Εσάς τι σας νοιάζει;

«Εσάς τι σας νοιάζει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη; Αυτό αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα κι όχι τους δημοσίους υπαλλήλους». Είναι η νέα εκδοχή του κοινωνικού αυτοματισμού που καλλιεργείται εντέχνως προκειμένου να προκληθούν ρωγμές στο πανεργατικό μέτωπο που έχει συγκροτηθεί ενάντια στην εργασιακή αντιμεταρρύθμιση. Ηταν σαν να ακούγονταν τα αντεστραμμένα είδωλα των ομιλουσών κεφαλών της τηλεόρασης κατά τη διάρκεια της συκοφαντικής εκστρατείας ενάντια στο Δημόσιο και τους εργαζόμενους σε αυτό, στα πρώτα χρόνια του Μνημονίου.

Και είναι ακριβώς η μνημονιακή εμπειρία η αφετηριακή συνθήκη κατανόησης πως ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας και οι εργαζόμενοί τους είναι σε ένα καθεστώς συγκοινωνούντων δοχείων όπου χάνονται ή κερδίζονται εργασιακά, μισθολογικά ή ασφαλιστικά δικαιώματα.

Ξέρουμε λοιπόν πως αν χαθεί το 8ωρο στον ιδιωτικό τομέα, αργά ή γρήγορα θα χαθεί και στον δημόσιο. Με τον ίδιο τρόπο που οι μειώσεις των μισθών στο Δημόσιο κατά σχεδόν 40% τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου και οι απολύσεις που πραγματοποιούσε τότε ο Μητσοτάκης απλά «για να σπάσει το ταμπού», όπως μας έλεγε περιφρονητικά, οδήγησαν σε μειώσεις μισθών και απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, λουκέτα στα μαγαζιά και κατάρρευση του συνταξιοδοτικού συστήματος.

Μας νοιάζει γιατί το Δημόσιο δεν είναι πια ο «ασφαλής εργασιακός τόπος» με τις καλές εργασιακές σχέσεις και τους υψηλούς μισθούς - ειδικά οι τελευταίοι παραμένουν καθηλωμένοι στις τελευταίες θέσεις από πλευράς αγοραστικής δύναμης στην Ευρώπη. Αθόρυβα τα τελευταία δύο χρόνια και με πρόσχημα την πανδημία, οι εργαζόμενοι με διάφορες ελαστικές σχέσεις εργασίας έφτασαν να αποτελούν το 30% των μισθοδοτούμενων από το Δημόσιο, αφού εξαιρέσουμε τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας.

Αν προσθέσουμε σε αυτά και τις διάφορες εργολαβίες που αποκτούν «πανδημικά» χαρακτηριστικά τα τελευταία δύο χρόνια, τότε το ποσοστό είναι σίγουρα μεγαλύτερο. Το Δημόσιο βαίνει ταχύτατα προς ιδιωτικοποίηση, με εργαζόμενους που έχουν κακούς μισθούς και επισφαλείς εργασιακές σχέσεις και τη ζωή τους να επιδεινώνεται διαρκώς.

Μας νοιάζει γιατί το νομοσχέδιο Χατζηδάκη θα οδηγήσει σε μείωση μισθών και αύξηση της ανεργίας, στερώντας έτσι πολύτιμους πόρους από το ασφαλιστικό σύστημα αλλά και τις κοινωνικές δαπάνες, ειδικά αυτές που αφορούν τη δημόσια υγεία και εκπαίδευση.

Μας νοιάζει γιατί καθιστά το δικαίωμα συνδικαλιστικής δράσης ιδιώνυμο αδίκημα, δυσχεραίνει τη δυνατότητα συλλογικής οργάνωσης των δυνάμεων της μισθωτής εργασίας, απαγορεύοντας πρακτικά τη δυνατότητα προκήρυξης απεργίας, και θέτει τους πιο πρωτοπόρους και μαχητικούς συνδικαλιστές κάτω από τη συνεχή απειλή της ποινικής δίωξης ή της δήμευσης της περιουσίας τους μέσω της «αστικής ευθύνης». Στερεί συνολικά από τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα το δικαίωμα να αγωνίζονται συλλογικά για τη βελτίωση της ζωής τους.

Μας νοιάζει γιατί δεν θέλουμε να καταστραφεί το μέλλον των βιολογικών ή των συμβολικών παιδιών μας, της νέας γενιάς που θα αναγκαστεί να ζήσει ή να φύγει από μια χώρα που θα έχει μεταβληθεί σε έναν δυστοπικό εφιάλτη. Οπου οι άνθρωποι, οι φίλοι μας, οι συγγενείς, οι γείτονες, θα μαραζώνουν δουλεύοντας 10 ή 12 ώρες την ημέρα με τον κίνδυνο του εργατικού ατυχήματος για να πληρωθούν με ένα ρεπό όταν και αν το θελήσει ο εργοδότης. Που δεν θα έχουν κοινωνική και οικογενειακή ζωή, ελεύθερο χρόνο, αλλά ούτε και χρήματα, ψευτοζώντας με μισθούς πείνας που δεν θα φτάνουν ούτε για τα βασικά, πόσο μάλλον για να διασκεδάσουν με την παρέα τους, να πάνε σε μια συναυλία, να δούνε μια παράσταση.

Μας νοιάζει όπως νοιάζει τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, γιατί ως εργαζόμενοι και πολίτες γνωρίζουμε πως η εξαέρωση του ελεύθερου χρόνου και η κατάργηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών συνιστούν συνθήκες δημοκρατικής υστέρησης την οποία έχουμε συνταγματικό καθήκον να αποτρέψουμε.

Και επειδή ακριβώς μας νοιάζει και για όλους αυτούς τους λόγους, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη δεν πρέπει να ψηφιστεί και αν ψηφιστεί, δεν πρέπει να εφαρμοστεί, έως ότου με την πρώτη ευκαιρία καταργηθεί. Και ο μοναδικός τρόπος είναι η συνεχής ανυποχώρητη δράση, με πρώτο σταθμό την απεργία στις 10 Ιουνίου.

 

Γιώργος Πετρόπουλος - Μέλος Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, αναπληρωματικό μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Public Services International

Πηγή: efsyn.gr