Όσον αφορά το πρώτο, εισαγγελέας δεν είμαι, ούτε θα τον παραστήσω. Ο Πολάκης είπε ότι εννοούσε κράνος. Να πω την αμαρτία μου, πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο. Ίσως, ο τέως υπουργός να ξέρει κάτι παραπάνω. Άλλωστε, έχει λάβει εκπαίδευση και στ’ αντάρτικο πόλης, σύμφωνα με παλαιότερη δήλωσή του. Τώρα, σ’ ό, τι αφορά τον Αθανασίου, τι να πεις; Η παράταξη που εκπροσωπεί, ανέκαθεν επεδείκνυε… σεβασμό στη βουλή. Από τότε που ο Καλογιάννης έπαιρνε την κάλπη κι έφευγε από την ολομέλεια. Αδιευκρίνιστο πώς δεν τον είχαν μιμηθεί ακόμη τα γαλάζια παλικάρια. Αδιευκρίνιστο… Όπως κάθε τι που αφορά τον πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας.
Είστε όλοι Μένιος
Ωστόσο, ξεκάθαρη είναι η σχέση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τον υπόδικο Μένιο Φουρθιώτη. Κι ας κάνει ο πρωθυπουργός πως δεν τον γνωρίζει. Απευθείας συνομιλίες με το νούμερο δύο της κυβέρνησης, υποδείξεις για το τι θα λέει στις εκπομπές του· κανονικό αλισβερίσι με τον πρώην μάνατζερ της Τζούλιας, την ώρα που τα περιστέρια στον κήπο του Μεγάρου Μαξίμου σφύριζαν αδιάφορα.
Κι όμως, ο Μένιος είναι η μόνη σταθερά στους εξουσιαστικούς αρμούς αυτής της βαλκανικής μπανανίας. Γιατί χορεύει στο ταψί τους σοβαροφανείς γελωτοποιούς του υπουργικού συμβουλίου, βάζοντας τη φήμη τους (για υπόληψη, ούτε λόγος) στο νταβά των δικών του συμφερόντων. Όπως ακριβώς κάνουν με τη ζωή σου, φίλε αναγνώστη, και οι πολιτικοί συνομιλητές του. Μόνο που ο Μένιος το κάνει με “σκρίνσοτ”, ενώ οι μέχρι πρότινος φίλοι του, μέσα από τους θεσμούς του κράτους.
Αλήθεια, τι άλλο, πέρα από χυδαίο νταβατζιλίκι είναι η υποβάθμιση των ζωών μας καθημερινά, μέσα από νόμους και διατάγματα; Είναι ή δεν είναι βία, μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων να ‘χει εμπεδώσει την κρίση και τη λιτότητα ως παγιωμένη κατάσταση; Η γαλούχηση τόσων ανθρώπων σε έναν βίο με λιγότερες επιλογές απ’ ό, τι οι γονείς τους, αποτελεί ή όχι ευθεία παραβίαση του δικαιώματος σε μια αξιοπρεπή διαβίωση με ασφάλεια και ευεξία; Η καθεστωτική θεωρία που θέλει τη θέρμανση ως συνώνυμο της πολυτέλειας και την οικονομία στο ρεύμα ως αρετή, είναι σύμφωνη ή κόντρα την αυξανόμενη μεγέθυνση του παραγόμενου πλούτου και την τεχνολογική εξέλιξη;
Βέβαια, όταν θεωρείς ότι η χώρα σού ανήκει και μπορείς να αξιοποιείς τα ασημικά της κατά το δοκούν, σ’ αυτούς που τα δουλεύουν θα κωλώσεις;
Πάρτε για παράδειγμα το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου τον περασμένο Δεκέμβριο (Αριθμ. ΦΕΚ: 237 Α’ / 2.12.22) και έφερε τον τίτλο: “Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσεις”. Βάσει αυτού, η κυβέρνηση παραχωρεί στον φορέα της στρατηγικής επένδυσης τη χρήση του αιγιαλού, της παραλίας ή συνεχόμενου παρακείμενου θαλάσσιου χώρου ή του πυθμένα, αν αυτός το ζητήσει. Μόνη δέσμευση για την έγκριση αυτής της απόφασης είναι να “έχει προηγηθεί η κατά το δυνατόν ευρύτερη δημόσια διαβούλευση σχετικά με τους όρους παραχώρησης με ελάχιστη χρονική διάρκεια τις επτά ημέρες”.(περισσότερα, εδώ: hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35)
Τώρα, θα πεταχτεί το κάποιο “τζημεροειδές” και θα μου πει: Τι θέλετε ρε Βιετκόνγκ, δεν θέλετε να έρθουν οι επενδύσεις, να ‘χει δουλειά ο κόσμος;
Θέλουμε δουλειά για τον κόσμο. Αλλά, θέλουμε κι ένα περιβάλλον που θα μπορούμε να χαρούμε την ομορφιά της φύσης με τα παιδιά μας. Το ξέρω, δύσκολη εξίσωση για τους ηγήτορες της δημοκρατίας του μπακλαβά, αλλά αυτοί καμώνονται τους άριστους…
Η ισορροπία στη φύση είναι μια μακροχρόνια διαδικασία. Η διαμόρφωση της παράκτιας ζώνης καθορίζεται από παράγοντες όπως ο προσπίπτων κυματισμός, η ροή μέσω των ποταμών και των βροχοπτώσεων, καθώς και η λιθολογική της σύσταση. Όσο δύσκολα, λοιπόν, χτίζεται αυτή η ισορροπία, τόσο εύκολα γκρεμίζεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Όπως έχει επισημάνει παλαιότερα ο καθηγητής Γ. Χρόνης, τ. Δ/ντης του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών: “ο ρόλος της ανθρώπινης παρέμβασης στην ακτογραμμή είναι καθοριστικός για να- την- αλλάξει σε διάστημα που κανείς δεν μπορεί να συλλάβει”. Πρόκειται για στοιχειώδη συνθήκη που όμως “σε ένα μεγάλο βαθμό των ελληνικών ακτογραμμών έχουν ασελγήσει δεκάδες διπλωματούχοι μηχανικοί ακόμη και καθηγητές λιμενολόγοι”. prasinoi.gr/envscan90/
Η κυβέρνηση, πιστή στον μονόδρομο της ανάπτυξης για λίγους, χωρίς όρους, βλέπει μόνο “οικονομική μεγέθη” και “νέα κεφαλαιουχικά κίνητρα”. Όμως, οι άνθρωποι του πεδίου έχουν διαφορετική γνώμη, καθώς η μετατόπιση του αιγιαλού (χερσαία παραλία) προς το υδρογραφικό μηδέν της ακτογραμμής θα έχει βαθύτερες συνέπειες για την παραλία, με αποτέλεσμα τη διατάραξη της υδροδυναμικής ισορροπίας. Σ’ ό, τι αφορά δε τη δημιουργία ακόμη και προσχώσεων, εκτός του αντιβαίνει τη Συνθήκη της Βαρκελώνης σχετικά με το “dapping” στη θάλασσα, είναι τελείως αόριστη, γεγονός που αποδεικνύει την επιστημονική ανεπάρκεια του συντάκτη, μα και την επικινδυνότητα της νομοθεσίας, επισημαίνουν και πάλι οι επιστήμονες.
Κάτω από τις τζίφρες τους υπάρχει παραλία
Το σχέδιο νόμου του υπουργείου Ανάπτυξης δίνει τη χαριστική βολή στον μακροχρόνιο βιασμό των ακτών της χώρας. Κάνει όμως και κάτι ακόμη, πιο ριζικό, πιο αντικοινωνικό κι εν τέλει πιο επικίνδυνο: Ενταφιάζει την αντιμετώπιση του αιγιαλού, της παραλίας και της θάλασσας ως οικοσυστήματα και κοινόχρηστα δημόσια αγαθά.
Ως εκ τούτου, μέσα στο λουδοβίκειο παλάτι του μητσοτακισμού, η διεθνής νομολογία δεν αποτελεί παρά ενοχλητική υποσημείωση στα σχέδια των “εμείς είμαστε το κράτος”. Μια υποσημείωση που εύκολα παρακάμπτεται. Τι κι αν το Άρθρο 24 του Συντάγματος, η αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης και η διεθνής και ενωσιακή νομοθεσία ( αρχές ολοκληρωμένης διαχείρισης της παράκτιας ζώνης) αντίκειται στη λογική του σημερινού νομοθέτη που θεωρεί παράκτια ζώνη, τον αιγιαλό, ακόμη και τον θαλάσσιο χώρο ως ιδιωτική περιουσία; Τι κι αν απέναντι στον χαρακτηρισμό του φυσικού πλούτου της χώρας ως αποκλειστικό τσιφλίκι “επενδυτών” αγνώστου προέλευσης, παρατάσσονται και οι Αρχές της Θαλάσσιας Στρατηγικής και του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, μα και η Σύμβαση της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου, ακόμη κι η νομολογία του ΣτΕ;
Από εδώ και πέρα, οι πολίτες θα βλέπουν την παραλία με το κιάλι. Λαϊκίζω; Μάλλον όχι. Άλλωστε δεν είναι η στήλη που προσφέρει την παράκτια ζώνη προς πάσα χρήση, ανάλογα με το “μπίζνες πλαν” των φραγκάτων ευεργετημένων της. Δεν είναι η στήλη που δίνει το δικαίωμα στον επενδυτή να απαγορεύει τη χρήση των ακτών και των θαλασσών από τρίτους, διακωμωδώντας το Σύνταγμα, την ενωσιακή νομοθεσία και την πάγια νομολογία του ΣτΕ.
Η στήλη, απλώς, σχολιάζει. Κι μετά λύπης της βλέπει τις θάλασσες και τις χρυσαφένιας παραλίες της χώρας να μετατρέπονται σε οικόπεδα ιδιωτικής χρήσης διατεθειμένα στον νταβά των “εκλεκτών” της αγοράς. Βλέπετε, το νταβατζιλίκι δεν αφορά μόνο την επικοινωνιακή αψιμαχία των δύο μεγάλων κομμάτων. Αφορά κυρίως τις ζωές μας.
Δημήτρης Κούλαλης
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου