Βέβαια, ποιος την έχασε, να τη βρουν αυτοί; Οι υπουργοί και πρώην πρωθυπουργοί τους που είναι μπλεγμένοι σε σκανδαλάρες, που δεν είναι σκανδαλάρες αλλά σκευωρίες; Τα μέλη τους, που έχουν γίνει τσέοι σε πρώην δημόσιες εταιρείες, φεουδάρχες σε πρώην δημόσιες εκτάσεις, κοτζαμπάσηδες σε πρώην δημόσιο πλούτο, προεστοί αυτάρεσκοι και πλουμιστοί δυσάρεστοι; Ή μήπως οι υποστηρικτές και ψηφοφόροι τους, αρκετοί από τους οποίους, ναι, είναι άνεργοι. Ναι, δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ. Ναι, δεν φτάνει ο μισθός για να βγάλουν τον μήνα. Ναι μεν, αλλά... Ετσι είναι, βλέπεις.
Αυτό το «ναι μεν, αλλά» τούς το δίνω. Το έχουν πετύχει. Ηταν λάθος και έγινε πράξη! Ξέρουν να κάνουν τα λάθη πράξη. Εχουν «δεξιότητες», όπως είπε ο Μητσοτάρχας. Οχι όπως οι άνεργοι, που δεν έχουν καμία. Γι’ αυτό θα καταργήσει και τον ΟΑΕΔ - γιατί είναι τίγκα στους αδέξιους. Θα τον πει: «Δουλειές ξανά!». Εντάξει, ξέχασε να βάλει το «ποτέ» στη μέση. Τη μια λεξούλα που δεν είπε θα κάνουμε τώρα ζήτημα;
Εδώ ο άλλος είπε όχι μία, μα καμία! Μούγκα ο κύριος!
Λάζαρο τον έλεγαν. Αλλά και Δίκαιο (ιδέα δεν έχω γιατί) και Τετραήμερο. Για τριήμερο εορτασμό, ξέρω. Για πενταήμερη εκδρομή, ξέρω. Για τετραήμερο, δεν ήξερα. Του ’μεινε, λέει, από τότε που ’τανε νεκρός -πτώμα, κόκαλο, «έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες»- για τέσσερις μέρες. Οσο για τον Αλλο; Αφαντος! «Βρε καλέ μου έλα, ο φίλος σου πεθαίνει!» του ’χε μηνύσει η Μάρθα - τίποτα Αυτός. «Βρε, τόσες φορές έμεινες, έφαγες και μπαστακώθηκες στο σπίτι μας. Ελα να σώσεις τον Λάζαρο, μπας και βγάλεις την υποχρέωση», έλεγε η Μαρία - χαμπάρι Δαύτος. Βλέπεις ο Λάζαρος, φίλος του Ιησού ήταν. Μαζί παίζαν πεντόβολα, μαζί στις μπαρότσαρκες, μαζί στους ναούς και στις χωράφες. Οσο για τις αδερφές του, στα μάτια τον κοιτούσανε τον Υψιστο. Τι με μύρο τού άλειβαν τα πόδια, τι με τα μαλλιά τους τού τα σκούπιζαν. Αλλά, βλέπεις, ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Πρώτος διδάξας, ο «δεύρο έξω»!
Με τα πολλά, έφτασε στη Βηθανία ο Χριστούλης. Κάτι κυπρίνους που είχε φάει στο σπίτι του Λαζάρου θυμήθηκε και ξερογλείφτηκε, κάτι οίνους που ευφραίνουν καρδίαν ανακάλεσε στη μνήμη και ξεροκατάπιε, κάτι τις περιποιήσεις των κοριτσιών που στα μάτια τον κοιτούσαν ξανάζησε και ντράπηκε... Ε, με τα πολλά, είπε επιτέλους το δεύρο το έξω. Και βγήκε ο Λαζαρέτος!... ισχνός, με κάτι σάβανα και κουρέλια να τους κρέμονται, είχε πάρει και να ψιλομυρίζει, κάπως ψιλοκούτσαινε, γενικά ψιλοπτωμάτιζε. Ωστόσο, με τούτα και με κείνα, ακόμα τριάντα χρόνια έζησε. Και κιχ δεν έβγαλε!
Μα να μη βρεθεί ένας χριστιανός να τον ρωτήσει «Πες μας, Λάζαρε, τι είδες ’κεί στον Αδη που επήγες!»; Κανένας;
Κάπως έτσι ξεκίνησε το «ναι μεν, αλλά»: ναι μεν ήρθε ο Ιησούλης κι ανεστήθη ο Λαζαρούλης, αλλά μία ερώτηση για το πώς πέρασε το τετραήμερο στον Αδη κανείς δεν του ’καμε! Γιατί άραγε;...
Αν την κάναμε, ίσως (ίσως λέω), κάτι να μαθαίναμε. Και τότε, ίσως (ίσως ξαναλέω), να μην μπορούσε να στεριώσει τόσο εύκολα ο φόβος μέσα μας. Γιατί τότε, καθόλου ίσως όμως, καμία θρησκεία, κανένα κόμμα και καμία εξουσία δεν θα μαγάριζε τις ζωές μας. Και τότε... δίχως μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μας, κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας, με μια τραχιά κραυγή θα κατακεραυνώναμε τον κόσμο.
(Ο Μαγιακόφσκι τα ’πε τούτα τα ωραία. Κι αυτοκτόνησε. Απρίλης του ’30 ήταν. Δεν είχε τις κατάλληλες γνωριμίες και κανείς δεν τον ανέστησε..)
Νόρα Ράλλη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου