Γι’ αυτό και διατύπωσε μια μορφή αρχής της απροσδιοριστίας, επισημαίνοντας ότι «η [κοινωνική] δράση δεν είναι αυτοκίνητο να πατάει κανείς το φρένο και να σταματά». Και μίλησε περί ανάδυσης μη αναμενόμενων κοινωνικών αποτελεσμάτων, κάτι που ο ίδιος αντιλαμβανόταν διαισθητικά. Θα έπρεπε να παρέλθουν αρκετές δεκαετίες, ώστε να αναπτυχθεί η Θεωρία Πολυπλοκότητας και να τεκμηριωθεί μαθηματικά το ότι η εμφάνιση μη αναμενόμενων αποτελεσμάτων είναι ίδιον των μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων (φυσικών, χημικών, βιολογικών, ασφαλώς και κοινωνικών).
Κάπως έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν»: πρόκειται για μία έσχατη στρατηγική του επιτελικού μας κράτους, προκειμένου να δελεάσει τους νέους να εγκαταλείψουν τη ράθυμη και ανέμελη στάση τους και να σπεύσουν να εμβολιαστούν. Υπό την πρωθυπουργική προτροπή οι νέοι πρέπει «να βάλουν φρένο» στη διάδοση του κορονοϊού.
Η Κοινωνιολογία είναι εξοβελιστέα από την παρούσα κυβέρνηση, αλλά στα περί «φρεναρίσματος» έχει αναφερθεί εκατό και πλέον χρόνια πριν ο Βέμπερ. Οπότε; Χαρτζιλίκι εκατόν πενήντα ευρώ είναι αυτό! Για κάποιους ισοδυναμεί με μισό μισθό, σκέφτηκαν οι επιτελικοί, που είναι και της αγοράς. Αλλο «ζεστό» χρήμα (ξαφνικά φύτρωσαν «λεφτόδεντρα») κι άλλο καμπάνιες της μορφής «μένουμε ασφαλείς» που, αν και χρυσοπληρωμένες, αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές, καθότι οι νέοι αντιδρούν σε κάθε ανόητη νόρμα που προσπαθούμε να τους επιβάλουμε.
Αλήθεια, γιατί να νιώσει φόβο και ανασφάλεια ένας νέος για τους υπαρκτούς κινδύνους της υγείας του λόγω της πανδημίας; Γιατί να κάνει αυτο-διαγνωστικές εξετάσεις και να δηλώσει το όποιο αποτέλεσμα, την εγκυρότητα του οποίου δεν ελέγχει και δεν διασφαλίζει κανένας; Μα, θα πει κάποιος, αυτό είναι απότοκο της ατομικής ευθύνης όλων, άρα και των νέων, για τη δική τους υγεία καταρχάς. Αλλά και της συλλογικής ευθύνης όλων, άρα και των νέων, έναντι του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Μόνο που, στα μάτια των νέων, αυτό το κοινωνικό σύνολο ανάγκασε κοντά στο μισό εκατομμύριο από αυτούς να εγκαταλείψουν τη χώρα τα τελευταία χρόνια, καθότι δεν είχε να τους προσφέρει την παραμικρή εξασφάλιση, καμία προοπτική για πρόοδο, ευημερία και αξιοπρεπή διαβίωση στον τόπο τους. Καθώς πολλοί απ’ αυτούς που θα χαρτζιλικωθούν επιτελικά είναι φοιτητές, λέτε να δούμε την ίδια στρατηγική να αναπτύσσεται προκειμένου να γίνει αποδεκτή η επιτελική πανεπιστημιακή αστυνομία που έχει αναγγελθεί;
Αδάμ Αδαμόπουλος - (Ph.D.)2, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου