Είναι γνωστό ότι η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων δεν είναι μια νέα κατάσταση. Από τη «Λευκή Βίβλο» και τη «flexicurity» (ευελιξία + ασφάλεια), μέχρι τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (Οδηγία 93/104/ΕΚ που τροποποιήθηκε με την 2000/34/ΕΚ και μεταγενέστερα με την Οδηγία 2003/88/ΕΚ) και τη μείωση του κόστους των υπερωριών (έκθεση Πισσαρίδη), όλες οι παρεμβάσεις είχαν και έχουν ως κοινό παρονομαστή την παραδοχή ότι η ευελιξία στο ωράριο εργασίας και η προσαρμογή που συνεπάγεται στις αντίστοιχες αποδοχές βοηθούν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και της οικονομίας.
Η κυβέρνηση, με το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, όμως, πάει ένα βήμα παραπέρα, επιβάλλοντας την απόλυτη ευελιξία στα χρονικά όρια απασχόλησης, με τις εξής ρυθμίσεις:
- Με την ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, σύμφωνα με την οποία, ο εργαζόμενος θα απασχολείται δύο ώρες επιπλέον του κανονικού ωραρίου του, δίχως πρόσθετη αμοιβή, με την υποχρέωση του εργοδότη να απασχολεί τον εργαζόμενο για λιγότερες ώρες σε άλλη περίοδο του χρόνου.
- Με την αύξηση του «πλαφόν» των νόμιμων υπερωριών στις 150 ώρες, όπως και με τη δυνατότητα του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, με απόφασή του, να αυξάνει το σχετικό πλαφόν (δίχως να προβλέπεται μάλιστα ανώτατο όριο), χορηγώντας προσαύξηση μόνο 60%.
- Με τη δυνατότητα να επιτρέπεται σε εργαζόμενο μερικής απασχόλησης να παρέχει, με τη συμφωνία του, εργασία πέρα από τη συμφωνημένη, με προσαύξηση 12% και σε ώρες που δεν είναι συνεχόμενες με το συμφωνημένο ωράριο του εργαζομένου (μέχρι σήμερα στη μερική απασχόληση απαγορεύεται το «σπαστό» ωράριο).
- Με τη θεσμοθέτηση της «άδειας άνευ αποδοχών» για εργαζομένους πλήρους ή μερικής απασχόλησης, κατόπιν ατομικής έγγραφης συμφωνίας με τον εργοδότη. Το καινούργιο στη διάταξη αυτή είναι ότι δίνεται η δυνατότητα για άδεια άνευ αποδοχών, έπειτα από αίτημα και του εργοδότη και όχι μόνο με αίτημα του εργαζομένου, όπως γινόταν μέχρι σήμερα (υποψία «αναγκαστικής άδειας»).
- Με την απελευθέρωση της λειτουργίας χιλιάδων επιχειρήσεων και τις Κυριακές.
- Με τη δυνατότητα που παρέχεται στον εργοδότη να χορηγεί την άδεια αναψυχής όχι μέχρι την 31η Δεκεμβρίου κατ’ έτος, αλλά μέχρι και την 31η Μαρτίου κάθε επόμενου έτους.
- Με τον περιορισμό των ειδικών αδειών στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων.
Ολες οι ανωτέρω παρεμβάσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εξισορροπηθούν από τις ρυθμίσεις για τις πατρικές γονικές άδειες (άδεια πατρότητας 14 ημερών με αποδοχές, που θα δίνεται κοντά στην ημερομηνία γέννησης του παιδιού, γονικές άδειες 4 μηνών και για τους δύο γονείς με επιδότηση του ΟΑΕΔ και διευκολύνσεις στην εργασία κ.λπ.) που, αν και είναι σε καλή κατεύθυνση, αφορούν μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζομένων. Αντίθετα, οι παρεμβάσεις στις υπερωρίες και στη μερική απασχόληση αφορούν εκατομμύρια εργαζόμενους, που θα δουν την καθημερινότητά τους και το εισόδημά τους να αλλάζουν δραματικά.
Παραδόξως, την ώρα που αποδεικνύεται ότι περισσότερες από 55 ώρες εργασίας την εβδομάδα αυξάνουν τον κίνδυνο θανάτου λόγω καρδιαγγειακών προβλημάτων, σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), την ώρα που διεθνώς γίνεται συζήτηση για τη μείωση των ωρών απασχόλησης χωρίς μείωση αποδοχών ως αναπτυξιακό μέτρο, την ώρα που διεθνή ινστιτούτα συνδέουν άμεσα την αύξηση των ωρών απασχόλησης με την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, η κυβέρνηση μεθοδεύει την αύξηση των υπερωριών και την περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας, βάζοντας τον εργαζόμενο, 24 ώρες το 24ωρο, σε συνεχή ετοιμότητα.
Αυτή η ιδεοληψία είναι «βαρέλι δίχως πάτο» και, εκτός από τις επιπτώσεις στη βιολογική και κοινωνική υπόσταση των εργαζομένων, ωθεί και τις επιχειρήσεις σε ένα αντιαναπτυξιακό «ράλι εξόντωσης» των ανθρώπων, που εργάζονται σε αυτές.
Διονύσης Τεμπονέρας - Δικηγόρος-εργατολόγος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου