Είναι προφανές ότι τον μεσαίωνα η σεξουαλική ζωή θα ήταν γεμάτη ταμπού και απαγορεύσεις, σε οποιοδήποτε σημείο του τότε γνωστού κόσμου. Και επομένως είναι προφανές ότι το ίδιο θα συνέβαινε και μέσα στο πλαίσιο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που ήρθε να δαμάσει τα κάπως χαλαρά ήθη -σύμφωνα με τη λογική της- που επικρατούσαν στον αρχαίο κόσμο.
Πέρα από τις ποινές και τις απαγορεύσεις όμως, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν κι ένα σωρό αλλοπρόσαλλους τρόπους για να πετύχουν αυτά που ήθελαν στο κρεβάτι. Λόγω των ελάχιστων γνώσεων πάνω στην ιατρική ή την χημεία, οι μέθοδοι ήταν καταδικασμένες να αποτύχουν. Κι αν σήμερα κάποιες φαίνονται αστείες, εκείνα τα χρόνια για πολλούς είχαν αποδειχθεί μοιραίες.
Βυζαντινό Viagra
Προφανώς και οι άντρες από τότε έψαχναν το αντίδοτο στην στυτική δυσλειτουργία, και για κάποιο διάστημα θεωρούσαν ότι το είχαν βρει στο “πρόσωπο” ενός φυτού, του μανδραγόρα. Γενικά ο μανδραγόρας ήταν αγαπημένο μυστηριακό φυτό από τα αρχαία χρόνια, συνδεδεμένο στενά με ένα σωρό δεισιδαιμονίες και ευεργετικές δράσεις. Άλλοι το χρησιμοποιούσαν για φυλαχτό από αρρώστιες, άλλοι φοβόνταν να το ξεριζώσουν γιατί υποτίθεται ότι έβγαζε κραυγή που μπορούσε να σε τρελάνει. Γιατί όχι, λοιπόν, να μη χρησιμεύσει και ως φυτικό viagra;
Εκτός απ’ αυτήν τη μέθοδο έχει καταγραφεί και η περίπτωση του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Κομνηνού, ο οποίος για να αποκτήσει στύση άλειφε τα γεννητικά του όργανα με διάφορες αλοιφές, ενώ άλλες φορές το έριχνε σε σπέσιαλ εδέσματα, πχ έτρωγε κρέας σπίνου.
Απ’ την άλλη, ο Ορειβάσιος, ένας γιατρός του μεσαίωνα συνιστούσε σε όσους έχουν τέτοιου είδους θέματα να τρίβουν με πιπέρι και νίτρο τα γεννητικά τους όργανα, να κοιμούνται σε μαλακά στρώματα και “να διαβάζουν ακόλαστα αναγνώσματα” -ό, τι κι αν σήμαινε αυτό εκείνη την εποχή.
Σεξ με ζώα;
Ούτε να το σκέφτεσαι (και βασικά γιατί να το σκέφτεσαι, έλεος). Προφανώς και η κτηνοβασία θεωρούταν και τότε διαστροφή, με τον νόμο να είναι πολύ αυστηρός απέναντι σε όποιον επέλεγε κάποιο αθώο ζωάκι για να ικανοποιήσει τις άρρωστες ορμές του.
Για την πολιτεία οι “αλογευόμενοι”, δηλαδή οι κτηνοβάτες θεωρούνταν “λεπροί”, δηλαδή ηθικά μολυσμένοι, και τους επιβάλλονταν μερικές πραγματικά πολύ σκληρές ποινές. Στους μεν άντρες προέβλεπε τον ευνουχισμό, στις δε γυναίκες τη θανάτωση με ξίφος, αν και καμιά φορά, μπορεί να τους χάριζαν τη ζωή και να τις τιμωρούσαν στερώντας τους την ελευθερία. Δεν εννοούμε τις έβαζαν στη φυλακή, αλλά ότι τις έκαναν δούλες μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Εδώ τα πράγματα ήταν πιο περίεργα, δεν έμειναν μόνο στα γνωστά σερνικοβότανα που κάποιοι πιστεύουν -και χρησιμοποιούν- ακόμα. Τότε είχαν αναπτύξει μία ολόκληρη τακτική που έπρεπε να ακολουθηθεί πιστά κατά τη διάρκεια του σεξ, και που φυσικά δεν έβγαζε κανένα νόημα.
Έπρεπε λοιπόν σύμφωνα με αυτήν τη μέθοδο η συνουσία να γίνεται προς τη δεξιά πλευρά, γιατί εκείνα τα χρόνια πίστευαν ότι το αρσενικό παιδί έβγαινε από τον δεξιό όρχι και το θηλυκό παιδί απ’ τον αριστερό.
Εννοείται ότι κι εδώ υπήρξαν κι άλλες συνταγές, με ματζούνια και αλοιφές, ωστόσο μία ήταν τόσο σιχαμερή και εμφανέστατα ανθυγιεινή που ξεχωρίζει κατά πολύ. Τι "έλεγε" αυτή; Ότι για να βγει το παιδί αρσενικό θα έπρεπε ο άντρας πριν το σεξ να αλείψει το μόριο του με αίμα λαγού. Μεγάλη σπλατεριά.
Αντισυλληπτικά
Και εδώ έχουμε μία λίστα με πολύ σιχαμερά πράγματα, που για κάποιον λόγο θεωρούνταν ό, τι πρέπει για να σταματήσουν την κύηση μιας γυναίκας. Από μυαλό βατράχου και τρίχωμα λαγού μέχρι πιο light αλλά το ίδιο άχρηστες καταστάσεις που θα έπρεπε να υπομένει, όπως το να βάλει μέσα στον κόλπο της δυόσμο πριν τη συνουσία.
Γενικά υπήρχε μία σειρά βοτάνων με τα οποία -ειδικά οι πόρνες- έπλεναν το αιδοίο τους κάθε μήνα προκειμένου να αποφύγουν την ανεπιθύμητη κύηση.
Εκτρώσεις
Προφανώς και σε μια θεοκρατούμενη κοινωνία, η έκτρωση ήταν κάτι το μη αποδεκτό. Υπήρχαν τρόποι με τους οποίους έκαναν μία γυναίκα να χάσει το παιδί της, όμως αν κάτι τέτοιο έπεφτε στην αντίληψη των αρχών, οι ποινές ήταν πολύ βαριές.
Η εκκλησία θεωρούσε τη γυναίκα “φονιά” και την απέκλειε εφ’ όρου ζωής από τη Θεία Κοινωνία (αργότερα μείωσε την “ποινή” σε δεκαετή αφορισμό). Η πολιτεία την έστελνε στην εξορία, και την ίδια αλλά και όσους τη βοήθησαν, ενώ ο σύζυγος είχε το δικαίωμα να τη χωρίσει, εφόσον αυτό είχε συμβεί εν αγνοία του.
Όσον αφορά τους τρόπους εκτρώσης, υπήρχαν πολλοί. Το πιο συνηθισμένο ήταν να πιέζουν την κοιλιά της εγκύου ή να τοποθετούν πάνω της μεγάλα βάρη. Και βέβαια, ούτε από εδώ έλειπαν τα διάφορα ματζούνια αλλά και δηλητήρια, που συχνά οδηγούσαν μέχρι και στον θάνατο τη γυναίκα.
Καταλαβαίνει κανείς βέβαια πόσο δύσκολο ήταν για μία κοπέλα να παντρευτεί εκείνα τα χρόνια αν είχε κάνει έρωτα πριν τον γάμο κι έτσι οι οικείοι της πολλές φορές έτρεχαν να “διορθώσουν” την κατάσταση με διάφορες κομπογιαννίτικες μεθόδους και όχι με αυτό που καταλαβαίνουμε σήμερα ως “παρθενορραφή”.
Μία από τις πιο συνηθισμένες μεθόδους ήταν να λιώνουν οι γυναίκες ένα βότανο που είχε επουλωτικές και σηπτικές ιδιότητες, το σύμφυτο, και να το τοποθετούν στο αιδοίο τους. Κάτι αντίστοιχο έκαναν και με φύλλα δάφνης, αφού πρώτα τα ζέσταιναν.
Μοιχεία
Κατά καιρούς υπήρξαν διάφορες ποινές για όσους και όσες υπέκυπταν στις απαγορευμένες σχέσεις -οι ποινές, βέβαια, πάντα ήταν πιο αυστηρές για τις γυναίκες, καθώς η κοινωνία ήταν βαθιά πατριαρχική. Εκείνος όμως που τα έβαλε όλα σε μια σειρά με το τεράστιο του νομοθετικό του έργο ήταν ο Λέοντας Στ’ ή Σοφός, που βασίλεψε από το 886 μέχρι το 912.
Ένας απ' τους νόμους του έλεγε ότι “ο σύζυγος που γνωρίζει και συγχωρεί τη μοιχεία της γυναίκας του θα μαστιγωθεί και θα εξοριστεί, ενώ θα κοπεί η μύτη στον μοιχό και τη μοιχαλίδα”.
Κοπή μύτης προβλεπόταν και για τον άντρα που θα έκανε σεξ με μία καλόγρια, καθώς αυτή θεωρούταν ότι άνηκε στην Εκκλησία οπότε και πάλι επρόκειτο για μοιχεία! Παρόμοια μοίρα περίμενε και την ίδια.
Ένας άλλος νόμος σημείωνε ότι “ένας παντρεμένος άνδρας που διαπράττει μοιχεία θα μαστιγωθεί δώδεκα φορές και είτε είναι πλούσιος είτε φτωχός θα πληρώσει πρόστιμο. Ένας ανύπαντρος έξι φορές".
Παράλληλα, στη σύζυγό που διέπραττε μοιχεία επιβαλλόταν ο εγκλεισμός σε μοναστήρι, με την περιουσία της να περνάει αυτόματα στα χέρια του απατημένου σύζυγου.
Ενδιαφέρον έχει και πώς βγήκε η λέξη “κερατάς” εκείνη την περίοδο. Οι βυζαντινοί θεωρούσαν τα ζώα με κέρατα, όπως τον ταύρο και το κριάρι ,λίγο αργόστροφα και με πολύ μεγάλη ανεκτικότητα. Για τον λόγο αυτόν, άρχισαν να παρομοιάζουν έτσι τον απατημένο σύζυγο καθώς θεωρούσαν ότι είτε δεν του έκοβε πολύ, οπότε δεν καταλάβαινε ότι η γυναίκα του τον απατούσε είτε ήταν υπερβολικά ανεκτικός με τη σύζυγό του, επιτρέποντάς της να “τριγυρνάει”.
Κώστας Μανιάτης
Πηγή: news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου