Σάπια φρούτα

Μία από τις πιο εντυπωσιακές επινοήσεις της αγοράς την τελευταία δεκαπενταετία είναι το στοίχημα. Με το διαδίκτυο βέβαια μπήκε επίσης στη ζωή μας (και στα σπίτια μας) η ηλεκτρονική χαρτοπαιξία, αλλά το στοίχημα, αυτό μάλιστα που έχει να κάνει με τα αποτελέσματα αγώνων ποδοσφαίρου, είναι πολύ πιο προχωρημένο – τόσο που μπροστά του ο ηλεκτρονικός τζόγος μοιάζει με φιλανθρωπική δράση.

Ποιος θα σκεφτόταν, λ.χ., τη δεκαετία του 1970 να στοιχηματίσει αν το γκολ θα έμπαινε με μπαλιά ακριβείας του Δομάζου στο κεφάλι του Αντωνιάδη ή αν ο τελευταίος θα έβαζε επιτέλους γκολ με το πόδι; Ακόμα περισσότερο, ποιος θα σκεφτόταν το 2004 να στοιχηματίσει αν η Ελλάδα θα έμπαινε στον τελικό του Γιούρο και σε ποιο λεπτό θα έβαζε αποφασιστικό γκολ ο Χαριστέας;

Αυτό το καινούργιο φρούτο, που έχει διαδοθεί διεθνώς, είναι το απόλυτο δείγμα κυνισμού και διαφθοράς. Πρόκειται για φρούτο που όλοι ξέρουν ότι είναι σάπιο γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι μπορείς ευκολότερα να στήσεις ένα γκολ παρά έναν ολόκληρο αγώνα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν τον στήνεις κι αυτόν. Φρούτο επιπλέον όχι απλώς με άρωμα μαφίας, αλλά που εδραιώνει τη μαφία κάθε μέρα και περισσότερο. Γιατί έχει παρατηρηθεί διεθνώς ότι διευκολύνει τα μάλα το ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Ισως όμως η χειρότερη, μακροπρόθεσμα, επίπτωση αυτού του είδους της στοιχηματικής δραστηριότητας δεν είναι η κάλυψη μαύρου χρήματος που έχει αποκτηθεί από διαφθορά, αλλά το ότι εκπαιδεύει στη διαφθορά κάθε παίκτη χωριστά. Σε μια διαφθορά μάλιστα που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ψυχική. Ο παίκτης, αυτός δηλαδή που στοιχηματίζει, δεν τρώει σανό. Ξέρει ότι τα περισσότερα αντικείμενα στοιχηματισμού είναι στημένα. Επομένως εκπαιδεύεται να προβλέπει όχι τι θα γίνει σε ένα σημείο του αγώνα, με βάση τις πραγματικές δυνατότητες μιας ομάδας, αλλά το πότε θα στηθεί τι και από ποιον. Μήπως πάρει τα αποφάγια από το μεγάλο φαγοπότι.

Πρόκειται για βαθιά σήψη, όχι μόνο γιατί μαθαίνει τον πολίτη ότι η διαφθορά είναι η κανονικότητα, αλλά και για τον επιπλέον λόγο ότι τον γυρίζει ευσχήμως σε προδημοκρατικές εποχές, όταν ο υπήκοος αποδεχόταν, εκών άκων, ότι ο κάτοχος της εξουσίας μπορεί να κάνει πραγματικά ό,τι θέλει χωρίς κανέναν έλεγχο. Γιατί δεν χωράει αμφιβολία ότι το στοίχημα προσκρούει σε καμιά δεκαριά απαγορεύσεις νόμων ή συνταγματικές διατάξεις, κανένας όμως δεν ασχολείται. Ολοι προσποιούνται ότι είναι και νόμιμο και ηθικό. Θυμίζει δε τη σκηνή του Ερίκ Βυϊγιάρ στη «14η Ιουλίου», με τους εξαθλιωμένους υπηκόους να στέκονται έξω από τα τείχη των Βερσαλιών, περιμένοντας μήπως και κάποιος κατώτερος αξιωματούχος τούς πετάξει ένα κόκαλο από το παράθυρο. Βέβαια περισσότερες πιθανότητες είχε κάποιος να του πετάξουν τότε κόκαλο, παρά να κερδίσει σήμερα στο στοίχημα (περισσότερα από όσα θα έχει χάσει). Ποιος δεν θα στοιχημάτιζε σε κάτι τέτοιο;

 

Μανώλης Πιμπλής

Πηγή: efsyn.gr