Δημόσιο Σύστημα Υγείας: ο μεγάλος ασθενής αλλά και η μόνη ελπίδα

Με την πανδημία ήρθε στο φως η γύμνια του ΕΣΥ. Ενα σύστημα υγείας αθωράκιστο, με σχεδόν ανύπαρκτη την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, με ελλιπές προσωπικό και παρωχημένο εξοπλισμό, έδωσε και δίνει μια μεγάλη, άνιση μάχη. Τα περισσότερα νοσοκομεία μετατράπηκαν σε νοσοκομεία μίας νόσου, με προγραμματισμένα χειρουργεία να ακυρώνονται και ασθενείς να μην περιθάλπονται. Ταυτόχρονα πακτωλός χρημάτων απλόχερα δίνεται στον ιδιωτικό τομέα, είτε στις ιδιωτικές κλινικές είτε στις μεγάλες επιχειρήσεις είτε προς τα φιλικά ΜΜΕ.

Τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, τα μνημόνια διαρκείας, τα αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα, γερμανικής εμπνεύσεως, που ακολουθούνται πιστά από τις ελληνικές κυβερνήσεις, είχαν καταστροφικές συνέπειες για το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Οι δημόσιες δαπάνες για την Υγεία στη χώρα μας αγγίζουν το 5% του ΑΕΠ, πολύ χαμηλότερα από χώρες της Βορειοδυτικής Ευρώπης: Γερμανία (10%), Γαλλία (9,4%), Σουηδία (9,3%).

Τα κύρια χαρακτηριστικά του ΕΣΥ στη χώρα μας, η έλλειψη σχεδιασμού, η ανεπαρκής διοίκηση, χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών, υποχρηματοδότηση, παρατυπίες, διαφθορά, οδηγούν τα εύρωστα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα στις ιδιωτικές δομές Υγείας. Τα φτωχότερα στρώματα περιορίζονται στην πλημμελή και ανεπαρκή παροχή υπηρεσιών από το αποδυναμωμένο ΕΣΥ και αποκλείονται από την άμεση, υψηλής ποιότητας περίθαλψη.

Η μεγάλη μείωση των εισοδημάτων στη χώρα μας από την οικονομική κρίση αποκλείει μεγάλο αριθμό πολιτών από υπηρεσίες Υγείας και από φαρμακευτική περίθαλψη. Πολίτες που περικόπτουν βασικές δαπάνες διαβίωσης για να αντεπεξέλθουν, άτομα και νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα (άνεργοι, συνταξιούχοι, χαμηλόμισθοι). Η πολιτική εμπορευματοποίησης της Υγείας είναι ένα σχέδιο εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ελληνικών κυβερνήσεων. Ενα σχέδιο που περιλαμβάνει αυστηρές περικοπές των δημόσιων δαπανών σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία και η εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών στους ασθενέστερους συμπολίτες και στις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες.

Αντιθέτως, ο ιδιωτικός τομέας Υγείας πριμοδοτείται με κάθε τρόπο από τις ελληνικές κυβερνήσεις, σε βάρος του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, που είναι:

■ σκόπιμα υποστελεχωμένο ώστε να αυξάνεται η ταλαιπωρία

■ γερασμένο, με χιλιάδες νέους γιατρούς να φεύγουν στο εξωτερικό

■ χωρίς ουσιαστική Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας με το 80% των πρωτοβάθμιων αναγκών υγείας να καλύπτονται από τον ιδιωτικό τομέα.

Η κάλυψη και η ποιότητα των υπηρεσιών Υγείας είναι άμεσα συνδεδεμένες με το ύψος των δαπανών που κατευθύνονται στις υπηρεσίες Υγείας. Στην περίοδο της πανδημίας η κυβέρνηση απάντησε με ημίμετρα, υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση. Η κυβερνητική αδιαφορία για τη στήριξη του ΕΣΥ αποτυπώθηκε και στον προϋπολογισμό του 2021, όπου οι δαπάνες για την Υγεία μειώνονται κατά 572.000.000 ευρώ. Αντίθετα αυξάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και συνταξιούχων κατά 219.000.000 ευρώ. Οι χορηγήσεις προς τον ΕΟΠΥΥ μειώνονται κατά 50,6% (από 608 εκατ. το 2020, 202 εκατ. το 2021).

Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης να κλείσει 60 νοσοκομεία θα τινάξει στον αέρα το κλυδωνιζόμενο από τη δίνη της πανδημίας και των μνημονίων ΕΣΥ.

Οι ευθύνες είναι διαχρονικές, με άλλο περίβλημα ίσως από κάθε κυβέρνηση, αλλά πάντοτε με το ίδιο αποτέλεσμα. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας αποδείχτηκε η μόνη ασπίδα για τον κορονοϊό. Η πανδημία μάς δείχνει ότι η δαπάνη από το κράτος για τη δημόσια Υγεία δεν είναι ένα κόστος που πρέπει να συρρικνωθεί, αλλά μια κοινωνική επένδυση υψηλής προτεραιότητας.

 

Ιωάννα Λιούτα - πολιτική αναλύτρια με εξειδίκευση στην οικονομική διακυβέρνηση και στις δημόσιες πολιτικές, μέλους της Κ.Ε. του ΜέΡΑ25

Πηγή: efsyn.gr