Όλοι μπορούν να έχουν λόγο για την μήτρα μου εκτός από εμένα

Θυμάστε εκείνο το περιβόητο «Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας» που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο στα Ιωάννινα; Μήπως θυμάστε ότι είχε ακυρωθεί λόγω των θυελλωδών αντιδράσεων που προκάλεσε το κατάπτυστο διαφημιστικό σποτ το οποίο το προανήγγειλε; Μήπως θυμάστε και την αποκλειστικά αντρική σύνθεση του πάνελ; Ε, λοιπόν, μία από τις πιο προσβλητικές «επιστημονικές» ημερίδες για το γυναικείο φύλο, την γονιμότητα και την αυτοδιάθεση του σώματός μας επέστρεψε υπό την μορφή εκδήλωσης – αυτήν την φορά στην Κατερίνη.

Διοργανώνεται από ένα φορέα που ονομάζεται «Σχολή Γονέων – Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης» (άραγε το Υπουργείο Παιδείας γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του … ανοιχτού πανεπιστημίου;) και αντικείμενο της εκδήλωσης είναι «το μεγάλο εθνικό θέμα του δημογραφικού, της υπογεννητικότητας αλλά και της υπογονιμότητας των γυναικών». Οι ομιλητές είναι πάνω – κάτω οι ίδιοι με την ημερίδα των Ιωαννίνων. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Περιφερειάρχης Αττικής (και γιατρός) Γιώργος Πατούλης, ο Δρ. Ιατρικής Σχολής και Γενικός Γραμματέας Ελληνικής Εταιρείας Αναπαραγωγής Κωνσταντίνος Πάντος και πολλοί (μα πάρα πολλοί) ιερείς.

Θα περίμενε κανείς πως μετά την στάση που κράτησε η ελληνική κοινωνία –και ιδίως οι γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας και κοινωνικών καταβολών- οι διοργανωτές του συνεδρίου θα φρόντιζαν τουλάχιστον να αλλάξουν προσέγγιση, να δεχθούν και την αντίθετη γνώμη στους κόλπους τους ή – έστω- να δώσουν τον λόγο σε περισσότερες επιστημόνισσες. Αντιθέτως, επιλέγουν να γίνουν ακόμη πιο σκληροπυρηνικοί.

Μία αυτοαποκαλούμενη σχολή γονέων έρχεται να μας υποδείξει αν και πότε θα γίνουμε μητέρες. Για ακόμη μία φορά, το ζήτημα της γονιμότητας ανάγεται σε αποκλειστική ευθύνη των γυναικών, λες και οι άνδρες δεν συμμετέχουν ούτε στην διαδικασία της σύλληψης, ούτε στην διαδικασία της ανατροφής των παιδιών. Αυτός ο αναχρονιστικός και πέρα για πέρα σεξιστικός στιγματισμός των γυναικών διαιωνίζεται καθημερινά μέσα από την έκφραση στερεοτυπικών αντιλήψεων κι εκφράσεων, όταν όμως γίνεται αφήγημα σε επίσημα χείλη, το πράγμα σοβαρεύει ακόμη περισσότερο.

Κανείς και καμία δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα. Κανείς, όμως, δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να αμφισβητεί το δικαίωμα των γυναικών να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα και την ζωή τους. Κάποιες γυναίκες γίνονται ευτυχισμένες με την απόκτηση παιδιών, κάποιες άλλες όχι. Κάποιες γυναίκες μπορούν να τεκνοποιήσουν, κάποιες άλλες όχι. Κάποιες προτιμούν να κάνουν καριέρα, κάποιες προτιμούν να κάνουν οικογένεια, κάποιες επιθυμούν να τα συνδυάσουν και τα δύο.

Το τι θα κάνει κάθε γυναίκα είναι αποκλειστικά και μόνο δική της απόφαση και επιλογή. Δεν γίνεται κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα να καταπατώνται στον βωμό της «αγίας ελληνικής οικογένειας» και των διαρκώς αναπαραγώμενων πατριαρχικών αντιλήψεων. Δεν γίνεται οι ιερείς και οι άνδρες της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας να συζητούν και να καταλήγουν σε συμπεράσματα για εμάς, χωρίς εμάς.

Η δεύτερη απόπειρα για τη διοργάνωση μίας τέτοιας εκδήλωσης είναι ακόμη πιο εξοργιστική από την πρώτη διότι αποδεικνύεται πως έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις αντιδράσεις τόσων χιλιάδων γυναικών και τόσων εκατοντάδων οργανώσεων. Είναι σαν να προσπαθούν να μας υπενθυμίσουν πως αυτοί κάνουν κουμάντο, πως τόσοι αγώνες στους δρόμους και στον δημόσιο λόγο είναι απλώς … ενοχλητικές μύγες στο θεάρεστο έργο τους, που δεν είναι άλλο από το να περιορίσουν τις γυναίκες στον ρόλο της «αναπαραγωγικής μηχανής».

Δυστυχώς γι αυτούς, η γυναικεία αλληλεγγύη είναι πιο διάχυτη από ποτέ. Οι γυναίκες διεκδικούμε την θέση που μας αξίζει στον κοινωνικό και τον επαγγελματικό βίο και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει αυτά που με τόσο κόπο αποκτήσαμε, που με ακόμη μεγαλύτερο κόπο υπερασπιζόμαστε καθημερινά – η κάθε μία από εμάς από τον δικό της χώρο και με τον δικό της τρόπο – και όλα εκείνα για τα οποία αγωνιζόμαστε και ακόμα υπολείπονται.

Αμφιβάλλω, δε, πως ο σκοπός αυτών των συνεδρίων είναι αποκλειστικά και μόνο κοινωνικός. Είναι κοινό μυστικό πως οι εξωσωματικές γονιμοποιήσεις αποτελούν μία μπίζνα … χρυσωρυχείο για τους εμπλεκόμενους. Το ενδιαφέρον όσων ενδιαφέρονται με τον τρόπο που προαναφέραμε, δεν περιλαμβάνει στη ταξική τους κοινωνία εκείνους που δεν έχουν λεφτά, όση αγάπη κι αν έχουν για τα παιδιά. Τα ζευγάρια που στρέφονται στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για μία και μόνο προσπάθεια, ενώ υπάρχουν οικογένειες που δαπανούν ολόκληρες περιουσίες για την απόκτηση ενός παιδιού. Κι αυτό, διότι η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι ένα γήπεδο που παίζει μπάλα σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα ο ιδιωτικός τομέας.

Το δημόσιο – μέσω του ΕΟΠΥ- δεν αναλαμβάνει το κόστος των υλικών, που είναι περίπου στα 1.500 ευρώ (ενώ στον ιδιωτικό τομέα το κόστος είναι – κατά μέσο όρο- 3.000 ευρώ) Για τα φάρμακα υπάρχει, επίσης, περιορισμός από τον ΕΟΠΥΥ.

Προς στιγμήν, η ασφάλεια δικαιολογεί τέσσερις κύκλους εξωσωματικής γονιμοποίησης. Από εκεί και πέρα, το κάθε ζευγάρι θα πρέπει να πληρώνει το κόστος των φαρμάκων μόνο του. Όσοι , λοιπόν, κόπτονται για την υπογεννητικότητα και το δημογραφικό πρόβλημα στην χώρα μας, καλό θα ήταν να καταστήσουν την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή προσιτή, δημόσια και δωρεάν, και να αφήσουν τις εκδηλώσεις και τα κηρύγματα για τον ρόλο της γυναίκας ως μητέρας, καθώς μόνο σκοταδισμό προσφέρουν.

Το σποτ του ακυρωθέντος Πανελλήνιου Συνεδρίου Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας:

 

Τζένη Κριθαρά

Πηγή: imerodromos.gr