Αν προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει την απόφαση του Βλαντίμιρ Πούτιν να επιτεθεί στην Ουκρανία, χωρίς να ανατρέξει στο πρόσφατο παρελθόν είναι πολύ πιθανό να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο Ρώσος πρόεδρος είναι ένας τρελός και αιμοσταγής δικτάτορας, ότι εκπληρώνει κάποια προφητεία του Αγίου Παϊσίου και θα καταλήξει σε πόλεμο με την Τουρκία αποδίδοντας στην Ελλάδα την Κωνσταντινούπολη ή όπως έγραψε η Daily Mail είναι ευέξαπτος λόγω long covid.
Αν όμως θέλει να είναι στοιχειωδώς σοβαρός πρέπει να ανατρέξει, αν όχι στα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τουλάχιστον στα 30 που έχουν μεσολαβήσει από τις ανατροπές στην ανατολική Ευρώπη. Και αυτό γιατί δεν γίνεται να φλυαρείς πάνω στο αποτέλεσμα μιας πολιτικής τριακονταετίας μιλώντας μόνο γι’ αυτό, σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα. Θα ήταν σαν να πετά κανείς τα σκουπίδια του επί μια τριακονταετία στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας και έπειτα να αναρωτιέται από πού έρχεται η μυρωδιά.
Το ΝΑΤΟ ήταν ήσυχο όσο υπήρχε ΕΣΣΔ
Το ΝΑΤΟ σαν στρατιωτική ευρω – ατλαντική συμμαχία υπάρχει από το μακρινό 1949. Δημιουργήθηκε σαν αντίπαλο δέος στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο που έξι χρόνια αργότερα σχημάτισε και εκείνο με τη σειρά του το Σύμφωνο της Βαρσοβίας μια επίσης στρατιωτική συμμαχία των σοσιαλιστικών χωρών. Το τελευταίο όμως άρχισε να φυλλοροεί από τη δεκαετία του ’60 κιόλας και διαλύθηκε και επίσημα το 1991. Ο σοσιαλισμός για τον οποίο ανησυχούσαν οι χώρες που σχημάτισαν το ΝΑΤΟ σταμάτησε να υφίσταται, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Όμως το ΝΑΤΟ παρέμεινε εκεί. Για την ακρίβεια όχι απλά παρέμεινε αλλά άρχισε και να επεκτείνεται. Αλήθεια, έναντι ποιου εχθρού;
Το 1991 το ΝΑΤΟ μετρά ήδη 42 χρόνια ζωής. Πόσες στρατιωτικές επεμβάσεις έχει μέχρι τότε; Απολύτως καμία. Με το που το αντίπαλο δέος όμως παύει πλέον να υφίσταται, αρχίζει το… πάρτι. Ιράκ, Κουβέιτ, Βοσνία, Κόσοβο, Αφγανιστάν και ξανά Ιράκ, Λιβύη… Οξύμωρο; Μάλλον όχι. Ενάντια σε ποιον αντίπαλο στρέφεται ποια το ΝΑΤΟ; Και γιατί επεκτείνεται; Η ίδια η -καπιταλιστική πλέον Ρωσία – όπως έχουν αποκαλύψει τόσο ο άλλοτε γραμματέας του ΝΑΤΟ, Ρόμπερτσον, όσο και ο ίδιος ο Πούτιν στο πρόσφατο διάγγελμά του για την εισβολή στην Ουκρανία, ήθελε να μπει στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ όμως την αγνόησε. Είπαμε «κράτα τον φίλο σου κοντά και τον εχθρό σου κοντύτερα», αλλά όχι κι έτσι.
Ενάντια σε ποιον επεκτείνεται το ΝΑΤΟ;
Και το ΝΑΤΟ άρχισε να επεκτείνεται. Αρχικά απορροφώντας χώρες που παλιότερα βρίσκονταν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και έπειτα φτάνοντας στα σύνορα της Ρωσίας. «Νομίζω ότι είναι η αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου. Νομίζω ότι οι Ρώσοι σταδιακά θα αντιδράσουν και θα επηρεάσει τις πολιτικές τους. Νομίζω ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι ένα τραγικό λάθος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος. Κανείς δεν απειλούσε κανέναν». Δεν είναι λόγια κάποιου φιλορώσου αλλά του Τζορτζ Κίναν, εμβληματικού Αμερικανού διπλωμάτη, πρέσβη των ΗΠΑ στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν και αρχιτέκτονα της «πολιτικής του κατευνασμού».
Κι όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς με στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής δεν πρόκειται για μια δήλωση που έγινε χθες αλλά το μακρινό 1998, στους New York. Το ΝΑΤΟ, δεν έφτασε στα σύνορα της Ρωσίας σήμερα, αλλά πριν 20 χρόνια, όταν έκανε μέλη του τρεις χώρες της Βαλτικής που συνορεύουν με τη Ρωσία. Έτσι αμερικανονατοϊκοί πύραυλοι θα μπορούσαν πλέον να βρίσκονται σε απόσταση βολής από τη Μόσχα. Το τελευταίο παράπονο σε… φιλικό κλίμα από τον Πούτιν στους Δυτικούς, έγινε το 2007 στο ετήσιο Συνέδριο του Μονάχου για την Ασφάλεια: «Το ΝΑΤΟ έφτασε την εμπροσθοφυλακή του στα σύνορά μας» παραπονέθηκε ο Ρώσος πρόεδρος. Και συμπλήρωσε «Η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι μια σοβαρή πρόκληση που μειώνει το επίπεδο της μεταξύ μας εμπιστοσύνης. Και έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε. Ενάντια σε ποιον επεκτείνεστε; Και τι έγιναν οι διαβεβαιώσεις που μας έδιναν οι δυτικοί μας εταίροι μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας;».
Η στροφή του Πούτιν από τα παράπονα στη δράση
Έπειτα ο Πούτιν άφησε τα παράπονα προς τους Δυτικούς και άρχισε να παίρνει πιο δραστικά μέτρα. Το 2008 η Γεωργία ζητά να μπει στο ΝΑΤΟ και τα «καμπανάκια» της περικύκλωσης βαράνε και πάλι στη Ρωσία. Μια ανόητη πρόκληση της φιλοδυτικής κυβέρνησης του Σαακασβίλι που προσπαθεί να επαναπροσαρτήσει τη Νέα Οσετία θα αποβεί μοιραία. Ο Πούτιν βρίσκει την ευκαιρία να καταστρέψει τον γεωργιανό στρατό και να εξαναγκάσει την κυβέρνηση της Τιφλίδας σε παράδοση. Σας θυμίζει κάτι;
Το 2014 οι ΗΠΑ καλωσόρισαν, αν δεν ενορχήστρωσαν το πραξικόπημα στην Ουκρανία, η οποία από καιρό είχε ζητήσει τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ. Ακολούθησε η απόσχιση της Κριμαίας και έπειτα εκείνη του Ντονμπάς.
Δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε τι θα έκανε σε μια αντίστοιχη περίπτωση η έτερη υπερδύναμη. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε ήδη. Υπάρχει η πυραυλική κρίση του 1962. Όταν οι αμερικανοί ισχυρίστηκαν ότι φωτογράφισαν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές που μετέφεραν οι Σοβιετικοί στην Κούβα, όπως δηλαδή είχαν κάνει οι ίδιοι σε Βρετανία, Ιταλία και Τουρκία αλλά δεν το ανέχτηκαν και απείλησαν με πυρηνικό πόλεμο.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την εισβολή
Τίποτα όμως, ούτε τα 30 χρόνια της επιθετικής περικύκλωσής της από το ΝΑΤΟ, ούτε η δήθεν ευαισθησία του Πούτιν για τα ναζιστικά τάγματα, λες και δεν είναι ο ίδιος που αβαντάρει με ποικίλους τρόπους κάθε σκοταδιστικό κίνημα στην Ευρώπη, ούτε ακόμα και ο βαρύς φόρος αίματος που έχουν πληρώσει οι αποσχισμένες περιοχές της Ουκρανίας δικαιολογεί μια βάρβαρη ρωσική επέμβαση στο έδαφος της Ουκρανίας.
Πολύ περισσότερο βέβαια δεν δικαιολογούνται οι φρούδες ελπίδες της ελληνικής κυβέρνησης που έσπευσε να στείλει όπλα στην Ουκρανία, για κάποια ανταλλάγματα που η ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν πρόκειται να έρθουν. Μια ζωή αυτοφωράκιας και μπροστάρης του ΝΑΤΟ υπήρξε η χώρα διατηρώντας μάλιστα και την πρωτιά σε αμυντικές δαπάνες ανάμεσα σε χώρες – μέλη του Συμφώνου. Για το πώς πήγε αυτό, μπορεί κανείς να ρωτήσει από την Κύπρο μέχρι τα Ίμια και να πάρει την ίδια ακριβώς απάντηση.
Του Αντώνη Αναστασόπουλου
Πηγή: dikaiologitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου