Η χρυσοτόκος όρνιθα των ακινήτων

Παρά τις όλο στόμφο διακηρύξεις για τον παραγωγικό μετασχηματισμό της χώρας και την αλματώδη μετάβασή της στην ψηφιακή εποχή, με την πανδημία σε ρόλο επιταχυντή, η ελληνική οικονομία παραμένει σε μεγάλο βαθμό μια οικονομία της γης.

Η ιδιοκτησία της γης, οι διαρκείς αλλαγές στις χρήσεις της, οι μεταβιβάσεις της από γενιά σε γενιά, οι υποτιμήσεις και ανατιμήσεις της εμπορικής αξίας της εξακολουθούν να αποτελούν θεμέλιο της οικονομικής δραστηριότητας και πυρήνα της οικονομικής και φορολογικής πολιτικής κάθε κυβέρνησης. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα ένδειξη υγείας. Αντιθέτως, μπορεί να αποτελεί σημάδι νοσηρότητας της οικονομίας.

Η κυβέρνηση, στην προ πανδημίας περίοδο, έκανε σημαία της την ελάφρυνση της ακίνητης περιουσίας από μεγάλες επιβαρύνσεις. Και εν μέρει υπήρξε συνεπής σε αυτή την υπόσχεση, αλλά μόνο ως προς την πολύ μεγάλη περιουσία, καθώς έδωσε τη δυνατότητα φορολογικά αδάπανης μεταβίβασής της στους νεότερους κληρονόμους.

Για τη μεγάλη πλειονότητα ιδιοκτητών ακινήτων, αυτών που στα χρόνια των μνημονίων προκαλούσαν αλλεργία στους δανειστές με τα υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης ή κατοχής αγροτικών ακινήτων, συχνά μηδαμινής αξίας, ο κανόνας παραμένει: τα μικρά και λίγα ακίνητα των πολλών είναι χρυσοτόκος όρνιθα για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Σχεδόν 3 δισ. ευρώ θα εισπράξει φέτος το κράτος μόνο από τον ΕΝΦΙΑ. Και τα επιπλέον έσοδα που υπολογίζει να μαζέψει η κυβέρνηση από την εφαρμογή των νέων αυξημένων αντικειμενικών τιμών ξεπερνούν τα 500 εκατ. ευρώ.

Και ο ΕΝΦΙΑ είναι μόνο ένας από τους τουλάχιστον 20 φόρους και επιβαρύνσεις που είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένοι με τη χρήση ή μεταβίβαση των ακινήτων, οι οποίοι κατά κανόνα παρακολουθούν τις αντικειμενικές τιμές. Τώρα πια και τις εμπορικές, αφού η ψαλίδα που τις χώριζε τείνει να εξαλειφθεί.

Βάσει των κυβερνητικών σχεδιασμών, στη διάρκεια της χρονιάς το φορολογικό «άρμεγμα» των ακινήτων, ανεξαρτήτως μεγέθους και κοινωνικής σημασίας, θα διευρυνθεί και θα μονιμοποιηθεί με έναν μη αντιστρέψιμο τρόπο: με τη θέσπιση μόνιμου αυτόματου μηχανισμού αναπροσαρμογής των τιμών Εφορίας, που θα παρακολουθούν και θα αναπροσαρμόζονται στα σκαμπανεβάσματα του «καζίνου» της αγοράς ακινήτων.

Αυτό εμπεριέχει δύο κινδύνους. Πρώτον, το κράτος να γίνει συναυτουργός σε μια κερδοσκοπική φούσκα ακινήτων. Και δεύτερον, το απαγορευτικό κόστος απόκτησης κατοικίας να διαμορφώσει μια γενιά ισόβια αποκλεισμένων από το δικαίωμα στην κατοικία.

 

Πηγή: efsyn.gr