Όσοι σκοτώνουν δεν είναι άντρες, αγάπη μου!

Έχω μια κόρη, που δεν είναι ακόμη δύο μηνών. Τα βράδια, πριν κοιμηθεί, παίζουμε και της λέω ιστορίες. Συνήθως με σπλαχνικούς δράκους και καλοκάγαθους γίγαντες, που οργώνουν τον κόσμο με μικρά παιδιά στους ώμους τους. Ωστόσο, μετά τις δολοφονίες της Καρολάιν και της Γαρυφαλλιάς, έπιασα τον εαυτό μου να κάθεται σιωπηλός δίπλα της και να την κοιτάζει αμήχανος.

Δεν ήξερε τίποτα. Δεν γνώριζε πως άνδρες σκοτώνουν τις κοπέλες τους, επειδή απλά «χάλασε η φάση» ή «βρέθηκαν σε κακιά στιγμή». Κάποια στιγμή θα μεγάλωνε, όμως, θα έβγαινε έξω στον κόσμο και θα αντίκριζε την πραγματικότητα κατάματα. Και θα με ρωτούσε: «Γιατί αυτοί οι άνδρες σκοτώνουν, μπαμπά;»

«Γιατί μπορούν», θα της απαντούσα. «Γιατί τους μαθαίνουν πως δεν έγινε και τίποτα αν υπάρξει μια γυναίκα λιγότερη. Γιατί νομίζουν πως είναι τα αφεντικά σε αυτή την κωλοκοινωνία, πως έτσι δείχνουν τον ανδρισμό τους και μοιάζουν πιο άνδρες από τους άλλους».

Δεν ξέρω τι θα καταλάβαινε, αν θα μπορούσα να την προστατεύσω από όλες τις κακοτοπιές, να την κρατήσω μακριά από ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να την βλάψουν, να της μάθω να μη γίνει μια υποταγμένη σύζυγος αλλά μια χειραφετημένη γυναίκα, καταφέρνοντας παράλληλα να μην τη φοβίσω, να μην της κόψω τα φτερά.

Ασυναίσθητα, σκέφτομαι τη δική μου συμπεριφορά απέναντι στη μητέρα της, αλλά και τους γονείς εκείνων των δύο γυναικοκτόνων. Τι έκαναν, άραγε, για να μάθουν στα παιδιά τους πως οι γυναίκες δεν είναι κτήμα τους; Ποια ήταν η συμπεριφορά τους απέναντι στις συζύγους τους; Κι αν τα έκαναν όλα τέλεια, τότε γιατί «χάλασε η φάση»; Το σχολείο, οι παρέες, η κοινωνία; Ποιος έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή των αγοριών τους; Έχουν οι γονείς ελαφρυντικά για τα παιδιά τους; Αν δούλευαν όλη τη μέρα για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη; Αν το κυνήγι της επιβίωσης πυροδοτούσε εντάσεις και τριβές μέσα στο σπίτι, συνεχίζουν να έχουν εκείνοι τη μεγαλύτερη ευθύνη ή το πρόβλημα γίνεται πρωτίστως κοινωνικό, η ευθύνη μεταπηδά στο κράτος και στο ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;

Σήμερα το βράδυ, θα αγκαλιάσω την κόρη μου και θα της πω ιστορίες για άνδρες που θυσίασαν τη ζωή τους για να σώσουν τις γυναίκες που αγαπούσαν, για αγόρια που μόνη τους έγνοια ήταν να κάνουν την κοπέλα τους ευτυχισμένη.

«Οι πραγματικοί άνδρες σέβονται τις γυναίκες τους. Όσοι σκοτώνουν δεν είναι άντρες, αγάπη μου», θα της ψιθυρίσω στο αυτί. Τη βλέπω ήδη να βγάζει μια δυο μικρές άναρθρες κραυγούλες, να κουνάει τα χεράκια της και ύστερα να γέρνει στο χέρι μου και να αποκοιμιέται. Με εμπιστεύεται. Όπως, πιθανότατα, εμπιστεύονταν και εκείνες οι γυναίκες τους δολοφόνους τους. Θα της πω πως θα την αγαπάω για πάντα, πως δεν θα την προδώσω ποτέ. Όπως, πιθανότατα, να είχαν πει και εκείνοι οι δύο γυναικοκτόνοι στις κοπέλες τους.

Γι’ αυτό και το θέμα δεν είναι τα λόγια. Αλλά οι πράξεις, οι μικροί καθημερινοί αγώνες, μέχρι να σταματήσουν εκεί έξω να υπάρχουν άνδρες που φοβούνται μη γίνουν γκέι, αλλά δεν φοβούνται μη γίνουν γυναικοκτόνοι. Μέχρι να αλλάξουν συθέμελα οι συντροφικές –και κοινωνικές– σχέσεις και οι γυναίκες να αποκτήσουν επιτέλους τη θέση που τους αξίζει – που αξίζουμε όλοι μας.

 

Παναγιώτης Κολέλης

Πηγή: efsyn.gr