«Σε μια κοινωνία που είναι δομημένη λάθος, ο οίκτος δεν έχει κανένα αποτέλεσμα»
(Φρήντριχ Ντύρενματ)
Aς προσπαθήσουμε για λίγο να σταθούμε στο πρόσφατο φαινόμενο των σημαντικών προβλημάτων που έφερε η κακοκαιρία με το όνομα Ελπίδα δίχως πολιτικούς επηρεασμούς και φίλτρα. Η εικόνα της Αττικής Οδού -φερ΄ειπείν- συνιστά το απόλυτο φιάσκο: ταυτόχρονο και «συντονισμένο» κρεσέντο απρονοησίας, αδιαφορίας, ανοησίας, έλλειψης συντονισμού, φτηνών δικαιολογιών, πολλαπλών αδρανειών, αναποτελεσματικότητας και επικινδυνότητας.
Δεν αναδύονται λίγα πράγματα αυτές τις μέρες... Είναι η νοοτροπία που έχουν κάποιοι που προκαλεί τρόμο για τα μελλούμενα, εξίσου στον ίδιο σημαντικό βαθμό με την απέχθεια για τα προηγούμενα... Προτιμούν, λοιπόν, να ψελλίζουν ανερμάτιστα λόγια, να ψάχνουν αποδιοπομπαίους τράγους παραδίδοντας στη δημόσια επικρισία ακόμα και «δικούς τους», μετατρέποντας το ειδικό σε γενικό και το ψευδές σε αληθινό, παρά να προνοούν, να προστατεύουν τους ανθρώπους, να κάνουν σωστή δουλειά που θα τους αναγνωρίζεται από όλους και θα τους πιστώνεται από πολλούς...
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δείγματα που δεν επιτρέπουν πια μία στείρα αντιπολιτευτική εκμετάλλευση εναντίον κάποιας κυβέρνησης που δεν συμπαθούμε, αλλά μας υποχρεώνουν όλους σε μια διαφορετική ρότα πριν να είναι αργά...
Ακόμα και αρκετές μέρες μετά τις χιονοκαταιγίδες της περασμένης Δευτέρας υπάρχουν κάποιοι θεσμικοί που δεν έκαναν τίποτα, π.χ. να καθαρίσουν από το (όντως πολύ) χιόνι πεζοδρόμια και κάθετα σε μεγάλους δρόμους στενά... Διασχίζοντας εγώ προσωπικά πασίγνωστη κεντρική αρτηρία που συνδέει το κέντρο της Αθήνας με τα βόρεια προάστια διαπίστωσα πως π.χ. καθαρισμούς έκαναν κυρίως μόνο όσοι έκριναν απαραίτητο κάτι τέτοιο, δηλαδή οι μαγαζάτορες μπροστά από τα μαγαζιά τους και αρκετοί ιδιώτες έξω από τα σπίτια τους...
Ελπίζω κάποιοι δήμοι να στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και για να μην είμαι άδικος κάτι σχετικό άκουσα για ορισμένους από αυτούς. Για άλλους; Εμπιστεύομαι τις αισθήσεις και την κρίση μου, όπως και τις μαρτυρίες πλήθους απλών ανθρώπων: δεν έκαναν σχεδόν τίποτα πέρα από τα απολύτως βασικά, δηλαδή εκείνα που θα εξυπηρετούσαν τις δικές τους μετακινήσεις και το «να μην τους πάρει στο κυνήγι» ο κόσμος... Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Στην ουσία και η συγκεκριμένη κρίση (γιατί πρόκειται για κρίση...) αποδεικνύει περίτρανα πως στη σύγχρονη νεοελληνική άρχουσα ελίτ επικρατούν δύο στοιχεία: η εμφανέστατη απειρία ουσιαστικής διαχείρισης κρίσεων και η παντελής αδιαφορία επιτέλεσης κοινωνικού έργου. Σα να μην υπάρχει τριβή με τα πραγματικά προβλήματα, παρά μόνο πρόζα και προβολή του απλοϊκού και του εύπεπτου. Το να δίνεις εντολές είναι εύκολο, αλλά σίγουρα είναι και πιο εύκολο από το να είναι αυτές αποτελεσματικές...
Μαθημένοι οι σύγχρονοι κρατούντες στις ανέσεις της μεταμοντέρνας ζωής και στην ατομική καλοπέραση των διάχυτων μεγαλοαστικών και μεσοαστικών life style έχουν μάλλον χάσει την επαφή με τον «άχαρο» (στα μυαλά τους...) πρακτικισμό της καθημερινής ζωής. Κουράζουν πολύ το μυαλό τους στο επικοινωνιακό και στο διανοητικό, φθείροντας το λειτουργικό και το νοητικό...
Οι καιροί μας δείχνουν ξεκάθαρα και κάτι άλλο. Τα εξαντλημένα όρια του ιδιωτικού τομέα στην επίλυση προβλημάτων. Το ιδιωτικό που (επι)ζητάει το κέρδος και μόνο, «αντιλαμβάνεται» πολλά απαραίτητα πράγματα ως κόστος, απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που τα «(παρα)έχουν τα φράγκα», σνομπάρει ανθρώπους, περιφρονεί βασικές ανάγκες τους, στήνει το πρόσφορο έδαφος για καταστροφές, αδικίες και προβλήματα. Στην ουσία αυτοσαμποτάρει τη δική του ευδοκίμηση σε μάκρος χρόνου, αλλά μέχρι να την πατήσει το ίδιο το ιδιωτικό οριστικά, η κοινωνία μετράει τις δικές της πληγές, που κάθε άλλο παρά αμελητέες είναι...
Μου αρέσει να ψάχνω τις επιχειρηματολογίες και τον τρόπο σκέψης των άλλων. Καταλαβαίνω πως τα ατομικά κίνητρα είναι σημαντική παράμετρος που κινητοποιεί τους περισσότερους ανθρώπους. Γνωρίζω πως η φιλοδοξία, οι στόχοι, το όφελος, το επιχειρείν, είναι απαραίτητα καύσιμα για να πάρει μπρος η κοινωνική μηχανή, αλλά δεν πρέπει αυτά να συγχέονται με την απληστία, τη «μονοπωλιακή αποκλειστικότητα» της στυγνής ταξικής μεροληψίας και την ευρύτερη διαβολή των ανθρώπινων ηθών...
Βασική ανθρώπινη επιδίωξη θα πρέπει να είναι η ύπαρξη και η περαιτέρω διασφάλιση της κοινωνικής ισορροπίας. Όταν ο ιδιωτικός τομέας αδυνατεί να ενδιαφερθεί και να λύσει ανθρώπινα προβλήματα, τότε πρέπει να παραμερίζεται. Ζούμε σε μία εποχή που φαίνονται ξεκάθαρα κάποιες διλημματικού περιεχομένου «προσταγές»: ή με τους λίγους ή με τους πολλούς. Κάθε αδράνεια, κάθε ίση απόσταση, κάθε επιλεκτικότητα προς την πρώτη πλευρά, «βλάπτει σοβαρά την υγεία»...
Παίρνουμε, λοιπόν, ξεκάθαρη θέση υπέρ των πολλών και ψάχνουμε τις πολυμορφίες των κινήσεών μας για την αταλάντευτη δέσμευση στην εξυπηρέτηση-δικαίωση των σύγχρονων κοινωνικών-λαϊκών αιτημάτων. Γιατί αυτό υπαγορεύουν οι συνειδήσεις, η ανθρωπιά και η ηθική μας υπόσταση. Πριν μας αφανίσουν, τους βάζουμε στην άκρη...
Η σημερινή κυβερνητική τάξη πραγμάτων είναι για πολλούς μία μπερδεμένη σέχτα εξυπηρέτησης ολιγαρχικής υφής συμφερόντων, από την οποία απουσιάζουν η απτή κοινωνική εξυπνάδα, η παραδοσιακή αστική μεγαλοπρέπεια, η φιλελεύθερη φινέτσα, η κιμπάρικη τεχνοτροπία των ανθρώπων που δίνουν λύσεις σε προβλήματα, η ντόμπρα ρήξη με κάθε φανατισμό και κάθε φτηνή ιδιοτέλεια.
Στην Ελλάδα μάλλον «έχουμε την τύχη» να έρθουμε σε άμεση επαφή με ένα σύγχρονο ορισμό της έννοιας του «λούμπεν νεοφιλελευθερισμού», που τρέχει να προλάβει, αλλά έρχεται δεύτερος παρότι τρέχει μόνος του... Η αστική τάξη της χώρας χρειάζεται άμεσο reset, θαρρώ, αλλά τέλος πάντων δεν ανήκω σε αυτήν, άρα δεν μου πέφτει περαιτέρω λόγος...
O χιονιάς του Ιανουαρίου του 2022 έρχεται να προστεθεί στις πυρκαγιές του Αυγούστου του 2021 φέρνοντας στο προσκήνιο βασικά βαριά συμπεράσματα: την εγκληματική-αντιανθρώπινη φύση του άκρατου ατομικίστικου συμφεροντολογισμού και την πλήρη χρεοκοπία των ίδιων των θιασωτών του... Ακόμα και αν δεν υπήρχε ο σοσιαλισμός, αυτοί θα μας ανάγκαζαν να τον εφεύρουμε σε ενεστώτα χρόνο. Όχι κατ΄ανάγκη για να αλλάξουμε την κοινωνία προς το καλύτερο (που πρέπει να είναι ο βασικός στόχος της στρατηγικής μας), αλλά για να σώσουμε το τομάρι μας και οτιδήποτε προλαβαίνουμε από τη δημόσια περιουσία, την έμψυχη και υλική μας αυτοτέλεια, και εν γένει από την απαραίτητη κοινωνική αξιοπρέπεια που δίχως αυτήν -μην έχουν κάποιοι αυταπάτες- δεν προχωράει τίποτα...
Κώστας Μαρούντας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου