενίοτε να έχει η συμπεριφορά μας ως γονείς απέναντι στο παιδί μας, τον μικρό ποδοσφαιριστή και να το αναγκάσει ακόμη και να σταματήσει το ποδόσφαιρο.
Μήνυμα από ένα παιδί κάποιας ελληνικής ακαδημίας ποδοσφαίρου στους γονείς του
ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΙ ΜΟΥ ΓΟΝΕΙΣ, ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΙ ΜΑΜΑ
Είμαι πολύ στεναχωρημένος, λυπημένος και ταυτόχρονα θυμωμένος!
Με αυτό το μήνυμα θέλω να σας μιλήσω για όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνω τώρα τελευταία, ασχολούμενος με το αγαπημένο μου άθλημα, το ποδόσφαιρο και που έχουν αφετηρία εσάς!
Από την απόγνωση και τη μεγάλη απογοήτευση δυσκολεύομαι να βρω τα κατάλληλα λόγια να σας το εκφράσω. Είμαι σίγουρος πώς ότι κάνετε το κάνετε με την πεποίθηση ότι αυτό είναι το καλύτερο για εμένα, χωρίς όμως να σκεφτείτε ότι ενεργείτε για μένα, δυστυχώς χωρίς εμένα.
Φέρνοντας στο μυαλό μου γεγονότα του παρελθόντος, διαπιστώνω ότι το πρώτο δώρο που μου κάνατε από τότε που πρωτοξεκίνησα να περπατώ ήταν μία μπάλα ποδοσφαίρου και μια φανέλα του Ρονάλντο. Το σπίτι τότε μετατρέπονταν σε ένα μίνι γήπεδο με τον μπαμπά στη θέση του τερματοφύλακα να με μαθαίνει να κλοτσάω τη μπάλα και να φωνάζω με όλη τη δύναμη μου«γκοοοοολ» και να πανηγυρίζω! Στιγμές αλησμόνητες βαθιά χαραγμένες στην ψυχή μου! Υστέρα, πριν ακόμη πάω στο νηπιαγωγείο, τον πρώτο χώρο παιχνιδιού που γνώρισα ήταν το γήπεδο της ποδοσφαιρικής ακαδημία στην οποία με γράψατε. Αισθανόμουν υπέροχα, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος και αγωνιούσα πότε θα έρθει η ώρα να πάω στο γήπεδο και να παίξω μπάλα! Μου άρεσε να προπονούμαι με τους συμπαίκτες μου, να τρέχω, να διασκεδάζω, να εκτονώνομαι να γνωρίζω καινούργιους φίλους, καινούργιες εμπειρίες!! Στενοχωριόμουν αφάνταστα, όταν τελείωνε η προπόνηση και έπρεπε να φύγουμε από το γήπεδο! Στην επιστροφή για το σπίτι μέσα στο αυτοκίνητο η χαρά μου μεγάλωνε με το χαμόγελο σας και την ενθαρρυντική συμπεριφορά σας. Έτσι, περνούσε ευχάριστα η βδομάδα, ο μήνας,τα πρώτα χρόνια. Με τη βοήθεια σας συνδύαζα αρμονικά σχολείο, μαθήματα ξένης γλώσσας και ποδόσφαιρο! Το παιχνίδι του Σαββάτου ήταν για μένα και για σας κάτι μαγικό, παίζοντας και διασκεδάζοντας με τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους για τη νίκη, χωρίς αυτή να είναι αυτοσκοπός. Το ποδόσφαιρο για μένα τότε ήταν ένας βασικός πυρήνας της ύπαρξης μου, ένας μαγικός κόσμος που είχα την τύχη να απολαμβάνω! Η χαρά μου και η ευτυχία μου κορυφώνονταν,όταν γυρνώντας το κεφάλι μου στις κερκίδες ή πίσω από τα κάγκελα του γηπέδου σας έβλεπα να χαίρεστε μαζί μου, να διασκεδάζετε, να συμμετέχετε στην προσπάθεια μου και συνεχώς να με υποστηρίζετε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα!
Ο διάλογος μαζί σας με έκανε να αισθάνομαι σπουδαίος, να νιώθω ότι ήσασταν περήφανοι για μένα. Εκφράσεις, όπως «Μανώλη σήμερα ήσουνα υπέροχος μαζί με όλα τα παιδιά των δύο ομάδων!»«Δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια που καταβάλεις!», «Συνέχισε την προσπάθεια σου και εμείς είμαστε δίπλα σου!». Αλλά και ερωτήσεις του τύπου «είσαι καλά;»«είσαι ευχαριστημένος;»«Πεινάς; Τι θέλεις να σου ετοιμάσω;»,πραγματικά με πήγαιναν στα ουράνια! ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ!! Τα αναπολώ σήμερα και θέλω να βάλω τα κλάματα,γιατί δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου τα πράγματα άλλαξαν δραματικά και φαίνεται ότι δεν το αντιλαμβάνεστε και δεν συνειδητοποιείτε τι κάνετε!
Τώρα η παρουσία σας στην προπόνηση και ειδικά στους αγώνες με αναστατώνει, με ταράζει ψυχικά, με κάνει να αισθάνομαι άβολα και να μην μπορώ να συμμετέχω ενεργά και με θετική διάθεση στο παιχνίδι! Πραγματικά μου κόβονται τα πόδια και δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Με προβληματίζει αφάνταστα αυτή η αλλαγή στη συμπεριφορά σας και με θυμώνει! Την ώρα του αγώνα σας ακούω να φωνάζετε και να τα βάζετε με όλους και αναρωτιέμαι… ΑΡΑΓΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ;
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΓΟΝΕΙΣ… ΜΠΑΜΠΑ - ΜΑΜΑ! Ξέρω ότι με αγαπάτε πιο πολύ και από τη ζωή σας ! ξέρω ότι είμαι το παν για σας! Πείτε μου, τι σας έχει επηρεάσει και έχετε τώρα αυτή την αρνητική συμπεριφορά απέναντι σε μένα, στον προπονητή μου, στους συμπαίκτες μου, στην ακαδημία και γενικά στο παιδικό ποδόσφαιρο;
Ποιο ήταν αυτό το σημαντικό γεγονός που άλλαξε τη στάση σας στο γήπεδο και έγινε εκ διαμέτρου αντίθετη με εκείνη που είχατε,όταν ήμουν μικρό παιδί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και στα πρώτα χρόνια της ακαδημίας;
Τώρα έρχεστε στο γήπεδο σαν προπονητές, είσαστε με όλους επικριτικοί, με αντιμετωπίζετε σαν ενήλικα επαγγελματία ποδοσφαιριστή, δεν με χειροκροτάτε στη διάρκεια του αγώνα, δεν με αγκαλιάζετε στο τέλος του αγώνα ή της προπόνησης, είτε κερδίσουμε είτε χάσουμε! Ακόμη και όταν κερδίσουμε,τις περισσότερες φορές κρίνετε αρνητικά την απόδοση μου. Δεν σας ενδιαφέρει και δεν με ρωτάτε όπως παλιά, το πως αισθάνομαι, εάν είμαι ευτυχισμένος, εάν πέρασα καλά, εάν διψάω ή πεινάω και πάψατε πλέον να με πηγαίνετε στο κυλικείο του γηπέδου να μου προσφέρετε το αγαπημένο μου χοτ ντοκ. Το αποτέλεσμα του αγώνα και η απόδοσή μου σας επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που η ώρα της επιστροφής για το σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο μετατρέπεται σε χώρο ανάκρισης, κακής κριτικής και ποδοσφαιρικής ανάλυσης! «Γιατί έδωσες την μπάλα στον Γιάννη, να βάλει το γκολ και δεν σουτάρισες εσύ;», «Δεν υπήρχες στον αγώνα, κρύφτηκες, περπατούσες, δεν κινιόσουν καθόλου, ενώ ο Κώστας δίπλα σου οργίαζε!», «Τρεις φορές πήγες να κάνεις ντρίπλα και τα θαλάσσωσες!». Για σας τώρα στο γήπεδο, προπονητής, συμπαίκτες, διοίκηση, άλλοι γονείς, είναι όλοι εχθροί, που θέλουν το κακό μου! Με κάνετε να ντρέπομαι, να μην ξέρω που να κρυφτώ, όταν συνεχώς προσβάλετε με ακατανόμαστες εκφράσεις και ουρλιαχτά τους διαιτητές, τους προπονητές, τους παίκτες, τους άλλους γονείς…
Σας παρακαλώ, πείτε μου τι έχει συμβεί και έχετε αλλάξει τόσο; Πού είναι η παλιά συμπεριφορά σας; Που είναι τα χαμόγελα, τα χειροκροτήματα, η στήριξη και η ενθάρρυνση που παρείχατε σε μένα και στην ομάδα μου; Ποιός τελικά παίζει ΕΣΕΙΣ ή ΕΓΩ; Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; εγώ ή εσείς; παίζω για μένα ή για σας; Έρχεστε στο γήπεδο για διασκέδαση, για να με υποστηρίξετε και να περάσετε ευχάριστα το χρόνο σας ή για να εκτονώσετε παλιά απωθημένα σας! Πώς βλέπετε το παιδικό ποδόσφαιρο, ως εργαλείο μάθησης, χαράς, διασκέδασης, δικής μου ή ως μελλοντική προσωπική σας επένδυση;
Γιατί με αντιμετωπίζετε σαν ενήλικα επαγγελματία παίκτη και όχι ως παιδί; Γιατί βλέπετε και αντιμετωπίζετε το ποδόσφαιρο αποκλειστικά σαν το μελλοντικό μου επάγγελμα;
Χωρίς να είστε οι ειδικοί του ποδοσφαίρου λειτουργείτε σαν μεγάλοι προπονητές και μου επαναλαμβάνετε συνέχεια σε έντονο και επιτακτικό ύφος, ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι συμπαίκτες μου δεν αξίζουν τίποτα μπροστά μου, ότι αν θέλω να παίξω σε μεγάλη ομάδα, όπως όλοι έτσι και εγώ, πρέπει να ενδιαφέρομαι μόνο για τον εαυτό μου και να μη δίνω δεκάρα για τους άλλους συμπαίκτες μου, λες και το ποδόσφαιρο είναι ατομικό άθλημα! Για ότι δε σας αρέσει φταίνε όλοι οι άλλοι, αντιμετωπίζετε τον προπονητή μου σαν τον κύριο υπεύθυνο για κάθε αρνητικό αποτέλεσμα της ομάδας, για τις αλλαγές που κάνει και τον περιμένετε στην γωνία να τον κριτικάρετε υποτιμητικά, να τον αποδοκιμάσετε, να τον μειώσετε με διάφορους τρόπους, σαν να είστε επαγγελματίες αθλητικοί αναλυτές!
ΜΠΑΜΠΑ, ΜΑΜΑ,
Θέλω να σας το φωνάξω δυνατά και να το καταλάβετε ότι αυτός ο προπονητής που αποδοκιμάζετε και τον αποκαλείτε αδαή και άσχετο, είναι το σημείο αναφοράς για μένα, είναι το πρότυπό μου, ο δάσκαλος μου, ο φίλος μου, ο συμπαίκτης μου. Είναι αυτός που σε αντίθεση με σας, μας παρακινεί να χαιρόμαστε την προπόνηση και όταν κάνουμε λάθη ή χάνουμε στο αγώναμας λέει να μη στενοχωριόμαστε, άλλα παίζοντας να απολαμβάνουμε τις στιγμές μαθαίνοντας, δημιουργώντας,εξασφαλίζοντας έτσιο ίδιος για μας ένα ευχάριστο και ασφαλές περιβάλλον. Επίσης αυτός ο προπονητής μας έμαθε να σεβόμαστε τους συμπαίκτες μας και τους αντιπάλους, να συνεργαζόμαστε, να αλληλοβοηθιόμαστε και να θεωρούμε την ομάδα οικογένεια μας!
Μέσα σε αυτό το οικογενειακό κλίμα της ομάδας έχω κάνει νέους φίλους που εσείς τους υποτιμάτε, τους λοιδορείτε και τους αντιπαθείτε! Συγκεκριμένα σας υπενθυμίζω, το παιδί που μπήκε στη θέση μου τις προάλλες και ο άλλος που έβαλε τα δύο γκολ της ομάδας ……σίγουρα τους θυμάστε; Ναι!ο Λεωνίδας και ο Τάσος που μετά τον αγώνα τους βάλατε στο στόχαστρο και συνεχώς μου τονίζατε υποτιμητικά ότι ο μεν Λεωνίδαςτο «ξυλάγγουρο» δεν αξίζει να παίζει στην ομάδα, ότι είναι «παλτό» και ότι δεν κάνει ούτε για «παγκίτης», ο δε Τάσος είναι άτεχνος - «μυρωδιάς» και τα δύο γκολ τα έβαλε τυχαία. Μπαμπά και Μαμά αυτά τα παιδιά ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ και ο ΤΑΣΟΣ είναι ο νέοι φίλοι μου!Οι καλοί συμπαίκτες μου, ένας από τους βασικούς λόγους που πηγαίνω στην προπόνηση και δεν εγκατέλειψα ακόμη την ακαδημία! Μαζί τους αισθάνομαι ωραία, διασκεδάζουμε, λέμε αστεία, κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Είναι τα παιδιά που ήθελα αυτές τις ημέρες να τους καλέσω στο σπίτι μας. Πείτε μου τώρα με τι ψυχολογία θα τους αντικρύσω τη Δευτέρα στην προπόνηση;
Η επιτιμητική κριτική σας για την ποδοσφαιρική μου απόδοση και η πιεστική συμπεριφορά σας με κάνει να τρέμω στην ιδέα, ότι μπορεί να μη φανώ αντάξιος των υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών σας.
Άραγε αναρωτηθήκατε ποτέ, μήπως οι απαιτήσεις που έχετε από μένα είναι υπερβολικές και εάν έχω τελικά τα αναγκαία προσόντα για να σας αποφέρω τα οφέλη που προσδοκάτε από μια παχυλή μεταγραφή;
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΓΟΝΕΙΣ,
Μέσα απ΄ την καρδιά μου σας παρακαλώ να σταματήσετε να με αγχώνετε τόσο και να με αφήσετε να παίζω ελεύθερα το άθλημα που αγαπώ.
Το μόνο που θέλω από σας είναι να με ενθαρρύνετε και να με υποστηρίζετε όπως παλιά, να είστε δίπλα μου σε κάθε καλή και κακή στιγμή και να μου κρατάτε το χέρι, βοηθώντας με να φθάσω μέχρι εκεί που μπορώ!
Ένας νεαρός ποδοσφαιριστής μέλος μιας Ελληνικής ακαδημίας ποδοσφαίρου.
Φράγκος Νίκος Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
M.Sc. προπονητής ποδοσφαίρου
Συνεργάτης ΕΠΣ Μακεδονίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου