Το μυστρί του Παττακού

Κάποτε, δημιουργήθηκε ένας πολιτισμός. Μεταξύ πολλών δεινών, πολέμων, μετακινήσεων και λοιπών κινήσεων, έφτιαξε πολλά. Μεταξύ αυτών και το θέατρο. Απαραίτητο το θεώρησε, για όλους. Οσοι είχαν πλήρωναν για τους άλλους που δεν, ώστε ο κάθε πολίτης να παρακολουθεί τις παραστάσεις. Διόλου τυχαίο πως ακριβώς την ίδια περίοδο «ανακαλύφθηκε» και η δημοκρατία. Η γλώσσα και τα ανώτερα αυτά πολιτιστικά και πνευματικά επιτεύγματα, για πρώτη φορά στην Ιστορία, δεν ανήκαν σε λίγους (ιερατείο, ηγεσία, βασιλιά κ.λπ.) αλλά σε πολλούς. Γι’ αυτό και οι ειδικοί δεν μπορούν να πουν με σιγουριά τι προηγήθηκε σε κείνον τον πολιτισμό: η γλώσσα και ο τραγικός λόγος του θεάτρου ή η δημοκρατία.

Κάποτε, κάποιοι απολίτιστοι δήλωσαν πως είναι απόγονοι εκείνου του σπουδαίου πολιτισμού. Και εκδηλώσεις έκαναν στα στάδιά του και σαν εκείνον ντύνονταν και την ίδια χώρα διαφέντευαν. Με μία διαφορά: όχι με τον λόγο. Ούτε με τα υψηλά επιτεύγματα. Αυτά προϋποθέτουν ελευθερία. Αυτή την είχαν ακυρώσει. Οσο για τη δημοκρατία, αυτή την είχαν απαυτώσει.

Τα χρόνια πέρασαν, κάποια «κάποτε» έμειναν κάποτε και κάποια έγιναν «τώρα».

Ενα «τώρα» με τον μανδύα ενός «κάποτε». Ποιου όμως από τα προαναφερθέντα δύο;

Η απάντηση θα δοθεί με μια ερώτηση: Αν ένας, οποιοσδήποτε, έβλεπε μία φωτογραφία, όπου κάποιοι, τώρα, τσιμέντωναν (κανονικά, με μυστρί και πηλοφόρι) ένα θέατρο και έκλειναν με τσιμεντόλιθους τη λέξη «Λευτεριά» που είναι γραμμένη στον τοίχο του, τι θα καταλάβαινε για τη χώρα και την κυβέρνησή της;... (Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;)

Νόρα Ράλλη

Πηγή: efsyn.gr