Το πρόσωπο με τη σειρά του έχει γίνει πεδίο πλαστικών επεμβάσεων. Για να γίνει ανάχωμα στον χρόνο. Το αποτέλεσμα; Φτιάχνονται πρόσωπα-καρικατούρες, που δεν συνομιλούνε με τον διαβατάρικο καιρό. Στην εποχή του πλαστικού και της εντυπωσιοθηρίας οι άνθρωποι εκπαιδεύονται σε διαρκές κρυφτούλι με τον χρόνο.
Τα χέρια όμως φλυαρούν. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Σαν τους ηθοποιούς που έχουν μάθει να τα ελέγχουν. Κόντρα στους ερασιτέχνες, τα χέρια τους κρέμονται από τους ώμους τους αμήχανα.
Είναι τα χέρια η βιογραφία του ανθρώπου. «Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει». Ο Γκανάς στο ομότιτλο διήγημά του γράφει τη βιογραφία μιας γυναίκας. Τα σημάδια πάνω τους είναι η διαδρομή του βίου της. Είναι το μόνο μέλος που μπορεί να ανιστορήσει τον χρόνο. Τα μαλακά χέρια που είναι άεργα ή έχουν δημοσιοϋπαλληλικό βίο. Τα ροζιασμένα, χέρια της βιοπάλης. Κάθε ρόζος και μια πάλη με το μεροκάματο. Χέρια που φροντίζουν την οικογένεια. Χέρια ποτισμένα με την έγνοια και το πύρωμα της ψυχής, ακόμη κι αν ακρωτηριαστούν.
Κοντά σ’ αυτά υπάρχουν και τα βρόμικα χέρια, που φροντίζουν να φοράνε τα γάντια της νομιμότητας για να μην αποτυπωθεί ο δικός τους βίος. Ο Σαρτρ μίλησε χρόνια πριν για «βρόμικα χέρια». Παλιότερα αυτά τα χέρια βούταγαν τα ίδια στον απόπατο της παρανομίας. Αργότερα, ανέθεσαν σε χέρια εκτελεστών να βρομίζονται. Οι ιθύνοντες φορούσαν το επίσημο ένδυμα, έβαζαν κρέμες στα χέρια τους και κυκλοφορούσαν στα σαλόνια της κοινωνικής συμβατικότητας.
Αργότερα, τα χέρια των εκτελεστών με τα πιστόλια αντικαταστάθηκαν από τα πληκτρολόγια των ειδικών δικηγορικών γραφείων και των οικονομολόγων. Αρκούσε ένας κωδικός και η κατάθεση του όζοντος χρήματος που ακολουθούσε τον λαβύρινθο της απόκρυψης και της εξαφάνισης του βρόμικου ίχνους. Novartis, Panama και Pandora Papers. Ων ουκ έστι αριθμός.
Τα ξέραμε όλα, νομίζαμε. Ωσπου ανέκυψε ο Κουρτς. Για να πληρωθεί το ρηθέν ότι η βρομιά των χεριών δεν έχει ηλικία. Οταν αναγκαστούν να βγάλουν τα γάντια της ψευδονομιμότητας, όζουν. Είναι η ανεντιμότητα της εξουσίας. Μαζί με την αίσθηση του ναπολεοντισμού.
Τα «άνεργα χέρια» των ανθρώπων της δουλειάς, που κρέμονται αμήχανα. Και τα άεργα γαντοφορεμένα της απάτης. Τα πρώτα διψάνε για χάιδεμα. Σε καιρούς μοναξιάς. Τα δεύτερα παίζουν τον παπά.
Ευάγγελος Αυδίκος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου